Fálkinn - 05.04.1961, Blaðsíða 24

ORLAGASTUNDIN
Það var einn af þessum fögru vordög-
um, þegar loftið angar af dásemdum
lífsins, og maður finnur hvöt hjá sér
til ástar og afreka. Og það var laugar-
dagur. Framundan var löng og sólbjört
helgi, þar sem allt gat gerzt og allt var
mögulegt.
í öllum görðum í þessu kyrrláta hverfi,
var unnið af áhuga, hús voru máluð og
blóm gróðursett. Alls staðar var manns-
höndin á lofti til að fegra og snyrta og
fagna vorinu og hækkandi sól. Á götunni
léku börnin sér, glöð og áhyggjulaus eins
og lömb í haga. Söngur þeirra og köll,
hljómuðu eins og óður lífsins upp í tær-
an, heiðskíran himinblámann,
Uppi á þakinu á húsinu nr. 8 við
Fálkagötu, sat Axel Bergsson og var að
mála reykháf á húsi sínu. Hann dró
pensilinn hægt og rólega í takt við lag-
ið, sem hann raulaði fyrir munni sér, og
skemmti sér á meðan við aðhorfaniðurá
umhverfið. Það var skemmtileg tilbreyt-
ing að sjá allt svona ofanfrá, og skyggn-
ast inn td nágrannanna í næstu húsum.
Hann leit inn í garðinn við nr. 6,ogbrosti
með sjálfum sér yfir því, sem hann sá.
Nágranni hans var sem sé önnum kafinn
við að skipta um bleyju á erfingjanum,
undir ströngu eftirliti móðurinnar, sem
var að hengja upp barnaþvott á snúru í
garðinum. Þetta var einkabarn þeirra
hjóna, sem bæði voru af léttasta skeiði,
og þau voru svo hreykin og hamingju-
söm að unaður var á að horfa. Allir íbú-
ar götunnar tóku þátt 1 hamingju þess-
ara elskulegu hjóna, þegar þau löbbuðu
út með barnavagninn á góðviðrisdögum.
Axel var nú búinn með aðra hliðina á
reykháfnum og þurfti að færa sig til á
þakinu. Og nú var það garðurinn við
nr. 10, sem blasti við honum. Þar var
ekki alveg eins friðsælt, því að hjónin,
sem þar áttu heima, deildu oft harkalega,
og eins núna. Þau sátu úti í garðinum
og drukku kaffi. En í staðinn fyrir að
njóta fegurðar garðsins og hins indæla
vorveðurs, rifust þau ákaflega. Og í
þetta sinn sem oftar, var barnauppeldið
efst á baugi. Öldurnar risu hátt og í
hita stríðsins hækkuðu raddirnar og
bárust með golunni út yfir umhverfið
og líka upp á þakið til Axels. Hann
heyrði manninn ákæra konu sína fyrir
vísvitandi að eyðileggja börnin með
of miklu eftirlæti og dálæti, meðan hún
fyrir sitt leyti úthúðaði honum fyrir
smáborgaraskap, og sagði að hann eyði-
legði lífið fyrir sér og börnunum með
þessu áframhaldi. Og þetta hélt áfram,
reiðin óx og ákærurnar þyngdust æ
meir. — Axel ándvarpaði, hvernig fólk-
ið entist til þess arna! — Svo hvarf bros-
ið af vörum hans. Hvað hafði hann sagt
við Jenny áðan? Hafði hann ekki verið
óþarflega harður og beiskur? Var það
nú alveg öruggt að hann hefði haft á
réttu að standa? Gat ekki hennar sjónar-
mið verið eins gott og rétt og hans? Og
hugur hans hvarf burt frá Fálkagötu og
nágrannaþrasi og upp í hina friðsælu
æskusveit hans. Þar fæddist hann og
þar hafði hann skilið eftir hjarta sitt og
hamingju, þegar hann fluttist í borgina.
Þetta kvaldi hann ákaft á hverju vori,
þegar gróðurinn vaknaði og moldin kall-
aði bóndann í sál hans. Á hverju vori
vaknaði í honum þrá, sem knúði hann
til þess að hreyfa við þessari sömu
spurningu aftur, spurningu, sem alltaf
vakti deilu. Hann vildi sem sagt selja
húsið og fara upp í sveit og byrja bú-
skap þar, en Jenny sagði alltaf þvert
nei. Hún kallaði þessa hugmynd hans
draumóra og hugsýki. — Ef til vill
var þetta rétt hjá henni, kannski var
þetta bara hugarburður og ímyndun,
eða þá voyj það hálfgleymdar minn-
ingar frá uppvaxarárunum, sem heill-
uðu hann, svo að hann gleymdi öllu erf-
iði, öllum svaðilförunum og myrkrinu
og kuldanum á veturna. Ef til vill var
kotbúskapurinn ekki það sæluríki, sem
hann var gjarn á að telja sjálfum sér
trú um þegar þráin kvaldi hann sem
mest.
Axel hugleiddi þetta meðan hann
var að Ijúka við að mála, og ákvað að
þegar hann væri búinn, þá vildi hann
fara inn til konu sinnar og segja henni,
að hann skildi vel hennar sjónarmið, og
biðjast fyrirgefningar á framhleypni
sinni. — — —
Á meðan þetta gerðist úti, gekk Jenny
um gólf inni í húsinu. Hvers vegna
höfðu þau nú aftur deilt um þetta
gamla þrætuepli? Það var svo vonlaust!
Axel hafði aldrei áður verið svo reiður
og bitur. Hann hafði sagt, að hún væri
óþolandi leiðindaskjóða, þegar hún
byrjaði að þylja upp allar dásemdir
borgarlífsins. Hann sagðist hata þetta
allt, heimilið væri eins og fangelsi og
hún væri fangavörðurinn, sem varnaði
honum frelsis og vellíðunar. — Jenny
hraus hugur. Ef ástandið raunverulega
væri svona slæmt, væri víst kominn
tími til breytingar. Hjónaband þeirra
hafði verið gott, og ef hamingja þeirra
væri í hættu nú og það væri á hennar
færi að bjarga hjónabandinu frá sundr-
un, vildi hún allt á sig leggja til þess.
Hún skyldi gerast sveitakona og una
glöð við sitt, bara að hún ætti-Axel og
ást hans.Hún skildi það nú, að hjá hon-
um og aðeins þar, ætti hún heima, sama
hvar þetta heimili væri staðsett. Það
væri algert aukaatriði. — Jenny ákvað
að búa til kaffi, Axel þótti svo gott að
fá sér aukalögg. Hún hitaði vatn og'
tók fram bolla, þetta átti að vera veru-
lega gott kaffi. Á meðan hún vann þetta
gamalkunna verk, hugleiddi hún, hvað
hún ætlaði að segja. Og henni hlýnaði
í skapi. Hún vildi biðja hann fyrirgefn-
ingar á skilningsleysi sínu, og segja hon-
um, að ef það væri honum í raun og
veru svona mikil hjartans nauðsyn að
fara upp í sveit, þá vildi hún gjarnan
fylgja honum hvert á land, sem væri.
Og það væri líka áreiðanlega hollara
fyrir börnin að alast upp í sveit.-------
Axel var nú búinn að mála og á leið
niður. Allt í einu kemur hann auga á
bíl, sem ekur á ofsahraða inn götuna.
Bílstjórinn dregur ekki úr hraðanum,
en heldur áfram eins og hann sjái ekki
börnin, sem eru þar alls staðar í leik.
Axel stendur kyrr í stiganum til þess að
sjá hvernig þetta endar. Hann er í
senn undrandi og reiður, því að gatan
er ekki opin fyrir almenna umferð, og
hann veit að enginn af íbúum hennar
munu aka með þvílíkum hraða. Hann
Var það kannske hann, sem !á þarna
niðri á götunni í blóði sínu? Kannske
dáinn? Axel fölnaði við hugsunina.
SMÁSAGA EFTIR JYTTU EIRÍKSSON
24 FÁLKINN