Fálkinn - 13.12.1961, Qupperneq 33

húsi af því að frú Bráten er
að borða? sagði pabbi.
— Ég er viss um, að hún
heyrir til ykkar, sagði Magga.
— Ég hélt nú, að það væri
sápuskömmtun, sagði pabbi.
— Þann dag, sem ekki
finnst eitt einasta sápustykki,
verðið þið karlmennirnir á-
nægðir sagði mamma. Og svo
hló hún eggjandi hlátri.
—- Uss, sagði pabbi, skelfd-
ur á svip, svo fetti hann sig
og bretti og benti í áttina til
eldhússins. Við erum ekki al-
ein í húsinu.
— Uss, sagði Magga. Ég
held, að þið hafið alveg
gleymt frú Bráten.
— Hvað skyldi hún halda
um börn, sem ussa á foreldra
sína? sagði pabbi.
— Hefðum við ekki getað
haft það notalegt um jólin án
þess að jólahreingerning hefði
farið fram? spurði ég.
Svo fór pabbi á skrifstofuna
án skjalatösku, en það gerði
sosum ekkert til því að í
ljós kom, að skjalataskan var
á skrifstofunni.
8. desember.
Ég heyrði mömmu segja við
pabba, að hún og frú Martin-
sen hefðu talað um, að fjöl-
skyldurnar ættu að slá sér
saman á aðfangadagskvöld.
Við vorum fjögur og gátum
ekki náð í kringum jólatréð
og þau voru fjögur og gátu
það ekki heldur. En átta náðu
örugglega í kringum jólatréð.
Auk þess gat frú Martinsen
útvegað niðursoðið skinka og
mamma hafði önglað saman
tíu kaffibaunum.
Pabbi og Martinsen eru
gamlir skólabræður og vinir.
Þegar þeir hittast gera þeir
ekki annað en tala um það,
sem kom fyrir meðan þeir
voru í skóla. Og þegar þeir
tala um hina félagana, hlæja
þeir svo ofsalega, að allt leik-
ur á reiðiskjálfi. Pabbi og
Martinsen voru víst þeir einu,
sem eitthvað kunnu í bekkn-
um.
Ragnheiður Martinsen er
dóttir Martinsens. Hún held-
ur víst sjálf, að hún sé afskap-
lega yndisleg með þennan
ljósa hárlubba, sem hún
vingsar til og frá og getur
aldrei látið í friði.
En hún er minnsta kosti
ekkert fyrir minn smekk.
Ég vil hafa þær dökkhærð-
ar.
12. desember.
Ef ég gifti mig nokkurn
tíma, sem ég að öllum líkind-
um geri ekki, mun ég krefj-
ast þess af konunni minni, að
hún steiki kleinur eins og við
fáum heima. Ekki bleikar og
harðar né með smáblöðrum,
nei, þær eiga að vera gular
og stökkar.
Það eina, sem ég get fundið
að kleinunum okkar, er það,
að þær, sem búa þær til eru
svo undarlegar.
— Taktu þessar og farðu,
sagði mamma, og setti fjórar
kleinur á disk fyrir mig.
Svona nokkuð fær dálítið á
mann, þegar maður kemur
þreyttur og uppgefinn heim
úr skólanum.
Því var allt öðruvísi varið,
þegar pabbi kom heim. Og
hann sem situr í heimsins
bezta skrúfustól allan daginn.
Þá hlupu mamma og Málfríð-
ur upp og opnuðu alla glugga,
enda þótt þær hefðu sagt mér,
að ég yrði að draga andann
með tilhlýðilegri lotningu því
að það væri ekki víst, hvenær
ég fengi aftur að anda að mér
hinni indælu kleinulykt.
— Þær renna vel uppi í
manni, sagði pabbi.
— Og ég sem drýgði svo-
lítið deigið, sagði mamma
glettnislega. Meira að segja
ekki svo lítið, bætti hún við.
Það varð úr að bæði fjöl-
skylda Martinsens og fjöl-
skylda Sörens frænda kæmu
og dveldust hér um jólin.
Pabbi og mamma segja, að
þau langi til að jólin verði
svolítið eftirminnileg núna.
17. desember.
Ég sá pabba fara inn í
sportvörudeild Evensens. Von
andi rennur það upp fyrir
honum bráðlega, að til er
nokkuð, sem heitir svigskíði.
En ég þori að veðja um það,
að hann segir við afgreiðslu-
manninn: ,,Þegar ég var
strákur, höfum við aðeins ask-
skíði með spanskreyrsbind-
ingum, en við lærðum samt
að standa á skíðum“.
Mig langaði að fara inn og
gefa honum nokkur góð ráð,
en ég vildi ekki, þegar allt
kom til alls, taka þá gleði frá
Frh. á bls. 50
FÁLKINN 31