Fálkinn - 13.12.1961, Qupperneq 53

Pabbi spurði hvers konar lím
þetta eiginlega væri.
Magga sagði, að hann hefði
‘sjálfur keypt það.
Mamma sagðist halda, að
einhver hefði verið að koma
með kvöldblaðið.
Pabbi sagði, að í rauninni
væru trén fallegust nakin og
auðvelt væri að ofhlaða þau
skrauti. Það yrði ef til vill
nógur tími næsta ár til þess
að búa til jólatréspoka. Og
svo settist hann niður og fór
að lesa kvöldblaðið.
24. desember.
Ég varð að rétta jólatréð á
stallinum rétt áður en gest-
irnir byrjuðu að 'koma. Ég veit
ekki, hvort það voru barrnál-
ar eða lím, sem festist við
hendurnar á mér, en ég varð
fastur við hönd Ragnheiðar
Martinsen, þegar hún kom og
heilsaði mér. Það var við-
bjóðslegt, enda þótt ég kæri
mig kollóttan um, hvað Ragn-
heiði finnst eða hugsar. Allir
dáðust að trénu, en Pétur
frændi þurfti endilega að láta
ljós sitt skína og sagði, að sér
fyndist tréð vera falli næst.
Ragnheiður hló ógurlega að
þessu, meðan frú Martinsen,
Guðný frænka og mamma,
sem höfðu ekki heyrt, hvað
' Pétur frændi sagði, voru
barnalega sammála um, að
allt væri dásamlegt, svo lengi
sem æskan gæti hlegið.
Allt í einu hljóp mamma að
glugganum og opnaði hann og
við hlustuðum á kirkjuklukk-
urnar eins lengi og gigtin í
honum Sören frænda leyfði.
Á eftir gengum við kringum
jólatréð, fyrst einn hring og
svo aftur til baka til þess að
okkur færi ekki að svima við
að ganga alltaf sama hring-
inn. En svo fór að okkur tók
að svima við það að vera allt-
af að skipta um hring. Pétur
og Ragnheiður gengu hlið við
hlið og Pétur gretti sig allan
til þess að sýna, að hann væri
upp úr því vaxinn að ganga í
kringum jólatré og hann
gerði það aðeins vegna hinna.
En auðvitað var hann ekki of
gamall til þess að taka á móti
jólagjöfum, annars hefði
hann ekki verið svo áfjáður í,
að farið væri að deila þeim
niður. Það kom í ljós, að við
höfðum mismunandi venjur á
því að deila þeim niður. Mart-
insen fjölskyldan var vön því,
að einn væri fyrir utan stofu-
dyrnar með gjafirnar og kast-
aði þeim síðan inn í stofuna
til þess, sem átti að fá, en
hann varð aftur á móti að
reyna að grípa hana í loft-
inu. Og þegar frú Martinsen
sagði, að sér fyndist engin jól
vera, nema gjöfunum væri út-
deilt þannig fannst mömmu
og pabba, að þau yrðu að lúta
í lægra haldi fyrir því. En
ég sá á andlitum Guðnýjar
frænku og Sörens, að þeim
fyndist engin almennileg jól
vera, nema Pétur fengi að
skríða undir tréð og róta í
gjafapökkunum og hrópa upp,
hvað stæði á merkimiðunum.
En um það, sem við værum
vön að gera, spurði enginn.
Svo fór Martinsen út í for-
stofuna og byrjaði að kasta.
Pabbi var næstum þvf sprung
inn af monti, þegar honum
tókst að grípa pakkann sinn á
síðasta augnabliki. Það var
annars gott að honum tókst
svo vel, því að þetta var
bréfapressa úr níðþungum
steini. Mamma byrjaði að
færa vasa og lampa út fyrir
hættusvæðið. Lóð eitt þungt
til að setja ofan á pott-
hlemma, gjöf frá Ragnheiði til
mömmu hennar, flaug með
ógnar hraða í nokkra milli-
metra fjarlægð frá speglinum,
unz það hafnaði í sófapúða.
Allt fór nú samt sem áður
vel, þangað til Martinsen
hrópaði: „Frá Bamba til Kis
Kis“, og svo þeytti hann ein-
hverju inn, sem enginn virt-
ist vilja grípa. En undireins
og 12 egg lágu í einni heljar-
köku á gólfinu, rann það upp
fyrir Guðnýju frænku, að
það var hún, sem var Kis-kis.
Það er ekki svo sjaldan, sem
Sören frændi kallar hana
þessu nafni, þegar öllu er á
botninn hvolft. En þá kom
pabba skyndilega í hug, að
hann ætlaði að gefa mömmu
glerkönnu og hann varð grip-
inn ofsahræðslu. Þannig at-
vikaðist það, að menn tóku
aftur upp aðferð okkar. En
hún var ekki líkt því eins
spennandi og aðferð Martin-
sens. En rétt verður að vera
rétt.
Þegar við höfðum lokið við
að borða, vissum við ekki,
hvað við ættum að taka okk-
ur fyrir hendur en við áttum
bráðlega að fara að borða
aftur, svo að vandamálið
virtist ekki ýkja erfitt viður-
eignar. Við áttum að fá ábæti
og við unglingarnir urðum að
sitja afsíðis við borðið í horn-
inu á stofunni. Magga veif-
aði leyndardómsfuil á svip
í mig og sagðist hafa fengið

OSTUR
FÁLKINN 51
SNORRABRAUT SA ■ REYK3AVIK • SÍMI: 10020