Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 61

— Nei, það skil ég svo sannarlega
ekki, jómfrú Soffía, sagði Jón alvarleg-
ur í bragði, stóð á fætur, kastaði mosan-
um langt í burtu og var sýnilega reiður.
— Við erum vanir að standa við það
sem við segjum hér í byggðarlaginu og
liðsforinginn ætti ekki að vera minni en
við hinir í því sem öðru.
— Þetta var sagt í reiði, því megum
við ekki gleyma, Jón Bönstu.
— Eru menn ekki jafn ábyrgir fyrir
því sem þeir segja, hvort sem það er
sagt í góðu eða illu?
— Jú, ef til vill... Hún lagði hönd-
ina á arm Jóns, eins og hún vildi styðja
sig við hann. — Þú hefur á réttu að
standa. Vissulega hefur þú rétt fyrir þér.
Og skömmu síðar sagði hún svo lágt,
að Jón heyrði það naumast:
— Nú situr einn heima og bíður eftir
svari enn einu sinni. .. Hann er liðs-
foringi eins og pabbi. Hvað á ég að
gera?
— Þú gerir það sem samvizkan segir
þér, sagði Jón Bönstu.
Og þar með skildu þau. Soffía gekk
hægt eftir skógarstígnum heim á leið,
en Jón hvarf aftur til plóghestanna.
Uppi á ásnum stanzaði hún, stóð lengi
og starði heim að Bönstu. Þarna niðri
bisaðist Jón við hestana og plægði, svo
að torfið valt undan plógnum. Af því
sá hún, að hann var reiður. Jón var
maður, sem vissi hvað var rétt og hvað
rangt og það bar henni að vita líka. Hún
var ekki lengur í vafa um hvaða svar
hún átti að veita þeim, sem heima beið.
Já, hún skammaðist sín fyrir sjálfa sig.
Það var næstum eins og hún hafði svik-
ið Bergsvein Bille með því að hugsa ekki
um það sem henni bar að gera. í sjö
löng ár hafði hún beðið eftir Bergsveini
Bille. Draumsýnir og brjálæði! Það voru
einmitt þessir draumar sem hún hafði
nærzt á öll þessi ár. Vitfirring! Vitfirr-
ing! sagði hennar innri rödd. Hann er
enginn maður fryir þig, þessi Bergsveinn
Bille, fávís, ættlaus og auðvirðilegur
farandsali.
Jómfrú Soffía féll á kné, þar sem
hún gekk á skógarstígnum, drúpti höfði
og bað guð að veita sér styrk til þess
að sýna djörfung og dug, svo að henni
mætti auðnast að halda það loforð, sem
hún hafði eitt sinn gefið!
Liðsforinginn sem heima beið hafði
ekki erindi sem erfiði frekar en svo
margir aðrir liðsforingjar og hefðar-
menn höfðu mátt þola á undan honum.
Hann beit á jaxlinn, sté á bak hesti sín-
um og faðir Soffíu bauð hann velkom-
inn, ef hann vildi koma öðru sinni. Hann
þakkaði kurteislega fyrir boðið, en í
hljóði sór hann þess heit, að ótrúlega
mikið vatn mætti renna til sjávar áður
en hann skriði aftur inn í þetta bæli.
Hann reið niður þjóðveginn á þeystings-
spretti og jómfrú Soffía stóð á hlaðinu
full iðrunar og horfði á skeifurnar á
hesti liðsforingjans blika í kvöldsólinni.
Hún vissi, að sá sem þarna fór var
bæði sárgramur og sneyptur.
Eftir þetta kvöld var ekki auðvelt að
umgangast Preutz liðsforingja, hvorki
fyrir þjónustufólkið né jómfrú Soffíu.
Hann skellti aftur hurðum svo að rúð-
urnar titruðu og þrammaði eins og óð-
ur maður fram og aftur um gólfið á
þungu reiðstígvélunum sínum. Hann var
nú fullkomlega sannfærður um, að Sof-
fía væri ekki með öllum mjalla, og hat-
ur 'hans á Billanum, sem eitt sinn hafði
sett svo fáránlegar flugur í höfuðið á
stúlkubarninu, var ákafara en nokkru
sinni fyrr. Ef farandsali kom á bæinn,
greip hann þegar í stað svipu sína og
lét hana dynja miskunnarlaust á hon-
um ásamt flaum af blóðugum skamm-
aryrðum. Farandsalarnir voru orðnir í
hans augum eins og rauður klútur mann-
ýgu nauti. Hann varð ólmur, ef hann
sá bregða fyrir poka á baki.
Soffía bar harm sinn og þrá í brjósti
með fyllstu hugarró. Æðisköst föður
'hennar höfðu ekki lengur áhrif á hana.
Þau voru orðin henni daglegt brauð og
stundum fannst henni þau hálft í hvoru
brosleg.
í hvert skipti sem farandsali kom á
bæinn og faðir hennar var ekki viðlát-
inn, var það komið fram á varir henn-
ar að spyrja þá, hvort þeir þekktu ekki
einn starfsfélaga sinn, sem gengi und-
ir nafninu Billinn. En hún lét aldrei
verða af því. Ske kynni, að þeir hefðu
heyrt alla söguna um hana og Berg-
svein, og þá mundu þeir 'hlæja að henni
eða ljúga hana fulla. Hún var of stolt
til þess að eiga slíka lítillækkun á hættu.
Vorið leið og einnig sumarið, án þess
nokkuð spyrðist til Bergsveins. Senni-
legast var nú, að hann hefði farið svo
langt, að hann mundi ef til vill aldrei
framar láta sjá sig í heimbyggð sinni.
Soffía virtist vera ein af þeim kon-
um, sem verða snemma gamlar, — það
var að minnsta kosti álit fólksins í
byggðarlaginu. Gráu hárunum hennar
hafði fjölgað og fyrstu hrukkurnar komu
Skáld ástarinnar
Endurminningar, Ijóð og
leikrit hins mikla indverska
skálds, sem hlaut bók-
menntaverðlaun Nóbels.
Séra Sveinn Víkingur hef-
ur valið og þýtt efni bókar-
innar. Hann ritar jafnframt
aldarminningu skáldsins.
Bókin er 312 blaðsíður
í vönduðu bandi,
prýdd 9 lieilsíðu-
myndum.
Verð kr. 193.00,
(+ sölusk.)
Skáld ástarinnar er glæsilegasta bókin á jólamarkaðinum í ár.
Skáld ástarinnar er smekkvísleg gjöf og vönduð eign.
Skáld ástarinnar er mannbætandi lestrarefni.
BÖKAÚTGÁFAN FROÐI
FÁLKINN 59
TAGORE