Fálkinn - 13.12.1961, Síða 62

í ljós viS augnakrókana og við gagn-
augun. Hún tók nú einnig að fitna og
varð vel holdug. Sú tíð var liðin, þegar
herrarnir gátu spannað hana og lyft
henni 'hátt á loft í dansinum. . . . já,
sú tíð var liðin. Nú sátu heldur ekki
fleiri biðlar á skrifstofu föður hennar
og biðu eftir svari. Hann, sem hafði
kvatt svo stuttlega í vor, skyldi hann
verða sá síðasti? Hún lét sér það í léttu
rúmi liggja. Fyrst hún fékk ekki þann,
sem hún eitt sinn hafði heitbundizt, þá
mátti það einu gilda. Það voru svo
margir, sem máttu lifa einir og deyja
einir í þessum heimi, og það var vafa-
mál, hvort þeir voru ekki allt eins ham-
ingjusamir og hinir, sem áttu bæði maka
og börn.
Og dagarnir liðu---------liðu-------
— liðu-----------.
★
Kvöld eitt, síðla hausts, kom Preutz
liðsforingi með haglabyssu og hund nið-
ur að húsunum. Hann var í óvenju-
iega slæmu skapi. Allan daginn hafði
hann gengið suður heiðar í leit að fugli,
og hann hafði síður en svo haft heppn-
ina með sér.
Nokkrar byssulengdir frá gripahúsinu
tók hundurinn að gelta og vildi slíta
sig lausan. Og þar sem liðsforinginn
var gramur, sleppti hann hundinum
lausum. Hann tók þegar að ólmast eitt-
hvað niðri við fjárhúsvegginn og þar
hóf maður að slá frá sér með stafpriki.
— Hættu þessu! Hver er þar, kallaði
Preutz.
Maðurinn þarna niðri var allt of önn-
um kafinn við að halda hinu óða dýri
frá sér til þess að geta svarað strax.
Þá sá Preutz, að maðurinn var með
skjóðu á bakinu. Jafnskjótt og Preutz
iiðsforingi tók eftir þessu, varð hann
frávita af reiði, lagði byssuna við kinn
sér og skaut. Maðurinn féll, og hundur-
inn kastaði sér yfir hann og tók að rífa
jakka hans í tætlur.
Skot liðsforingjans gerði það að verk-
um, að fólkið á bænum kom á vett-
vang, sló hundinn frá og reisti hinn
meðvitundarlausa mann upp við vegg-
inn. Meðal fólksins var Soffía. Hún hljóp
til, starði beint inn í andlit mannsins
og hrópaði:
—- Bergsveinn!
— Hvað? sagði liðsforinginn, — var
ég virkilega svona heppinn?
Síðan gekk hann inn, hengdi byssuna
upp í forstofunni, kastaði töskunni út
í horn og settist þunglega á bekk og
fól andlitið í höndum sér. Hræðsla og
angist heltók hann. Nú var mæl-
irinn fullur. Áralöng gremja átti
sem sagt að verða að ógæfu, sem gat
haft erfiðar afleiðingar. . .. Hann, Preutz
liðsforingi, sem svo oft hafði hætt lífi
sínu fyrir fólk sitt og föðurland, varð
kannski að lokum að verða böðlinum
að bráð. Og sú, sem hafði leitt þessa
óhamingju og leiðindi yfir hann var
enginn önnur en hans elskaða barn,
Soffía. Hann féll saman, — áralöng
byrði fékk nú loks bugað hinn sterka
og stolta mann.
Preutz liðsforingi fékk nægan tíma
til þess að yfirvega synd sína og sök
um nóttina. Enginn hugsaði um hann,
sem sat þarna á bekknum í myrkrinu,
því að þessu sinni var það Bergsveinn
Bille, sem naut allrar þeirrar þjónustu
og umhyggju, sem fólkið á bænum gat
látið í té. Drengur þaut af stað á sjálf-
um reiðhesti liðsforingjans eftir lækni,
og Soffía og tveir vinnumenn báru Berg-
svein inn í brugghúsið. Hann var ekki
látinn, og þegar hann lauk upp aug-
unum og sá Soffíu, þá brosti hann, —
en hann var náfölur og fann sárt til
í hryggnum.
Skottulæknirinn kom í morgunsárið,
móður og másandi eftir þeysireið alla
nóttina. Hann þuklaði Billann og fann
nokkur högl í síðu hans, sem höfðu rif-
ið upp nokkrar æðar, — hversu langt
höglin höfðu farið í lungu hans og
þarma var ekki hægt að segja með vissu.
Eftir þrjá daga mundi það koma í Ijós.
-—- En við skulum vona, sagði hann
við jómfrú Soffíu, •—- að svona hraust-
ur hermaður láti ekki skjóta sig með
refahöglum!
Hið fíngerða háð læknisins gerði það
að verkum, að yfir andlit Soffíu færðist
ljómandi bros. Aftur sá hún í hinum
fagra spegli minninganna Bergsvein sem
hermann, berfættan, sólbrenndan og
með byssuna um öxl sér, ganga fast
í takt við hina, — það var hann sem
lá nú hér, — dálítið eldri, andlitsdrætt-
irnir fastmótaðri og karlmannlegri var
hann um brjóst og axlir.
En læknirinn, sem einnig hafði verið
í hernum, pakkaði niður hnífum sínum
og töngum, sem voru til þess að taka
kúlur úr sárum, og kom síðan auga á
skjóðu Billans, sem einn af vinnumönn-
unum hafði hengt upp. Hann tók upp
hina þungu skjóðu, og horfði lengi á
!hana, — hún var fleytifull af höglum.
— Ef þú hefðir fengið öll þessi í
skrokkinn á þér, værir þú ekki fimm
aura virði, Bergsveinn Bille, sagði hann
og lét skjóðuna falla á gólfið.
— Þú getur svo sem vel haft rétt
fyrir þér í því, svaraði Billinn. Honum
fannst sem líðan sín væri ekki sem
verst nú.
— Þegiðu, asninn þinn, sagði lækn-
irinn. — Ég banna þér að segja eitt
einasta orð fyrr en þrír dagar eru liðnir
og þú verður að liggja grafkyrr. Ef þú
hefur innvortis sár, getur þér hæglega
blætt út, skepnan þín.
Hann notaði ennþá hið óheflaða orð-
bragð frá vígvöllunum — og fólk mis-
virti það ekki við hann. Hann hafði orð
á sér fyrir að vera bæði duglegur og
reyndur í list sinni og átti þess utan
hjarta úr gulli. Það var aðeins 1 munn-
inum, sem hann var slíkur ruddi.
Bergsveini fannst heilsan fara batn-
andi með hverjum tímanum, sem leið
og hann gleymdi alveg að halda skipun
læknisins um að þegja og liggja graf-
kyrr, — ekki svo að skilja, að Soffía
fengi hann til að tala of mikið. Þegar
hún fór inn í brugghúsið til þess að
heimsækja hann, stóð hún kyrr, hélt í
hönd hans og starði á hann. Á þann
hátt komst hún næst honum, — jafn-
skjótt, sem þau reyndu að tala saman,
opnaðist slíkt hyldýpi milli þeirra, að
hrollur fór um hana og hún dró sig í
hlé. Þá var ekki þarna sá Bergsveinn,
sem hún hafði heitbundizt á skógarstígn-
um sumarkveldið góða, heldur allt ann-
ar og framandi maður. Orðin, sem hann
sagði, voru orð framandi manns og hönd
hans var einnig annars manns hönd.
Hún sat tímum saman í herbergi sínu
60
FALKINN