Fálkinn - 13.12.1961, Page 63

bak við læstar dyrnar og hugleiddi þetta.
Árin og ólík skilyrði höfðu hægt og
markvisst fært þau fjær hvort öðru.
Hún var sannfærð um það. Hin taum-
lausa ástríða æskuástarinnar hafði horf-
ið við endurfundina, þá þoldi 'hún ekki,
— svo grunnt hafði hún rist og svo
óraunveruleg hafði hún sem sagt ver-
ið. Hefðu þau aldrei hitzt aftur, hefði
hún orðið eilíf. Verra var þetta, já, þús-
und sinnum verra en sú stund, er Berg-
sveinn hafði kastað skjóðu á bak sér
og haldið af stað til þess að strita og
stríða fyrir hamingju þeirra. Þann dag
grét hún einnig, en það var grátur, sem
sótti tár í uppsprettulindir gleðinnar.
. . . Og síðan hafði þessi góði drengur
eytt svo mörgum beztu árum ævi sinn-
ar til þess að eignast hana einhvern
tíma, og með hverju árinu sem leið
eignaðist 'hann hana minna og minna.
Svo grátt höfðu örlögin leikið þau.
Hún spratt á fætur. Nú kviknaði
stjarna, fjarlæg en morgunbjört og fög-
ur. í skini hennár sá hún stíg, bratt-
an, grýttan og erfiðan yfirferðar, — en
hann lá til Bergsveins. Hún vildi og varð
að fara þangað, — tækist henni það,
fyndi hún hann aftur. Hún varð að fara
úr þeim klæðum, sem heyrðu stöðu henn-
ar og stétt til, — þau dugðu ekki á þess-
ari ferð — og fara í klæði skilnings-
ríkrar og sannrar manneskju. Þau voru
einflöd og gróf, glöddu ekki augað, en
voru ósvikin og hrein og þoldu sól og
regn og hvers konar veður.
Og jómfrú Soffía gekk föstum og
ákveðnum skrefum út úr herbergi sínu
og inn í brugghúsið. Hugur hennar fyllt-
ist kyrrð og öryggi, og hún þakkaði guði
fyrir, að hann hafði vísað henni rétt-
an veg.
— Þekkirðu mig aftur, Bergsveinn?
Þekkirðu mig í raun og veru aftur?
sagði hún, þegar hún hafði sezt á rúm-
stokkinn og tekið í hönd hans.
Hann lá um stund og hugsaði sig
um, áður en hann svaraði.
— Þú veizt, að það er langt síðan
síðast, sagði hann.
Hún var hamingjusöm yfir þessu
svari, jómfrú Soffía, þetta var ósvikið,
hyggið svar.
— Það er rétt hjá þér, sagði hún hægt.
— Heldurðu ekki, að við komum til
með að . . . Hún þagnaði og leitaði að
orðunum . . . þekkjast vel, eins og áð-
ur?
— Við getum reynt það. En það verð-
ur kannske erfiðast fyrir þig, Soffía.
— Nei, það skaltu ekki segja.
Hún strauk honum um kinnina, stóð
á fætur og gekk aftur út. Ef til vill
var leiðin ekki eins erfið yfirferðar og
ekki eins löng og hún hafði haldið. Þeg-
ar allt kom til alls, var ekki svo langt
frá einni manneskju til annarrar, þar
sem áður var lítill stígur á milli . . .
Henni fannst hún þegar vera komin
vel á veg.
í lok þiáðja dags brá til hins verra
með heilsu Billans. Hann var með óráði
og tautaði eitthvað, sem ekkert vit var
í. . . . Það var um silfur og stóra jörð,
konungshöll með stórum sölum og mörg-
um hestum og kúm.
Læknirinn var kallaður, en hann gat
ekkert sagt, nema að sterkur karl eins
og Bersveinn Bille mundi komast yfir
þetta.
Soffía sat hjá Bergsveini dag og nótt,
vék ekki frá rúmi hans, . . . og fyrst
hún gerði það, þá elskaði hún hann
enn, eða hvað?
Já, hún spurði sjálfa sig þessarar
spurningar oftar en einu sinni, hinn
langa tíma þarna í brugghúsinu með
gisnu veggjunum og ískalda steingólf-
inu. Og sömu spurningar spurði þjón-
ustufólkið hvert annað.
Preutz liðsforingi sást ekki á bænum.
Hann hafði sézt snemma um morgun-
inn, daginn eftir hinn ógæfulega at-
burð, rjúka af stað til skógar með
byssu sína og hund. Trúlega hélt hann
til í einliverjum af veiðikofum sínum
og leitaði að fugli.
Hinn eini, sem Soffía leyfði að koma
inn til Bergsveins, var Jón Bönstu. Þess-
ir tveir gömlu félagar úr hernum tók-
ust í hendmur, og á hverjum degi sagði
Jón:
— Þú ert að hressast, Bergsveinn.
Og hinn sjúki svaraði alltaf á sama
hátt:
— Þú veizt, að illgresið deyr ekki.
Annars töluðu þeir ekki saman. Það
var jómfrú Soffía, sem Jón talaði við,
en alltaf þannig, að það gat verið til
trausts og uppörfunar fyrir Bergsvein,
sem hlustaði á.
Kvöld nokkurt sagði Bergsveinn við •
Jón:
— Ætli það sé ekki bezt, að þú kaup-
ir jörðina fyrir mig, Jón?
— Hvað? sagði Soffía, — viltu, að
Jón kaupi jörð fyrir þig?
— Ég verð að hætta að flakka, og
þá getur verið ágætt að eiga þak yfir
höfuðið . . . því að það verður of kalt
að vera úti árið um kring, sagði Berg-
sveinn drýgindalega.
— Hvaða jörð er það?
Soffía var spennt.
— Við vorum að hugsa um gamla
sýslumannssetrið, sagði Jón Bönstu.
— Nei, hvað segirðu? Það er stærsta
jörðin í byggðarlaginu. Hefurðu efni
á því?
Gömlu vinirnir litu hvor á annan og
þeir brostu, — það var bros sigurveg-
arans, ekki þóttafullt og ekki hégóm-
legt heldur, en dálítið birturt var það
nú, — bros, sem var árangur af mæðu
og erfiðleikum margra ára.
Á heimleiðinni þetta kvöld mætti Jón
Bönstu Preutz liðsforingja á túninu.
Liðsforinginn leit út eins og fuglahræða,
eftir margra daga dvöl í skóginum.
— Getum við bráðum flutt hann héð-
an, sagði liðsforinginn grimmdarlega og
benti á brugghúsið.
— Hann flytur sig bráðum sjálfur,
býst ég við, svaraði Jón.
— Og hvað ætlar hann svo að gera
Sjá næstu blaðsíðu.
NÆLON PR3ÓNASILKI