Fálkinn - 13.12.1961, Síða 64

NYTSAMAR
KAilLMANNASKÓR
KYENSKÓR
BARNASKÓR
KULDASTÍGVÉL
INIMISKÓR
LARUS G. LUÐVIOSSOH
SKÓVERZLUN — PÓSTHÓLF 1384.
JÚLAGJAFIR
af sér. Hann ætlar kannski að leggjast
í flakk áfram?
— Tja, sagði Jón og strauk yfirvarar-
skeggið,. — Hann hefur víst ekki um
margt annað að velja, Billinn.
— Þarna geturðu séð, númer 108,
sagði liðsforinginn, sem skyndilega
mundi númer Jóns úr hernum. — Hafði
ég ekki rétt fyrir mér — hvað — hvað?
— Hm, ja, þér skuluð bara sjá til,
sagði Jón, lagði þrjá fingur á húfuder-
ið, kvaddi og gekk leiðar sinnar.
í nokkra daga var liðsforinginn í öng-
um sínum. Eitthvað hafði borizt hon-
um til eyrna, sennilega tómur heila-
spuni, en þetta barst manna á meðal.
Billinn átti að hafa keypt sýslumnans-
setrið. Sýslumannssetrið! Sýslumanns-
setrið! Hann, umrenningurinn! Aldeilis
ó'hugsandi!
Kallað var á Soffíu og þessi nýju
tíðindi borin undir hana með þrumandi
raust. Hafði hún heyrt aðra eins ósvífni?
—- Hvað? Hvað? Svaraðu, manneskja!
— Þér verðið að spyrjast fyrir hjá
sýfeluskrifaranum, faðir sæll.
— Vitleysa! sagði Preutz. — Auðvit-
að er þetta eintóm vitleysa.
Klukkutíma síðar gaf liðsforinginn
skipun um, að láta söðla hest sinn. Hann
fékk. enga ró í sínum beinum, fyrr en
hann hefði fengið þetta á hreinu, og
það var bezt að vera ekki að fara neinar
krókaleiðir til þess að fá fulla vitneskju
um þetta.
Hann var ekki lengi í burtu í þetta
sinn, liðsforinginn. Orðrómurinn var
staðfestur. Bergsveinn Bille hafði lagt
peningana á borðið!
★
Rétt fyrir jólin, um sama leyti og
Bíllinn var vanur að koma að Bönstu
til þess að halda jólin hátíðleg með vini
sínum, flutti jómfrú Soffía sem húsmóð-
ir inn í gamla sýslumannssetrið.
Preutz liðsforingi hafði sagt Billanum
að fara til fjandans, þegar hann fyrir
siðasakir bað um hönd dóttur hans.
62 FÁLKIN N
Nánari afskipti af giftingunni hafði
liðsforinginn ekki, og svo voru þau Sof-
fía og Bergsveinn vígð í kyrrþey, til
þess að skaprauna föður 'hennar ekki
meir en nauðsynlegt var, fjórða sunnu-
dag í aðventu eftir guðsþjónustu.
Jón Bönstu og nokkrir aðrir, sem
höfðu verið með brúðgumanum á víg-
vellinum, voru svaramenn, — þeir voru
í gömlu einkennisbúningunum sínum,
en búningur Bergsveins var of ræfils-
legur til þess að hann gæti verið í hon-
um sem brúðgumi.
Soffía og Bergsveinn bjuggu góðan
mannsaldur sem húsbændur í sýslu-
mannsbústaðnum, — þau lifðu hinu
friðsæla lífi bóndans. Með árunum samdi
Soffía sig æ meir að siðum þeirrar stétt-
ar, sem hún hafði gifzt í, og hún þakk-
aði guði fyrir það hlutskipti, sem 'henni
hafði verið ætlað í þessu jarðlífi. Það
var áreiðanlega það bezta, sem gat hent-
að henni.
Bergsveinn Bille fékk smátt og smátt
nafninu sínu breytt úr Billinn og í Bill
í sýslumannsbústaðnum. Það var mikill
heiður fyrir mann, sem árum saman
hafði flakkað bæ frá bæ. Hann var
kyrrlátur maður, sem vann sín daglegu
störf og sóttist ekki eftir hrósi. Hann
hafði sett sér takmark, og því hafði
hann náð. Stórt var það í hans vitund.
Og takmarkið var að eignast Soffíu.
Preutz liðsforingi átti erfitt með að
sætta sig við, að einkadóttir hans skyldi
hafa tekið niður fyrir sig. Hulunni varð
aldrei svipt frá augum hans . . .
(Lauslega þýtt).
Erfiðustu jólin
Frh. af bls. 27
börnum mínum og ástvinum. Það þakka
ég vitanlega forsjóninni, sem hefur gef-
ið mínum nánustu góða heilsu öll jólin,
sem ég hef lifað. En góð heilsa er undir-
staða allrar jólagleði. Þá var mér það
gleðiefni, þegar ég var þulur, að flytja
allar hinar hlýju jólakveðjur á aðfanga-
dagskvöld, þessar kveðjur til vina og
vandamanna frá ástvinum í fjarlægð. Þá
flutti ég einnig jólaóskir til Grænlands
frá ástvinum í Danmörku, en þá voru
kveðjurnar fluttar yfir íslenzka ríkis-
útvarpið til vandamanna í Grænlandi.
-— Mér finnst hryggilegt, að jólin eru
orðin hjá mörgum einn vöruskiptamark-
aður, en það er alls ekki hinn uppruna-
legi tilgangur með jólunum. Ég minnist
í því sambandi þessarar vísu:
Bráðum koma blessuð jólin,
börnin fara að hlakka til.
Allir fá þá eitthvað fallegt,
í það minnsta kerti og spil.
En því skyldu ekki kerti og spil og
smá vinargjafir til þess að minnast
vina og ættingja vera nægileg og
eftirminnileg gjöf, því að er nokkuð
elskulegra, en að kunningjarnir sýni það
í verki að hugurinn leitar til þeirra, sem
þeim eru kærir? Og ættu því „kerti og
spil“ að ná þar sama tilgangi og dýr-
indisgjafir, sem fólk er mjög lengi að
greiða. Að mínum dómi gefur fólk sér
ekki nægilegan tíma til þess að hlýða
á jólaguðspjallið, en á því byggjast jól-
in og skýrir það tilgang hátíðarinnar.
— Við þökkuðum frú Ragnheiði fyrir
frásögnina og væntum þess um leið og
við héldum á braut, að hér eftir eigi all-
ir gleðileg jól í vændum.
Jólainnkaup
Bara hringja svo kemur það
Wismdi,