Fálkinn - 24.10.1962, Blaðsíða 12

c>m
SMÁSAGA EFTIR J. KJÆR HANSEN
Þegar verið var að ríía gamla húsið, íannst
dýrmæftur fjársjóður í því. í þessu húsi hafði
alítaf búið heiðarlegt fólk. Einhver sérvitr-
ingur hefur átt þetta. Honum hefur ekki unn-
izt tími til að koma því annars staðar fyrir
áður en hann dó, sagði fólkið. — Síðar kom
í Ijós, að sitthvað misjafnt hafði gerzt í þessu
virðulega húsi . . .
LEGT
Það átti að rífa húsið við Vinarveg 85
vegna götuviðgerðar. fbúum hússins
hafði öllum verið sagt upp húsnæðinu,
og hinir síðbúnustu fluttu viku áður
en verkamennirnir hófu vinnu sína
þar.
Þeim fannst húsið ekkert eftirtektar-
vert, nema hvað þeir bjuggust við að
erfitt yrði að rífa það, því nr. 85 var
byggt á uppgangstímum iðnaðarmann-
anna og ákaflega traustbyggt. íbúar
þess höfðu alltaf verið heiðarlegt fólk,
sem hvorki gaf tilefni til blaðaskrifa
né slúðursagna.
Þess vegna urðu þeir mjög undrandi,
þegar þeir fundu skyndilega dýrmætan
fjársjóð. Hann hafði verið fólginn í
gólfi einnar af hinum minni íbúðum
hússins. Þetta var skartgripasafn, hring-
ar, hálsfestar, gullúr og fleira, og marg-
ir þeirra voru settir gimsteinum.
Leynilögreglumennirnir Flindt og
Jeppesen voru sendir þangað, til að líta
á hlutina. Flindt, sem var hár og grann-
ur, klifraði eins og köttur um hálf nið-
urrifið húsið, en Jeppesen, sem var mun
holdugri, átti í meiri erfiðleikum. Einn
af verkamönnunum, sem þekkti leyni-
lögreglumennina, spurði hispurslaust:
— Hvern fjárann viljið þið hingað?
í þessu húsi bjó eingöngu heiðarlegt
fólk. Það hlýtur að hafa verið einhver
auðugur sérvitringur, sem hefur átt
12 FÁLKINN
þetta drasl; honum hefur ekki unnizt
tími til að koma þessu fyrir annars stað-
ar, áður en hann dó.
— Ef til vill, svaraði Flindt rólega. —
Við Jeppesen munum komast að raun
um, ef svo er.
Leynilögreglumennirnir tóku skart-
gripina í sínar vörzlur. Hver gripur lá
snyrtilega í silkifóðraðri öskju. Á hverri
öskju stóð gullnum stöfum: Karl Bov-
ense, gullsmiður.
— Karl Bovense- hlýtur að muna eftir
slíkum viðskiptavini, sagði Jeppesen.
Flindt var honum sammála. — Ef til
vill er þetta ekkert leyndardómsfullt,
sagði hann.
Hálftíma síðar voru leynilögreglu-
mennirnir tveir staddir í hinni glæsi-
legu skartgripaverzlun Karl Bovense
og það var síður en svo eðlileg skýring,
sem þeir fengu á málinu.
Um leið glataði hið virðulegá hús við
Vinarveg ofurlitlu af dýrðarljómanum.
Gullsmiðurinn starði sem dáleiddur
á dýrgripina, sem lágu fyrir framan
hann á borðinu.
— En þetta eru gripirnir, sem stolið
var frá mér, sagði hann, og horfði óró-
lega á lögreglumennina.
—Stolið, hvenær? spurði Flindt.
— Þegar brotizt var inn hjá mér, fyr-
ir fimm árum .. .
— Já, alveg rétt, innbrotið, sem aldr-
ei var upplýst . . .
— Já.
Flindt og Jeppesen mundu greinilega
eftir því máli. Það hafði vakið mikla at-
hygli, en varð þó aldrei upplýst.
— Eru þetta gripirnir, sem stolið var,
tautaði Jeppesen og hnykklaði brúnir.
— Ja, ég held það, svaraði Karl
Bovense.
— Það verður ekki erfitt að komast
að raun um það. Við geymum ennþá
skrána, sem þér gerðuð yfir gripina, í
skjalasafninu, sagði Flindt og setti grip-
ina aftur í öskjurnar.
— Annars er alveg eins heppilegt að
geyma þá hérna, sagði gullsmiðurinn.
— Eg verð að gera upp reikningana við
tryggingarfélagið, sem bætti mér skað-
ann, þegar þessu var stolið.
En Flindt innsiglaði þegar safnið.
—■ Fyrst um sinn verður safnið í vörzl-
um lögreglunnar. Þessum hlutum var
stolið, og við höfum ekki enn fundið
þjófinn. Við tökum málið upp að nýju
Flindt var ekki sérlega bjartsýnn,
þegar hann kom aftur úr rannsóknar-
ferðinni um húsið við Vinarveg. Hann
hitti Jeppesen á skrifstofunni og skýrði
svo frá:
— Ég talaði við fyrrverandi eiganda
hússins. Fyrir fimm árum bjó gömul
kona, Ingeline Poulsen að nafni, í íbúð-
inni, sem skartgripirnir fundust í. Hún
lézt um það bil þremur mánuðum eftir
að brotizt var inn í verzlun Bovense, af
völdum byltu, sem hún hlaut í eldhús-
inu hjá sér. Eftir það var íbúðin endur-
bætt og leigð ríkisstarfsmanni. Hann bjó
þar þangað til húsið var selt til niður-
rifs.
— Hm ... Hvaða ályktanir dregur þú
af þessu?
— Að þýfinu hafi verið komið fyr-
ir í íbúðinni meðan frú Poulsen bjó þar
— og að skyndilegur dauði hennar, end-
urbæturnar á íbúðinni og koma hinna
nýju leigjenda hafi hindrað þjófinn í
að ná þýfinu aftur.
— Þetta gefur ekki mikla skýringu
á því, hver það var, sem flutti þýfið frá
verzlun Bovense til íbúðar frú Poulsen.
— Nei, en ég held að okkur sé óhætt
að útiloka þann möguleika, að það hafi
verið frú Poulsen. Henni er ekki að-
eins lýst'sem hæglátri konu, sem varði
tíma sínum til lesturs bóka, hún var
líka fótaveik og sjóndöpur. Fólk, sem
þekkti hana, segir að hún hafi mjög
sjaldan farið út. Hún fékk sendar all-
ar nauðsynjavörur.
— Fékk hún nokkrar heimsóknir?
Átti hún nokkra kunningja?
— Nei, ekki svo vitað sé. Til hennar
komu aðeins sendisveinarnir frá þeim
verzlunum, er hún verzlaði við, og þeir
komust aldrei lengra en að dyrunum.
— Við hvaða verzlanir verzlaði
hún?
— Aðeins nýlenduvöruverzlunina,
mjólkurbúðina og þær verzlanir, er
selja nauðsynjavörur. Að minnsta kosti
hef ég ekki komizt að öðru, þótt maður