Fálkinn - 24.10.1962, Blaðsíða 16

ÞaS fór hrollur um bókarann. Hann stóð upp og hélt áfram að
skálma fram og aftur um gólfið. Ef hann játar ekki, verður
ekkert sannað, hugsaði hann. Hann sá skrifstofustjórann ljós-
lifandi fyrir sér: Hann gefur spil. Hann er með vindling í
öðru munnvikinu og hitt aftur vegna reyksins. Á hægn hendi
hans ljómar stór hrmgur. Hræðsla greip bókarann. Hann hafði
tekið við peningunum af fyllsta kæruleysi. Hann hafði ekki
einu sinni talið þá, -— í hvorugt skiptið. Þess vegna kvaldi
samvizkubitið hann. Þess vegna gat hann ekki fynrgefið
sjálfum sér . . .
Á heimili Tijunelis bókara ríkti kvíði
og óvissa. Fyrir nokkrum klukkustund-
um hafði borizt þangað ógnþrungin
fregn: Það hafði kviknað í skrifstof-
unni, sem Tiljunelis vann á. Þegar
slökkviliðið kom á vettvang hafði eld-
urinn eyðilagt mikið af bókum og skjöl-
um. Að sögn sjónarvotta kom eldurinn
upp í stórum sal, þar sem skjöl og bæk-
ur lágu í hrúgu.
Hin fyrsta sem tilkynnti fjölskyld-
unni brunann var nágrannakonan, frú
Sugintine. Svo illa vildi til, að bók-
arinn var ekki við. Frúin og móðir
hennar, sem voru heima urðu orðlaus-
ar af undrun. Þegar nágrannakonan
hafði sagt fréttina og endurtekið hana
nokkrum sinnum athugaði hún með illa
dulinni forvitni og tvíræðu augnaráði
nýju húsgögnin í íbúðinni. Augu henn-
ar staðnæmdust við nýtízkulegan skáp
og af svip hennar mátti ráða: Aha, nú
skil ég allt. Síðan kvaddi hún og fór.
í augum frúarinnar og móður
hennar speglaðist kvíði og órói.
Þær sátu hreyfingarlausar og horfðu
hvor á aðra. Þær voru ekki enn
farnar að gera sér grein fyrir ýmsum
hliðum þessarar fréttar. Eitt atvik
gerði þær sérstaklega órólegar: Fyrir
nokkrum vikum hafði Tjiunelis lagt í
kjöltu konu sinnar þrjátíu þúsundir,
sem hann hældi sér af að hafa unnið í
happdrætti. Allt kvöldið léku þær báðar,
hún og móðir hennar á als oddi og
gerðu sér gullnar vonir um framtíðina.
En Adam var ekki lengi í Paradís. Síð-
ar um kvöldið upplýsi Tijunelis hlæj-
andi, að hann hefði verið að gera að
16 FÁLKINN
gamni sínu. Þetta voru peningar fyrir-
tækisins og hann ætti að láta þá í kass
ann strax morguninn eftir. Á þessum
tíma gegndi Tijunels störfum skrifstofu-
stjórans, sem var í sumarleyfi, og hafði
því aðgang að kassanum. En nokkrum
dögum fyrir brunann kom skrifstofu-
stjórinn, Klupsas, aftur að borði sínu.
Bókarinn, sem allt árið kom reglu-
lega heim ekki seinna en klukkan tíu,
lét nú allt í einu ekki sjá sig.
Konurnar, sem biðu eftir honum
með óþreyju, höfðu fyrir löngu gleymt
kvöldmatnum og hannyrðunum. Þær
sátu andvarandi og hlustuðu gegnum
regnið eftir kunnuglegu fótataki í stig-
anum. Þær andvörpuðu þungt og lengi
og ímynduðu sér stöðugt hræðilegri at-
burði: Þeim fór að finnast sem allt sem
þær handléku væri keypt fyrir stolna
peninga.
Þegar þær voru orðnar úrkula vonar
um, að Tijunelis kæmi heim, og þar
sem þær reiknuðu nú fastlega með, að
eitthvað illt hefði hent hann, tóku þær
að bjarga því sem bjargað varð. Fyrst
drösluðu þær upp á háaloftið útvarps-
tæki, nýrri ryksugu og ýmsum öðrum
hlutum er þau höfðu eignast upp á síð-
kastið.
Með tárin í augunum endurtóku þær
í sífellu: — Nei, hann hefur ekki gert
það.....Ó, guð, hvað það er hræðilegt.
Þannig voru þær farnar að bisa við
hægindastólinn, þegar bókarinn birtist
í dyrunum. Hann kom ekki inn eins
og venjulega, heldur staðnæmdist fyrir
innan þröskuldinn. Andlit hans, sem
orðið var fölt og horað, lýsti miklum
áhyggjum og þreytu.
— Hvað gengur eiginlega hér á,
spurði Tijunelis með lágri og skipandi
rödd heimilisharðstjórans án þess að
taka hendur úr gegnblautum vösum
frakkans.
Tengdamóðirin og konan horfðu ringl-
aðar hver á aðra.
— Við héldum, að þú hefðir verið
tekinn fastur. Hefurðu ekki heyrt, hvað
hefur komið fyrir, spurði konan veikri
og skelfdri röddu og féll aftur á bak
í hægindastólinn.
Kinnar bókarans féllu saman og enn-
ið hrukkaðist. Hann dró hendurnar úr
vösunum, pataði út í loftið og æpti:
— Vitfirringar. Fyrir hvað átti að
taka mig? Eruð þið gengnar af vitinu?
hrópaði Tijunelis og kom inn í herberg-
ið og litaðist um: ■— Hvar er útvarpið?
Tengdamóðirin gekk aftur á bak inn
í annað herbergið. Þessi ómenntaða
kona, sem lifði á náðarbrauði tengda-
sonarins, hafði enga þá eiginleika til
að bera, sem gera tengdamæður fræg-
ar í gamansögum. Meðan á rifrildinu
stóð, fór hún niðurlút inn í hornið sitt
eins og vandalaus manneskja.
— Við ætluðum .... ef þeir gerðu
rannsókn hjá þér, útskýrði konan og fór
að gráta.
— Hvaða rannsókn? Hver hefur rétt
til að framkvæma rannsókn? Er ég
þjófur eða hvern fjandann á þetta að
þýða?
Hendur Tijunelis voru á sífelldri
hreyfingu í vasana og úr þeim. Hnút-
urinn í bindinu hans var kominn niður