Fálkinn - 24.10.1962, Blaðsíða 13

mm

skyldi ætla, að einstaka sinnum hafi
hún neyðst til að hafa samband við
aðra.
Jeppesen greip símann. — Við ætt-
um að ganga úr skugga um, hvort frú
Poulsen hefur átt nokkur viðskipti við
Bovense, sagði hann.
Svarið var nei. Gullsmiðurinn kvaðst
ekki muna til að hann hafi nokkru
sinni átt viðskipti við frú Ingeline Poul-
sen, að minnsta kosti kannaðist hann
hvorki við nafnið né heimilisfangið.
Jeppesen skellti á. — Þú sagðir, að
frú Poulsen hefði látizt skyndilega af
vöidum byltu. Hvernig vildi það til?
— Húseigandinn vissi ekkert um það,
annað en að hún fannst látin í eldhúsinu.
Hún virtist hafa fallið niður af eldhús-
borðinu. Sennilegasta skýringin var
talin, að hún hefði klifrað upp á borðið
til að laga gluggatjöldin, en eldhús-
glugginn er fremur hár. Þar sem hún
bjó ein og þekkti fáa, liðu nokkrir dag-
ar áður en hún fannst.
— Það hefur ekki verið leitað til lög-
reglunnar viðvíkjandi dauða hennar?
Flindt hristi höfuðið. — Því miður
fannst engum nauðsyn bera til þess.
Ef til vill hefðum við þá getað séð ein-
hver verksummerki um þjófnaðinn.
— Það er nú mergurinn málsins, sagði
Jeppesen og kinkaði kolli.
— Við erum fimm árum of seint á
ferðinni, og búið að rífa húsið.
Málinu miðaði ekkert áfram. Nokkr-
um dögum síðar áttu Flindt og Jeppe-
sen tal saman.
— Gömlu skýrslurnar um málið eru
þýðingarlausar, sagði Flindt.
— Þó var allt þrautrannsakað þá. Það
eina sem við vitum núna, er hvar og
hjá hverjum þýfið var geymt. En það
skal enginn fá mig til að trúa því, að
frú Poulsen gamla hafi verið innbrots-
þjófur.
Jeppesen hristi höfuðið. — Ég trúi
því heldur ekki, að innbrotið hafi ver-
ið framið af gamalli og heilsuveilli
konu. Okkur vantar hlekki í keðjuna.
Við höfum aðeins upphafið og endir-
inn, það er að segja Bovense gullsmið
og frú Poulsen . . .
— Já, og allt þetta heiðarlega fólk,
svaraði Flindt og brosti.
— En svona er það alltaf, allt þetta
fólk, sem við höfum ekki minnsta á-
huga á, þyrpist að okkur, meðan sá
eini, sem við verðum að finna, lætur
bíða eftir sér.
—• Já, í þessu er starf okkar fólgið.
Við skulum enn einu sinni reifa málið:
Fyrir fimm árum, tilkynnti Karl Bov-
ense gullsmiður, að brotizt hefði ver-
ið inn í verzlun sína. Hann samdi skrá
yfir þá hluti, er stolið var. Við fund-
um aldrei þjófinn, og tryggingarfélagið
bætti honum skaðann. Við niðurrif
gamals og virðulegs húss, finnst þýfið
loksins. Samkvæmt skrá gullsmiðsins
var þarna hver einasti hlutur, sem stol-
ið var. Eftir því, sem bezt verður séð,
hefur þýfið verið flutt að Vinarvegi 85,
strax eftir innbrotið og ekki snert á
því síðan. Gömul og heilsuveil kona er
eitthvað við málið riðin . . .
Flindt kinkaði kolli. — Og spurning-
in er, vissi frú Poulsen að þýfið var
geymt hjá henni? Hver flutti það þang-
að? Það er kjarni málsins, okkur vant-
ar alltaf einn hlekk . . .
— Einmitt, og ég vildi óska, að við
þyrftum ekki á þeim hlekk að halda.
Flindt varð undrandi á svipinn. —
Hvernig í ósköpunum ættum við að
komast hjá því? Þú trúir því ekki
sjálfur, að frú Poulsen hafi verið inn-
brotsþjófur. Þar að auki er hún dáin,
og getur þar af leiðandi ekki skýrt okk-
ur frá neinu. Gullsmiðurinn virðist
heldur ekki vita neitt, sem gæti komið
okkur á sporið.
— Nei, það eina, er við höfum okk-
ur til hjálpar er þýfið sjálft, og það
var rétt af þér að láta Karl Bovense
ekkifá það.
— Hvernig getur það hjálpað okkur?
Framh. á bls. 28.
FÁLKINN 13