Fálkinn - 24.10.1962, Síða 34

| Sainvizkau
| Framhald af bls. 17.
eitthvað annað, hélt hann minninu með
því að söngla:
— Hvað mikið skuldar Appelbaumas
Baumas .... Appelis. Baumelis.......
En að síðustu söng hann svo fjörugt,
að nöfnin rugluðust, og þá varð að
spyrja hann aftur. Á þessu er auðvelt
að sjá, að Tijunelis var þægilegur og
giaðlegur á vinnustað.
En eftir brunann fór ekkert fyrir
bókaranum,- Hann horaðist og tærðist
upp. Nokkrum sinnum var hann kall-
aður fyrir rannsóknardómarann. Marg-
ir skrifstofumannanna sáu óhreina
samvizku í þessari þögn starfsbróður
þeirra, litu hver á annan og hvísluð-
ust á.
— Ég veit ekki, en ég mundi ekki
þora að veðja.....
Þegar skrifstofustjórinn játaði, að
hann hefði tekið hundrað þúsund
„eignarnámi11 og síðan kveikt í skrif-
stofunni, og enginn efi var á, að sam-
vizka Tijunelis var hrein, sögðu þessir
sömu menn;
— Ég hefði getað lagt höfuðið að
veði fyrir herra Tijunelis.
Þegar málið hafði nú fengið svona
hagstæðan endi og mannorðinu var
bjargað, náði Tijunelis sér smátt og
smátt. Viku eftir brunann, þegar ákær-
an á hendur Klupsas var tilbúin, fór
Tijunelis út á ganginn með starfsbróður
sínum til að reykja. Þá sagði hann í
trúnaði:
— Veiztu, að ég var hræddur. Ég
tók við peningakassanum frá honum án
þess að telja. Hverjum getum við
treyst nú á dögum?
Skrifstofumaðurinn, sem talaði án efa
af hreinskilni, sagði Tijunelis:
— Það var engin ástæða til að hræð-
ast. Úr því að hann var svo kærulaus,
hefði ég í yðar sporum hrifsað svona
fimmtán þúsund og ekkert hefði
skeð. ....
— Hvað segirðu, sagði Tijunelis
móðgaður og fann, að hann var ekki
aðeins særður með orðum heldur með
rýting í bakið.
— Hvers vegna ekki, anzaði starfs-
bróðir hans rólega og sannfærandi. —
Þar sem hann situr inni fyrir hundrað
þúsund, getur hann alveg eins setið
inni fyrir hundrað og fimmtán þúsund.
Hann reiknaði ekki sjálfur hve miklu
hann sóaði. Þú sagðir, að hann hefði
ekki talið kassann?
— Já, samsinnti bókarinn með ann-
arlegri röddu......
Þegar Tijunelis kom aftur að borðinu
sínu var hann hljóður. Þessi nýnefndi
möguleiki leið honum ekki úr minni,
og brátt festist hann í huga hans. —
í raun og veru hefði ég getað klófest
um fimmtán þúsund. Klupsas kveikti í.
Klupsas hefði þurft að svara fyrir það.
Þetta kvöld kom bókarinn heim af-
undnari og í verra skapi en kvöldið, sem
bruninn varð. í forstofunni sparkaði
hann í reiðhjól og æpti:
— Það er alltaf eins hér. Hvers vegna
hafið þið þetta óféti hér? Er hvergi
rúm fyrir það annars staðar?
— Þú baðst um að ná í það ....
sagðist ætla að fara að veiða, svaraði
konan.
— Að fara á veiðar? Tijunelis glennti
upp glyrnurnar um leið og hann skálm-
aði inn í herbergið. — Allt getur ykkur
dottið í hug. Þið ruglið öllu saman.
Haldið þið að ég sé krakki og aki á
svona skrifli? Fábjánar.
— En þú sagðir .... bætti konan við
skjálfandi.
— Sagðir. Sagðir, hermdi maðurinn
eftir og greip sokk og hnykil, sem lágu
á stól og henti á borðið. — Sagðir...
Bókarinn fór nöldrandi úr skónum
og hafði ekki einu sinni horft í kringum
sig, þegar tengdamóðir hans lagði inni-
skóna fyrir framan hann. Þessi góða
þjónusta mýkti skap hans nokkuð og
hann beindi sínu reiðilega augnaráði
að veggnum.
— Viltu borða núna, spurði konan.
— Hvers konar spurning er þetta?
Auðvitað. Ekki get ég soltið.
Konan fór að vatna músum:
— Ég veit ekki hvað er að þér ....
hvers vegna þú ert svona uppstökkur.
Það hefur ekki verið hægt að tala við
þig alla vikuna. Hvaða sök á ég á þessu?
Hún byrgði andlitið í höndum sér.
Loksins við kvöldverðinn reyndi
bókarinn að réttlæta sig:
— Það hefur heldur ekki verið hægt
að tala við þig, ef ....
Hann ætlaði að bæta einhverju við,
en bandaði með hendinni.
Alla nóttina velti bókarinn sér í rúm-
inu og var sífellt að kveikja í vindl-
ingum, opna og loka glugganum,
kvelja sig og kvelja. — Hvers vegna
stal ég þeim ekki? Cvirka.
Mínír meiin
Framhald af bls. 19.
lestur í alþýðlegri sálarfræði til að fyrir-
gefa jafn kappsömum sjávarbónda og
Guðmundi Stefánssyni það, þótt hann
tæki sig ekki á og semdi sig að háttum
andbýlingsins. Hélt hann uppteknum
hætti og reri ætíð þegar hinn sat í landi.
Gekk á þessu allt sumarið svo að
Guðmundi auðnaðist hvorki að þurrka
heytuggu né draga bein úr sjó. Tók hann
þetta svo nærri sér, að undir höfuðdag
var hann hættur að geta sofið.
Er ekki að sökum að spyrja. Þeir,
sem synjað er um svefnróna eiga gjarn-
an stutt í rutlið. Enda fór það svo um
miðjan september, að Guðmundur varð
mjög undarlegur. Sat löngum í rúmi
sínu, snerti hvorki orf né færi, heldur
þuldi í sífellu í bringu sér: tvær krón-
ur sjötíu og fimm, tvær krónur sjötíu
og fimm.
Kunnu læknar í þeim fjórðungi ekki
ráð við þessum kvilla og var bóndi
sendur suður. Þar dvaldist hann svo
heilan mánuð í sjúkrahúsi og var send-
ur heim síðan. Sérfræðingarnir fengu
Söluumboð: STERLING H.F. Höfðatúni 10 — Sími 136 49— 11977.
34 FÁLKINN