Fálkinn - 24.10.1962, Qupperneq 17

á miðja bringu. Hann gekk stórum skref-
um í kringum konuna, sem sat saman-
hnipruð í hægindastólnum, eins og hann
væri að athuga hvaðan væri bezt að
ráðast á hana.
— Þvuh, hreytti hann út úr sér.
Síðan skellti hann aftur hurðinni á
herbergi sínu en birtist brátt á ný, ætl-
aði að segja eitthvað, en skellti hurð-
inni aftur. í húsinu ríkti uggvænleg
þögn. Eftir að stytti upp heyrðist að-
eins dropatal frá þakinu og suð í fiðrild-
um, sem komu inn um opinn gluggann
og börðust við lampaskerminn. Konan
stóð upp með rautt og þrútið andlit,
gekk að skápnum, tók nokkra diska
og fór inn í eldhúsið.
•—■ Það er naumast, hugsaði Tijnelis
meðan hann gekk um gólf. Það lítur
út fyrir, að ég hafi getað gert það.
Eftir að ég hef verið nokkra daga við
kassann er ég álitinn þjófur. Dálaglegt
almenningsálit það. Og eins hugsar þitt
eigið heimilisfólk um þig. Sniðugt eða
hitt þó heldur. En þessar skjóður geta
stundum hugsað rétt: Ég verð kallaður
fyrir rannsóknardómara. En þeir mega
rannsaka. Ég er ekki hræddur. Ég hef
ekkert gert og það er engin ástæða til
að óttast. Getur verið.....Hann sezt
á rúmið og spyr sjálfan sig: — Getur
það verið, að Klupsas hafi kveikt í?
Það er líklega Klupsas: Herrar mínir,
komið til mín á laugardaginn. ....
Herrar mínir, komið til mín á sunnu-
daginn...... Þetta var viðkvæðið hjá
honum og heima hjá honum var boðið
upp á sveppi og ,,Martel“ og allar þær
dýrindis krásir, sem hugurinn girntist.
Hann keypti shinshillaskinn handa
konunni sinni. Auminginn. Sá, sem
kann ekki að fela, má ekki stela. Svo
lætur hann bækur í hrúgu, hellir olíu
á, bætir við vatti úr fóðrinu og kveikir
í. Hann mundi fá að sitja inni, skepnan.
Úff......
Það fór hrollur um bókarann, eins og
hann vildi hnerra. Hann stóð upp og
hélt áfram að skálma fram og aftur um
gólfið.
— Ef hann játar ekki, verður ekkert
sannað, datt Tijunelis í hug. Hann
sá Klupsas ljóslifandi fyrir sér: Hann
gefur spil. Hann er með vindling í
öðru munnvikinu og hitt aftur vegna
reyksins. Á hægri hendi hans ljómar
stór hringur.
— Ametyse, útskýrði hann fyrir gest-
um sínum og lét þá alla skoða hann.
Hræðsla greip bókarann, sem átti
þó ekkert skylt við þessa sýn. Honum
datt það í hug, eins og honum hafði
dottið í hug hundrað sinnum þennan
sama dag, hversu kæruleysislega hann
hefði tekið við peningunum frá Klups-
as og skilað þeim aftur seinna, meira
að segja án þess að telja þá í hvorugt
skiptið. Þess vegna var hann að naga
sig í handarbökin og gat ekki fyrirgefið
sjálfum sér.
Konan kallaði á hann til að borða, en
sjálf sýndi hún sig ekki við borðið.
Bókarinn tuggði bjúgað lengi án þess
að finna bragð af því og starði, starði
utan við sig á brauðsneiðina. Honum
fannst sem snöggvast að einhver opn-
aði útidyrnar og gengi upp stigann.
Hann hætti að tyggja og beið með full-
an munninn. Eftir örstutta stund hélt
hann áfram að tyggja. Hann huggaði
sig við það, að enginn kom og enginn
mundi koma, og með hljómlausri röddu
sagði hann:
— Þið getið verið rólegar. .... Sá,
sem kveikti í, hefur verið tekinn.
En þrátt fyrir þessi orð urðu þær
ekki jafngóðar: Þær spurðu ekki einu
sinni að nafni hans, sem kveikti í, og
fórnuðu þannig sinni kvenlegu for-
vitni. Eftir dálitla stund staðnæmdust
konurnar samt á þröskuldinum eins og
stólpar. Tijunelis bætti við:
— Og það var ykkar allra bezti og
sætasti.....
— Klupsas? spurði konan og hall-
aðist að móður sinni. Hún kiknaði í
knjáliðunum.
Frúin og móðir hennar kölluðu
Klupsas „þann bezta og sætasta“. Bók-
arinn hafði okkrum sinnum komið með
skrifstofustjórann heim til sín. Hegð-
un hans og falleg framkoma, en þó sér-
staklega stóri dýri hringurinn hans,
hafði 'á einu kvöldi unnið hjörtu beggja
kvennanna. Þegar gesturinn kvaddi
lagði hann sitt mjúka yfirskegg að
hönd gömlu frúarinnar, svo að gleði-
tárin komu fram í augu þessarar sveita-
konu.
Bókarinn svaraði spurningunni sigri
hrósandi. Nú hafði hann fengið enn
eina sönnun þess, að hann hafði alltaf
rétt fyrir sér, því að einu sinni fyrir
löngu, þegar konan hans hafði sagt hon-
um að taka Klupsas sér til fyrirmynd-
ar, hafði Tijunelis reiðzt og sagt:
— Hann er ekki nema hismi.
Það hafði komið í ljós í dag, að orð
hans voru sönn, en samt leið honum
ekki betur. Bókarinn velti sér í rúm-
inu alla nóttina og var sífellt að kveikja
í vindlingum, opna og loka glugganum,
kvelja sig og kvelja. Þótt hann reyndi
að hughreysta sig, var hann ekki vel
undir morguninn búinn. Hann var
hræddur um, að Klupsas myndi reyna
að koma sökinni yfir á sig, eða að
minnsta kosti gera sig meðsekan.
Tijunelis sofnaði ekki fyrr en undir
morgun með annan fótinn niðri á gólfi
og án þess .að hafa slökkt ljósið.
Nokkrir dagar liðu. Þegar skrifstof-
an hafði verið hreinsuð eftir brunann,
hófu þeir aftur vinnu. Bókarinn hafði
tekið miklum stakkaskiptum, var orð-
inn stilltur og ekki aðeins það; heldur
hafði hann og lagt niður ýmsa ávana,
sem hafði verið fastur liður í skrif-
stofunni. Til dæmis þegar einhver
spurði: — Herra Tijunelis, gæti ég
fengið höfuðbókina, var hann vanur
að fara allur af stað og segja:
— Undir eins .... undir eins........
Höfuðbókina, höfuðbókina, — og hann
vissi ekki fyrr en hann var farinn að
syngja: — Höfuðbókina í grænu bandi. .
Þegar hann fann svo bókina, sló hann
á hana með lófanum og sagði:
— Bókin, gerið þér svo vel.
Og þegar hann var spurður um eitt-
hvað á meðan hann var að vinna við
Framh. á bls. 34
FALKINN
17