Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 9

Eitthvert sögulegasta strand, sem orðið hefur hér við land, er án efa
Clam'-strandið við Reykjanes 1 950. Clam var 10 000 tonna brezkt
olíuskip, en áhöfnin var af ólíku þjóðerni, Kínverjar frá Singapore,
Bretar og Norðurlandabúar. 23 björguðust af 50 manna áhöfn. Á
næstu sex síðum rekur FÁLKINN sögu hins fræga strands og er
greimn byggð á frásögnum þeirra manna, sem mest voru viðriðnir
björgunina. TEXTI: SVERRIR TÓMASSON, MYNDIR: JÖHANN VIL-
BERG.
hann svo ofsahræddur, aS hann rak upp
óp og konurnar þustu inn í herbergið,
þar sern skipsbrotsmenn voru. Það var
eins og ætti að fara að drepa hann. Ég
var ekkert að tvínóna við þetta, tók í
hálsmálið á kauða og risti fötin utan
af honum. Kínverjagreyið hefur senni-
lega haldið að ég ætlaði að rista hann
á kviðinn, enda verið því vanastur að
hnífar væru notaðir til þeirra verka.
Manni hlær hátt og hressilega.
■—- Heyrðu, Manni, erum við ekki
komnir á strandstaðinn? spyr Tómas. -—■
Það eru rúm tólf ár síðan ég kom hing-
að síðast.
— Við erum alveg að koma, segir
Manni, strandstaðurinn er við næstu
snös.
Hann leiðir okkur fram á brúnina.
— Sjáið þið, strákar, segir hann og
bendir niður á klettasyllu, — upp á
þessa syllu, komst einn af skipverjum
lifandi. Við köstuðum til hans kaðli, en
hann virtist ekki hafa kraft til að binda
hann nógu rækilega við sig. Þá var
það, að einn okkar seig hér niður af
nefinu og sótti manninn inn í skoruna,
bar hann á bakinu eftir hálli syllunni,
batt hann við reipið og lét hífa hann
upp. Hann kom svo sjálfur á eftir.
— Hvaða járnkrókar eru þetta? spyr
ég, þegar við komum að járnkrókum
nokkrum, sem festir eru niður í klöpp-
ina.
— Þeir eru síðan Guðmundur Kolka
var að bjarga góssi úr Clam, svarar
Manni.
— Var það ekki undir þessum kletti,
sem skipstjórinn sat og talaði við mig?
spyr Tómas. — Aldrei hef ég séð mann
jafn niðurbrotinn og hann, þegar ég
sagði honum, að bróðir hans hefði farizt.
— Nei, segir Manni, það var klett-
urinn, sem við bundum línuna við.
Þarna er hann. Við erum komnir,
drengir mínir. Já, skipstjórinn, hann
var aumur. Ég man eftir því að það
eina, sem hann hafði með sér úr skip-
inu í land, var eitt sígarettukarton, sem
hann lét ganga meðal mannskaparins.
—- Þið björguðu skipstjóranum síð-
ast?
— Já, við þurftum að skjóta línunni
þrisvar sinnum áður en skipverjar náðu
henni. Eftir það gekk allt greiðlega og
við drógum þá 19 menn, sem eftir voru
í skipinu í land. Þeir héldu sig allir í
brúnni, enda var ófært milli brúar og
hvalbaks. Þið vitið sjálfsagt hvernig
olíuskipin eru byggð. Brúin er aftast.
Klappirnar eru heitar af sólskininu
og við tyllum okkur niður. Þeir Tómas
og Gamalíel segja okkur sitthvað af
skipströndum við þetta nes. Hinum
megin á því þ. e. austan við það, undir
svokölluðu Hrafngilsstaðabergi, strand-
aði togarinn Jón Baldvinsson og Búða-
klettur, það voru svona 400 m á milli
strandstaðanna.
Manni minnist þess, er hann var
beðinn um að sækja póstpoka nokkra
sem eftir höfðu verið í Búðakletti.
Strandið varð rétt fyrir jólin og skipið
hafði verið að koma með vörur og fólk
frá Vestmannaeyjum. Þegar búið var
að bjarga fólkinu í land, var sérstak-
lega beðið um, að reynt yrði að bjarga
póstinum úr skipinu.
— Við tókum það að okkur, tveir,
segir Manni. Við fórum um borð, kom-
umst við illan leik aftur á, því að það