Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 23

sér aftur heim strax ... áður en bjart
yrði.
En Jules gaf sig ekki og loks varð
Bruce að fara á eftir honum upp stig-
ann. Jules bað hann bíða á dekkinu.
Það leið góð stund. Preston var orð-
inn mjög taugaóstyrkur. Þá var dyrun-
um allt í einu hrundið upp.
Hann hörfaði aftur á bak og augu
hans urðu stór og starandi. Það var
ekki Frakkinn, sem birtist í dyrunum,
heldur kona.
— Hræddi ég þig, Bruce, sagði hún
lágt.
— Guð minn almáttugur! Ert þetta
þú? sagði Bruce hásri röddu. — Nella
. .. Nella ... ljóslifandi ...
— Já, Bruce. Það er ég í raun og
veru. Ég er engin afturganga.
Hann var náfölur og gat hvorki hrært
legg né lið.
— Taktu utan um mig, ef þú trúir
mér ekki, sagði hún ertnislega. — Eða
það sem er enn betra: Kysstu mig, eins
og þú varst vanur hér áður fyrr.
Hann gekk eitt skref í áttina til henn-
ar. Hann kyssti hana ekki, en tók þétt-
ingsfast utan um handleggi hennar.
— Jú, það er ekki um að villast, sagði
hann. — En ég skil þetta ekki. Þú
drukknaðir. Reyndar fannstu aldrei,
en ...
Hún hreyfði sig ekki.
— Það hefur það í för með sér, að ég
er komin aftur til þín. Við erum sam-
an aftur, þú og ég.
Hann sleppti henni og strauk sér um
ennið.
— En segðu mér hvað gerðist?
— Róbert reyndi að svipta mig lífi,
sagði hún lágt.
— Nei, þessu færðu mig ekki til að
trúa, sagði Bruce. — Róbert, sem var
sjúkur af ást til þín. Hann hefur verið
viti sínu fjær af söknuði ...
Nella hló.
— Slæm samvizka, sagði hún.
Hann tók enn fastar um handleggi
hennar.
— Þú verður að segja mér allt af létta.
Hvað gerðist eiginlega kvöldið, sem við
héldum, að þú hefðir drukknað? Hvar
hefurðu verið allan tímann síðan? Hvers
vegna gafstu ekkert lífsmark frá þér?
Hvað ertu að gera um borð í þessu
skipi?
Hún reyndi ekki að slíta sig lausa.
Andlit hennar var fast upp við hans,
augun voru ertnisleg.
— Róbert skildi margt þetta kvöld,
sagði hún. — Hann grunaði að vísu
ekki, að það værir þú. Hann vissi að-
eins, að ég hélt framhjá honum með
öðrum manni.
Bruce herpti saman varirnar.
— Hann hlýtur að hafa séð mig frá
stígnum, tautaði hann.
— Hann kom á eftir mér niður til
strandarinnar, byrjaði að spyrja mig
spjörunum úr og varð ævareiður, þeg-
ar hann fann, að ég laug að honum. Við
rifumst. Ég sleit mig lausa og stökk út
í bátinn og ætlaði að róa frá landi. En
hann elti mig.
Andlitsdrættir Nellu urðu hörkuleg-
ir.
— Við héldum áfram að rífast um
borð í bátnum. Ég var víst mjög ósann-
gjörn við hann, en . . .
— Sló hann þig?
Hún hikaði andartak. Hvers vegna
átti hún að segja sannleikann? Að hún
hafði sjálf misst jafnvægið um borð
og fallið útbyrðis. Fyrirhafnarlaust kom
lygin fram á varir hennar:
— Já. Svo kastaði hann mér fyrir
borð.
Bruce stundi þungan:
— Ég ... ég get ekki fengið af mér
að trúa því. En segðu mér samt alla
söguna.
Nella sneri sér ögn undan, og Bruce
uppgötvaði allt í einu, að hún var ekki
eins falleg og áður. Það var eins og
allur ferskleikinn væri horfinn. Eða
voru það aðeins skuggarnir, sem gerðu
það að verkum? Andlitið virtist magr-
ara, augun hörkulegri . . .
— Ég hlýt að hafa rankað við mér,
strax og ég kom í kalt vatnið, sagði
hún. — Til allrar hamingju hef ég alltaf
verið góð sundkona. Straumurinn bar
mig út á flóann. Það sem síðan gerðist
fékk ég ékki að vita fyrr en fyrir nokkr-
um vikum.
— Fyrir nokkrum vikum, spurði
Bruce furðu lostinn. — Hvað áttu við
með því?
— Jules sagði mér það.
— Hvað kemur Jules þetta mál við?
Hún leit rannsakandi á hann.
— Reyndu nú að beita skynseminni,
Bruce. Þetta kvöld beiðstu einmitt eft-
ir Jules. Ertu búinn að gleyma því?
Báturinn lá við akkeri rétt utan við
flóann. Það var Jules sem bjargaði mér.
Þegar ég vaknaði mundi ég ekkert. Ég
var með sár á höfði, sagði hann. Ég hlýt
að hafa fengið heilahristing og misst
minnið um stundarsakir.
— En hvers vegna setti Jules þig ekki
einhvers staðar í land?
— Nei, hættu nú! Átti hann að fara
til næsta strandvarðar og segja, að hann
hefði bjargað ókunnri konu? Þeir hefðu
strax spurt hann, hvað hann væri að
gera hér á þessum slóðum. Kannski
hefðu þeir rannsakað bátinn hátt og
lágt. Hann gat ekki látið vita um mig
og þess vegna fór hann með mig til
Frakklands.
Hann horfði lengi á hana. Síðan sagði
hann lágt:
— Jæja, svo að þú hefur verið með
Jules allan tímann?
Hún leit undan.
— Hann hefur verið mér mjög góður.
Fjölskylda hans tók vel á móti mér og
hjúkraði mér meðan ég þarfnaðist þess.
Fyrir viku síðan fór ég að fá minnið
aftur. Þegar ég sagði Jules, hver ég
væri og að ég þekkti þig vel, féllst hann
á að fara með mig aftur til þín. Og nú
er ég komin.
Hún leit snöggt til hans.
— Ertu kannski ekkert glaður yfir
því, að ég skuli vera komin aftur?
Þetta kom eins og reiðarslag yfir
Bruce, og hann var lengi að átta sig á
þessu öllu saman.
— Víst er ég glaður.......
— O, Bruce. Þú veizt, að ég hef alltaf
verið hrifin af þér, hvíslaði hún. — Eftir
að ég fékk minnið aftur, hef ég ekki
hugsað um annað en þig. Ertu ekkert
hrifinn af mér lengur?
— Auðvitað er ég það, svaraði hann,
en of hratt til þess að það virtist sann-
Sjá næstu síðu.
FÁLKINN 23