Fálkinn - 17.04.1963, Síða 15

Smásaga
eftir
Graham
Greene
Hversu dásamlega öruggt og friðsælt virtist ekki ósvikið hjónaband í augum Carters, er hann gekk
í það fjörutíu og tveggja ára gamall. Hann naut jafnvel hvers augnabliks kirkjuathafnarinnar, nema
þegar hann sá Jósefínu þurrka burt tár um leið og hann leiddi Júlíu niður hliðarstúkuna. Það var
táknrænt fyrir hið nýja hreinskilna samband hans, að Jósefína skyldi vera þarna. Hann hafði ekk-
ert að fela fyrir Júlíu, þau höfðu oft talað saman um hin tíu kvalafullu ár hans með Jósefínu, um
mikla afbrýðissemi hennar, um hin ótímabæru móðursýkisköst hennar. „Það var öryggisleysi henn-
ar,“ sagði Júlía skilningsrík, og hún var alveg sannfærð um, að eftir stuttan tíma væri unnt að
stofna til vináttu við Jósefínu.
„Ég efast um það, elskan.“
„Hvers vegna? Ég get ekki að því gert, að verða hrifin af öllum, sem elskuðu þig.“
„Það var fremur grimm ást.“
„Kannske að síðustu, þegar hún vissi, að hún var að missa þig, elskan.“
„Já.“ En hann langaði að gleyma, að hann hefði nokkurn tíma elskað aðra á undan Júlíu.
Veglyndi hennar gerði hann stundum forviða. Á sjöunda hveitibrauðsdegi þeirra, þegar þau drukku
saman á litlu veitingahúsi á ströndinni við Sunium, tók hann af slysni bréf frá Jósefínu upp úr
vasanum. Það hafði komið daginn áður og hann hafði falið það vegna hræðslu um að særa Júlíu.
Það var einkennandi fyrir Jósefínu, að hún gat ekki séð hann í friði hið stutta tímabil hveitibrauðs-
daganna. Framhald á bls. 24.
FALKINN 15