Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 32

Ein laönd - eínn íótur
Framh. ai bls. 31.
— Það hef ég áreiðanlega, sagði Wil-
son brosandi. — En það eruð nú þér,
sem haldið á skammbyssunni.
— Já, gleymið því ekki.....og ég
vil helzt ekki nota hana.
— Því trúi ég mjög gjarnan.......
Wilson hélt áfram að brosa meinlega,
en hann gerði eins og Harry sagði. Er
hann hafði troðið öllum peningunum í
töskuna, lokaði hann henni og spennti
ólarnar utan um hana. Hún var álíka
út troðin af peningaseðlum og hún
hafði verið af skjölum.
— Komið svo hingað fram fyrir og
takið töskuna með yður! skipaði Harry
og sveiflaði skammbyssunni. Það var þó
engin ástæða til að beita ógnunum, því
að Wilson hlýddi skipunum auðmjúk-
lega. En hann var fjári rólegur, tók
þetta allt eins og grín.
Harry gekk að lokuðum dyrunum og
reyndi af fremsta megni að vera jafn-
rólegur og fórnarlambið.
—Við förum niður stigann, sagði hann.
— Þér gangið á undan mér með tösk-
una. Ég ráðlegg yður að ganga hægt
og reyna ekki að hafa brögð í frammi,
því að ég fylgi yður fast á eftir allan
tímann .... með skammbyssuna í vas-
anum. Henni verður beint að yður við
hvert skref, sem þér stígið.
Wilson andvarpaði þungan, það var
útlit fyrir, að honum væri farið að
leiðast þetta fyrir alvöru.
— Komið yður af stað! sagði Harry
óþolinmóður og stakk hægri hendi með
skammbyssunni í vasann. Síðan leit
hann hornauga á þremenningana fyrir
innan borðið:
— Ég þarf víst ekki að vekja athygli
yðar á því, að þér hafið líf hr. Wilsons
í hendi yðar. Ég ræð yður frá að reyna
að kalla á hjálp, fyrr en að stundarfjórð-
ungi liðnum. Reynið ekki að leika hetj-
ur og senda neyðarkall með því að
sparka einhverju út um gluggann eða
öðrum fíflalátum. Gerist það, mun hr.
Wilson ekki lifa það af.
— Það á að læsa dyrunum aftur, sagði
Harry.
Wilson lagði töskuna strax frá sér,
fór í vasa sinn og tók upp lykla sína.
Hann snéri lyklinum tvisvar í skránni
og tók lyklakippuna með sér.
— Niður stigana! þrumaði Harry
skipandi. — en rólega.
Wilson tók töskuna og hélt áfram nið-
ur stigann með Harry rétt á eftir sér.
Meðan þeir gengu niður, hugleiddi
einhenti ræninginn það, sem eftir var af
áætluninni. Þeir færu út um dyrnar,
yfir götuna og inn í bílinn, sem hann
hafði „að láni“. Wilson ætti að aka hon-
um. Harry ætlaði að láta hann aka út
úr borginni til vegar, þar sem ekki var
mikil umferð. Dálítið fyrir utan borg-
ina myndu þeir beygja inn á hliðarveg.
Þar mundi Harry neyða Wilson gjald-
kera út úr bílnum og segja honum, að
32 FALKINN
nú gæti hann snúið aftur fótgangandi
til skrifstofunnar. Og er hann væri laus
við hann, ætlaði Harry að snúa við og
aka til baka.
Það tæki Wilson nokkurn tíma að
komast í síma, svo að Harry áleit, að
honum gæfist góður tími til að kom-
ast til borgarinnar og losa sig við bíl-
inn. Því næst mundi hann fara með
nokkrum strætisvögnum, áður en hann
væri kominn heim í herbergi sitt.
Þá var ránið loksins til lykta leitt,
án þess að beitt væri beinlínis valdi. .. .
— Út um dyrnar! sagði Harry stuttur
í spuna.
Wilson opnaði dyrnar og gekk út á
gangstéttina. Harry stóð við hlið hans
og litaðist um í skyndi. Lögregluþjónn-
inn stóð enn og sveiflaði handleggjunum
og stjórnaði umferðinni. Harry sagði:
— Við skulum fara yfir götuna. Ég
ræð yður enn einu sinni alvarlega frá
að reyna að hafa brögð í frammi.
— Ég er enginn heimskingi, svaraði
Wilson kaldranalega, og síðan klofaði
hann yfir rennusteininn og tók að ganga
yfir götuna — keikur og hnarreistur.
Hann virtist enn hrokafyllri en á skrif-
stofunni. Harry gekk við vinstri hlið
hans og einu skrefi á eftir.
Það voru ekki nema tveir faðmar að
lögreglumanninum, þegar þeir fóru
fram hjá honum. Lögreguþjónninn leit
upp og brosti:
— Góðan daginn, hr. Wilson! heilsaði
hann og síðan snéri hann sér í hring
og sendi bílaröð fram hjá sér.
— Góðan daginn, Victor, svaraði
Wilson og hélt áfram yfir götuna með
sama hraða og áður.
— Inn í bílinn hérna. Þér farið inn
gangstígsmegin og setjizt undir stýri.
— Er það þá hugmyndin, að ég eigi
að aka? spurði Wilson undrandi.
— Já, þér eigið að aka.
Wilson yppti öxlum, opnaði dyrnar
og settist við stýrið. Harry settist hægra
megin við hann og ýtti hurðinni aftur
með olnboganum, en hélt stöðugt um
skammbyssuna í frakkavasanum. Task-
an með peningunum var í sætinu milli
þeirra.
— Kveikjulykillinn er hér. Flýtið
yður að koma honum í gang.
— Verið nú rólegir, svaraði Wilson,
sem sat og fitlaði við lykilinn í hendi
sér.
Harry þreif skammbyssuna upp úr
vasanum og þrýsti hlaupinu þéttings-
fast inn í síðu brosandi gjaldkerans.
— Verið ekki svona óstyrkir........
Wilson stakk lyklinum í, og Harry leit
út um gluggann.
Lögregluþjónninn hafði yfirgefið
stöðu sína og nálgaðist þá hröðum
skrefum, um leið og hann dró skamm-
byssu sína úr hulstrinu.
Wilson leit á lögregluþjóninn, því
næst snéri hann sér að Harry og sagði:
— Þér skuluð ekki reyna að skjóta.
Victor er röskur lögreglumaður og
framúrskarandi skammbyssuskytta.
Gagnvart honum getið þér ekki varið
yður.
Dag nokkurn þegar Tankberg út-
gerðarmaður kom á skrifstofu sína í
fúlu skapi og fór að lesa skipaskrána
sína uppgötvaði hann sér til mikillar
furðu að hann átti seglskip í förum
austur á Kyrrahafi. Hann kallaði þegar
fyrir sig skrifstofustjórann.
— Heyrðu Svendsen, sagði hann, ég
hélt að „Katinka“ hefði verið rifin fyr-
ir mörgum árum.
Skrifstofustjórinn athugaði bækurn-
ar.
— Nei, hún er í vöruflutningum í
Austur-Indíum.
— Sá gamli manndrápsbolli. Það er
ómögulegt. Hver er skipstjórinn?
Svendsen athugaði bækurnar.
— Klemensen gamli.
Tankberg útgerðarmaður varð að
trúa sínum eigin augum.
— Klemensen gamli, en hann er orð-
inn afgamall og ætti að vera kominn á
Hrafnistu fyrir löngu. Hver er eiginlega
meiningin með þessu?
Skrfstofustjórinn varð vandræðaleg-
ur.
— Það er nú einmitt það, herra út-
gerðarmaður. Við höfum ekki getað
náð sambandi við hann því hann er af
gamla skólanum og hefur enga talstöð
um borð.
— En launin? Hvernig hafið þið sent
honum þau?
— Við höfum sent þau til ýmissa
hafna þarna fyrir austan þar sem hann
fyrr eða síðar hefur tekið þau.
— Látið hann koma heim undireins.
Með það sama.
— Hvernig?
Útgerðarmaðurinn klóraði sér í
hnakkanum; þar var enn svolítið hár.
Síðan klóraði hann sér í skegginu. Þá
fékk hann hugmynd.
— Mig hefur lengi langað til að anda
að mér almennilegu lofti. Ég fer sjálf-
ur og sæki hann. Hvar var hann síðast?
Skrifstofustjórinn rannsakaði bæk-
urnar.
— í Suluhafinu. Hann fór frá Puerto
Princesse á Palawa í Filippseyjunum,
þar sem hann átti fimm ára laun.
Næsta dag flaug útgerðarmaðurinn
til Manilla. Umboðsmann útgerðarinn-
ar minnti að hann hefði heyrt að „Kat-
inka“ hefði farið til Sangi eyjanna til
að sækja kókoshnetur. Fjórtán dögum
Harry minntist þess, að það var ó-
hlaðin skammbyssa, sem hann var með
í hendinni. Lögregluþjónninn var far-
inn að hlaupa. Harry skildi, að hér
hafði hann lent í nokkru, sem hann
hafði ekki gert ráð fyrir í útreikningum
sínum.
— Þér hafið gefið honum merki!
hrópaði hann.
— Það má segja það, játaði Wilson.
— Hann veit, að ég get ekki ekið þess-
um bíl. Minn er sérstaklega smíðaður
fyrir mig.
Skammbyssa lögregluþjónsins beind-
ist nú að brjósti Harrys, og Wilson laut