Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 24

DÓMVR
færandi. — En málið horfir öðruvísi
við nú, þegar Robert veit allt.
Hún roðnaði.
— Jæja, þá veit maður það! Þú hefur
ekkert á móti því að leika þér að eld-
inum, meðan ég er gift öðrum manni.
Ef ég færi aftur til Roberts, þá vildir
þú ugglaust halda áfram að hitta mig
á laun......
Hún las það úr augum hans, að hún
hafði getið sér rétt til. Allt í einu greip
hún í handlegg honum:
— Nú þegar Róbert veit allt, mun
hann áreiðanlega gefa mér eftir skiln-
að. Ég verð frjáls.....
Hann snéri sér undan.
— Frjáls að vísu, tautaði hann, —
en slypp og snauð. Nei, Nella, við skul-
um vera skynsöm: Hvorugt okkar getur
lifað án peninga, og það mikilla pen-
inga. Þetta er ekki eins einfalt og það
virðist. Samningarnir mínir eru orðnir
dálítið vafasamir. Og án peninga verð-
um við aldrei hamingjusöm.
Hún stundi þungan. Hún elskaði
þennan mann og var reiðubúin til að
gera hvað sem var til þess að halda hon-
um.
— Hlustaðu nú á mig, Bruce: Ég fer
aftur til Roberts og grátbið hann um
að fyrirgefa mér. Ég veit að hann tekur
mig í sátt aftur.
Bruce gat ekki varizt hlátri.
— Ég er ekki svo viss um það. Hann
er nefnilega kvæntur aftur......
(Framh. í næsta blaði).
Kvenþjóðin
Framhald af bls. 14.
Útbeinið læri, notið beztu vöðvana
í þennan rétt. Afganginn má nota í
kjötdeig eða smásteik. Einnig hægt að
vefja honum saman og steikja.
Kjötið skorið í fingurþykkar sneiðar,
þvert á kjötþræðina. Berið þær og snyrt-
ið til.
Shoor
KJORINN BÍLLFYRIR ÍSŒNZKA VEGI!
RYÐVARINN,
RAMMBYGGÐUR ,
AFLMIKILL
OG Ó D Ý R A R I
TÉHKNESKA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
V0NAR5TRÆTI 12. SÍMI 37SSI
24 FÁLKINN
Smjörlíkið brúnað á pönnu, kjötsneið-
unum velt upp úr eggjahvítu og brauð-
mylsnu. Brúnaðar á þáðum hliðum, salti
og pipar stráð á, smjörbiti látinn á
hverja sneið. Steikt í 5 mínútur. Sneið-
unum raðað á heitt fat. Pannan skoluð
með kjötsoðinu, krydduð með sherry.
Sítrónusneið með síld og kapers lögð
ofan á hverja kjötsneið. Borið fram
með soðnum og frönskum kartöflum.
Seiniea lijcMiabaiidió
Framhald af bls. 15.
Jafnvel skrift hennar fannst honum
nú andstyggileg, mjög snotur, mjög
smá með svörtu bleki, lit hárs hennar.
Júlía var með platínuljóst hár. Hvern-
ig hafði honum nokkurn tíma geta dott-
ið í hug, að svart hár væri fallegt? eða
verið sólginn í að lesa bréf skrifuð með
svörtu bleki?
„Hvaða bréf er þetta, elskan? Ég vissi
ekki, að það hefði komið póstur.“
,,Það er frá Jósefínu. Það kom í gær.“
,,En þú hefur ekki einu sinni opnað
það!“ sagði hún án ásökunar.
,,Ég vil ekki hugsa um hana.“
„En, elskan, hún getur verið veik.“
„Ekki hún.“
„Eða átt bágt.“
„Hún þénar meira á tízkuteikningum
sínum en ég á sögum mínum.“
„Elskan, verum góð. Við höfum efni
á að vera það. Við erum svo hamingju-
söm.“
Svo að hann opnaði bréfið. Það var
innilegt og enginn kvörtunartónn í því
og hann las það með ógeði.
Kæri Philip, ég vildi ekki vera til
trafala í veizlunni, svo ég hafði ekkert
tækifæri til að kveðja og óska ykkur
báðum hinnar mestu hamingju. Mér
fannst Júlía vera mjög falleg og svo
fjarska ung. Þú verður að gæta hennar
vandlega. Ég veit, hversu vel þú getur
það, kæri Philip. Þegar ég sá hana, gat
ég ekki að því gert að undrast, hvers
vegna þú varst svona lengi að ákveða
þig og yfirgefa mig. Heimski Philip. Það
er ekki nærri eins sársaukafullt að
bregðast skjótt við.
„Við kveikjum á öllum rafurmagns-
eldunum um leið og við komum inn,“
sagði Carter, „og það verður heitt undir
eins,“ en er þau opnuðu dyr íbúðarinn-
ar komust þau að því, að þegar hafði
verið kveikt uþp. Litlir glampar heils-
uðu þeim í rökkrinu innan úr dagstof-
unni og svefnherberginu.
„Einhver álfur hefur gert þetta,“ sagði
Júlía.
„Ekki neins konar álfur,“ sagði Car-
ter. Hann hafði þegar séð umslagið á
arinhillunni, skrifað utan á það með
svörtu bleki til „frú Carter.“ Júlía
las það upphátt.
„Kæra Júlía þú hefur ekkert á móti
því, að ég kalli þig Júlíu, hefurðu það?
Mér finnst við eiga svo margt sameigin-
legt, þar sem við höfum elskað sama
manninn. Það var svo ískalt í dag, að
ég gat ekki varizt því að hugsa, hvern-
ig þið tvö væruð að koma aftur úr sól-
inni og hitanum í kalda íbúð. (Ég veit,
hvað íbúðin getur verið köld. Ég var
vön að fá kvef á hverju ári, þegar við
komum aftur frá Suður-Frakklandi).
Svo ég hef framkvæmt mjög ofdirfsku-
fullan hlut. Ég hef læðzt inn og kveikt
upp, en til að sýna ykkur, að ég mun
aldrei gera slíkan hlut framar, hef ég
falið lykil minn undir mottunni fyrir
utan útidyrnar. Það er gert í því tilfelli,
að vélin ykkar tefjist í Róm eða ein-
hvers staðar. Ég hringi á flugvöllinn
og ef svo ólíklega vill til, að þið hafið
ekki komið, kem ég aftur og slekk til
öryggis (og til að spara! Gjöldin eru
hræðileg). Ég óska ykkur mjög hlýlegs
kvölds í nýja heimilinu ykkar, kveðja
frá Jósefínu. P. S. Ég tók eftir, að kaffi-
dósin var tóm, svo að ég skildi eftir
pakka af Blue Montain í eldhúsinu.
Það er eina kaffið, sem Philip þykir
eitthvað varið í.“
„Jæja,“ sagði Júlía hlæjandi, „hún
hugsar um allt.“
„Ég vildi óska, að hún léti okkur í
friði,“ sagði Carter.
„Okkur væri ekki svona hlýtt, og við
myndum ekki hafa haft neitt kaffi til
morgunverðar.“
„Ég finn, að hún læðist um staðinn
og hún mun koma hér hvenær sem
er. Einmitt, þegar ég er að kyssa
þig.“ Hann kyssti Júlíu og hafði annað
augað vendilega á hurðinni.
„Þú ert dálítið ósanngjarn, elskan.
Þegar allt kemur til alls hefur hún
skilið eftir lykilinn sinn undir mott-
unni.“
,Hún getur hafa látið búa til annan
eins.“
Hún lokaði munni hans með öðrum
kossi.
„Hefurðu tekið eftir, hve ástleitna
flugvél gerir þig á nokkrum klukku-
stundum?“ spurði Carter.
„Já.“
„Ég geri ráð fyrir, að það sé titring-
urinn.“
„Gerum eitthvað við því, elskan.“
„Ég gái bara undir mottuna fyrst.
Til að ganga úr skugga um, að hún hafi
ekki verið að ljúga.“
Hann naut hjónabandsins. Svo mjög,
að hann ávítaði sjálfan sig fyrir að
hafa ekki kvænzt fyrr og gleymdi, að
í því falli hefði hann verið kvæntur
Jósefínu. Honum fannst Júlía, sem
stundaði ekki eigin vinnu, dásamlega
eftirlát. Það var engin þjónustu-
stúlka til að spilla hjónabandi þeirra
með venjum. Þar sem þau voru alltaf
saman, í hanastélssamkvæmum, í veit-
ingahúsum, í litlum kvöldboðum, þurftu
þau aðeins að horfast í augu.....Júlía
fékk snemma á sig það orð að vera við-
kvæm og þreytast auðveldlega, það
kom svo oft fyrir, að þau yfirgáfu
hanastélssamkvæmi eftir fimmtán mín-
útur eða fóru úr kvöldverði eftir að
hafa drukkið kaffi. — „Ó, kæra mér
þykir það svo leitt, svo andstyggilegur
Framh. á bls. 28.