Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 28
Seinua hjónaliaudið
Framh. af bls. 24.
höfuðverkur, svo heimskulegt af mér.
Philip, þú verður að vera kyrr....“
„Auðvitað ætla ég ekki að vera
kyrr.“
Einu sinni komust þau naumlega frá
að vera uppgötvuð í stiganum, er þau
hlógu óstjórnlega. Gestgjafi þeirra
hafði elt þau út til að biðja þau að setja
bréf í póst. Júlía breytti nógu tíman-
lega hlátri sínum í það, sem virtist móð-
ursýkiskast....
Nokkrar vikur liðu. Þetta var reglu-
lega velheppnað hjónaband. Þeim þótti
gaman öðru hverju að ræða um, hve
það var farsælt og gáfu hvort um sig
hinu heiðurinn af því. „Þegar ég hugsa
um, að þú gætir hafa kvænzt Jósefínu,“
sagði Júlía. „Hvers vegna kvæntistu
henni ekki?“
„Ég geri ráð fyrir, að í hugarfylgsn-
um okkar höfum við vitað, að það átti
ekki að verða varanlegt.“
„Verður það varanlegt hjá okkur?“
„Ef það verður það ekki, verður það
ekkert.“
Það var snemma í nóvember, sem
tímasprengjurnar byrjuðu að springa.
Enginn vafi er, að þær áttu að springa
fyrr , en Jósefína hafði ekki tekið með
í reikninginn bráðabirgða breytingar
á venjum hans. Nokkrar vikur liðu, áð-
ur en hann hafði tækifæri til að opna
það, sem þau voru vön að kalla hug-
myndabankann á dögum innilegasta
sambands þeirra — skúffuna, þar sem
hann var vanur að setja uppkast að
sögum, samtalsbrot og því um líkt, og
hún setti hugmyndariss að tízkulýsing-
um.
Strax og hann opnaði skúffuna, sá
hann bréf hennar. Það var merkt kyrfi-
lega ALGJÖRT LEYNDARMÁL með
svörtu bleki með undarlega teiknuðum
upphrópunarmerkjum í formi stúlku
með stór augu, sem steig eins og púki
upp úr flösku. Hann las bréfið með
miklu ógeði:
Kæri, þú bjóst ekki við að finna
mig hér, gerðir þú það? En eftir 10 ár,
get ég ekki við og við sagt Góða nótt
eða Góðan daginn, hvernig líður þér?
Guð blessi þig. Ástarkveðjur (í ein-
lægni). Þín Jósefína.
Hótunina í „við og við“ var ekki
hægt að misskilja.
Hann skellti skúffunni inn og sagði
,,andskotinn“ svo hátt að Júlía lét það
til sín taka.
„Hvað er það, elskan?“
„Jósefína aftur.“
Hún las bréfið og sagði: „Þú veizt
ég get skilið, hvernig hún hugsar.
Aumingja Jósefína. Ertu að rífa það
elskan?“
„Hvað annað heldurðu að ég geri við
það? Geymi það í heildarútgáfu af bréf-
um hennar?
„Það virðist vera dálítið ótugtarlegt.“
„Ég vondur við hana? Júlía, þú hefur
enga hugmynd um, hvers konar lífi við
lifðum þessi síðustu ár. Ég get sýnt þér
ör: Þegar hún var í æðiskasti drap hún
í sígarettum sínum hvar sem var.“
„Henni fannst hún vera að missa
þig, elskan, og hún var óð. Þessi ör eru
raunar mér að kenna, sérhvert þeirra.“
Hann gat séð vaxa í augum hennar
hið mjúka, skemmtilega hugsandi
augnaráð, sem alltaf leiddi til hins
sama.
Aðeins tveir dagar liðu, þangað til
næsta tímasprengjan sprakk. Þegar
þau fóru á fætur, sagði Júlía. „Við ætt-
um reyndar að snúa dýnunni. Við síg-
um bæði niður í eins konar holu í miðj-
unni.“
„Ég hef ekki tekið eftir því.“
„Margir snúa dýnunni í hverri viku.“
„Já. Jósefína gerði það alltaf.“
Þau tóku af rúminu og byrjuðu að
velta dýnunni. Á fjöðrunum lá bréf
til Júlíu. Carter sá það fyrr og reyndi
að ýta því úr augsýn, en Júlía sá til
hans.
„Hvað er þetta?“
„Jósefína, auðvitað. Það verða brátt
of mörg bréf í eitt bindi. Við verðum
að láta gefa þau almennilega út hjá
Yale eins og Georg Eliot.“
„Elskan, þetta er stílað til mín. Hvað
ætlaðir þú að gera við það?“
„Eyðileggja það í laumi.“
„Ég hélt við ætluðum ekki að hafa
nein leyndarmál.“
„Ég hafði ekki tekið Jósefínu með í
reikninginn.“
Ég býst ekki við, að þú hafir áhuga
á að heyra um það, sem ég hef fyrir
stafni núna, en ef þú skyldir hafa
áhyggjur út af mér — þú veizt hvað
þú er gamall áhyggjumaður — þá vil
ég að þú vitir, að ég vinn baki brotnu
að heilli seríu — gizkaðu á — fyrir
franska tímaritið Vogue. Þeir borga
mér háa fúlgu í frönkum og ég hef
einfaldlega engan tíma til óhamingju-
samra hugsana. Ég hef einu sinni farið
— ég vona að þér sé sama — í íbúðina
okkar, vegna þess að ég hafði tínt
mikilværi teikningu. Ég fann hana bak
við sameiginlegu skúffuna okkar —
hugmyndabankanum olðcar, manstu?
Ég hélt ég hefði tekið allt draslið mitt,
en þarna var hún milli blaða sögunnar,
sem þú byrjaðir á þetta himneska sum-
ar og laukst aldrei við, í Napoule. Nú
læt ég gamminn geisa, þegar allt, sem
ég ætlaði raunverulega að segja, var:
Verið bæði hamingjusöm. Kveðja. Jósef-
ína.
Carter rétti Júlíu bréfið og sagði:
„Það gæti hafa verið verra.“
„En myndi hún vilja, að ég læsi
það?“
„O það er ætlað okkur báðum.“ Aft-
ur hugsaði hann, hversu dásamlegt það
væri að eiga engin leyndarmál. Það
hafði verið svo mikið um leyndarmál
síðustu tíu árin, jafnvel saklaus leynd-
armál vegna ótta við að misskilja heift
Jósefínu og þögn. Nú var hann alls ekki
hræddur við neitt: Hann hefði jafnvel
getað trúað samúð og skilningi Júlíu
AIJSTIIM STADION
Model 1963.
Stílhreinn Sterkur Spameytinn Sterkari vél
Upplýsingar fyrirliggjandi.
GARÐAR GÍSLASON H.F.
Hverfisgötu 4.
28 FÁLKINN