Fálkinn - 17.04.1963, Blaðsíða 36

Seinna lijmiabaiidið
Framh. af bls. 33.
„Ég geri ráð fyrir að þú skrifir langt,
þægilegt bréf til svars, fullt af húsmóð-
urlegum þönkum.“
,,Hún hefur beðið vikum saman eftir
svari. Þetta er eldgamalt bréf.“
„Ég er að velta því fyrir mér, hversu
mörg eldgömul bréf bíða þess að koma
í ljós. Það veit Guð, að ég ætla að skoða
þessa íbúð vendilega. Frá háalofti niður
í kjallara.“
„Við höfum hvorugt.“
„Þú veizt vel, hvað ég meina.“
„Ég veit bara, að þú gerir of mikið
veður út af þessu. Þú hagar þér reynd-
ar eins og þú værir hræddur við Jósef-
ínu.“
„O, andskotinn.“
Júlía yfirgaf herbergið í skyndi og
hann reyndi að vinna. Seinna þennan
dag sprakk sprengja — ekkert alvar-
legt, en bætti ekki skap hans. Hann
vildi finna símanúmer yfir símskeyti
til útlanda og hann fann fullkominn
lista í stafrófsröð í fyrsta bindi síma-
skrárinnar yfir þau númer, sem hann
vantaði oftast, skrifaðan á ritvél Jósef-
ínu, en á henni var o-ið alltaf klesst.
John Hughes, elzti vinur hans, kom
á eftir Harrods, og þarna var næsta
leigubílstöðin, lyfjabúðin, kjötsalinn,
bankinn, efnalaugin, matvörubúðin,
fisksalinn, útgefandi hans og umboðs-
maður, Elizabeth Ardens og hárgreiðslu-
stofa (innan hornklofa „Handa J. taktu
eftir, alveg áreiðanlega og mjög
ódýrt“) — það var í fyrsta skipti, sem
hann tók eftir, að þær áttu sama upp-
hafsstafinn.
Júlía, sem sá hann uppgötva listann,
sagði, „Englakvinnan. Við hengjum
hann upp yfir símanum. Hann er hræði-
lega fullkominn.“
„Eftir fyndninni í síðasta bréfi henn-
ar að dæma, hafði ég búizt við, að hún
hefði Cartier með.“
„Elskan, það var ekki fyndni, það
var nakin staðreynd. Ef ég hefði ekki
átt dálítið af peningum, hefðum við
farið til Suður-Frakklands.“
„Ég býst við þú haldir, að ég hafi
gefizt þér til að komast til Grikklands.11
„Vertu ekki sauður. Þú skilur ekki
Jósefínu vel, það er allt og sumt. Þú
hártogar öll góðverk hennar.“
„Góðverk?“
„Ég býst við, að það sé sektartilfinn-
ing.“
Eftir það fór hann raunverulega að
leita. Hann leitaði í sígarettuhylkjum,
skúffum, skjalakippum, hann fór í
gegnum alla vasa á fötum, sem hann
hafði skilið eftir, hann opnaði bakið á
sjónvarpstækinu, hann lyfti lokinu á
klósettvatnsgeyminum og skipti jafnvel
um klósettpappír (það var fljótlegra
heldur en vefja hann allan af). Júlía
kom til að horfa á hann, er hann var
að gera þetta á klósettinu án hinnar
venjulegu samúðar sinnar. Hann tók
óhreinu fötin úr körfunni, ef svo skyldi
vera að sézt hefði yfir eitthvað á botn-
inum. Hann skreið á höndum og fótum
eftir eldhúsinu til að gá undir gasvélina
og einu sinni fann hann pappírsblað
vafið utan um pípu, hann rak upp sig-
uróp, en það var alls ekkert — leifar
frá pípulagningamanninum. Kvöld-
pósturinn kom í gegnum bréfalokuna
og Júlía kallaði til hans úr anddyrinu:
„Ó góði, ég vissi ekki, að þú værir á-
skrifandi að franska ritinu Vogue.“
„Ég er það ekki.“
„Fyrirgefðu, það er nokkurs konar
jólakort í öðru umslagi. Ungfrú Jósef-
ína Heckstall-Jones hefur látið skrá
okkur sem áskrifendur.
„Þetta kalla ég sætt af henni.“
„Hún hefur selt þeim teikningar,
manstu? Ég lít ekki á það.“
„Elskan, þú ert barnalegur. Ætlastu
til, að hún hætti að lesa bækur þínar?
„Ég vil aðeins fá að vera einn með
þér. Bara í nokkrar vikur. Það er ekki
beðið um svo mikið.“
„Þú ert dálítið eigingjarn, elskan.“
Hann var þögull og þreyttur þetta
kvöld, en dálítið léttari í skapi. Leit
hans hafði verið mjög kyrfileg. í miðj-
um kvöldverðinum hafði hann munað
eftir brúðkaupsgjöfunum, sem voru
enn í skápnum vegna rúmleysis og
krafðist, að fá að ganga úr skugga um
milli rétta, að þær væru enn á sínum
stað — hann vissi, að Jósefína hefði
aldrei notað skrúfjárn vegna ótta um
að meiða sig í fingrunum, og hún var
dauðhrædd við hamra. Friður kvölds-
ins kom að lokum yfir þau, hin indæla
rósemi, sem þau vissu, að annað hvort
þeirra gat breytt á hverju augnabliki.
með handsnertingu. Elskendur geta ekki
frestað eins og gift fólk getur.
„Ég er orðinn eins friðsamur og ell-
in,“ sagði hann við hana.
„Hver skrifaði þetta?“
„Browning.“
„Ég þekki ekki Browning. Lestu eitt-
hvað fyrir mig, elskan.“
Honum þótti gaman að lesa Brow-
ning upphátt — hann hafði góða rödd
fyrir ljóðalestur, það var hin litla mein-
lausa sjálfsdýrkun hans. „Viltu það í
raun og veru?“
— „Já
„Ég var vanur að lesa fyrir Jósefínu,“
aðvaraði hann hana.
„Hvað varðar mig um það? Við get-
um ekki við því gert, að gera eitthvað
af því sama, getum við það, elskan?“
„Hér er eitthvað, sem ég las aldrei
fyrir Jósefínu. Jafnvel þótt ég væri ást-
fanginn af henni, var það ekki viðeig-
andi. Við vorum ekki — stöðugt.“ Hann
byrjaði:
„Hversu vel veit ég hvers virði ég
er þér
þegar löng fimm haustkvöldin
koma .... “
Hann var mjög hrærður yfir eigin
lestri. Hann hafði aldrei elskað Júlíu
svo mikið eins og á þessu augnabliki.
Hérna var heimilið. Hitt hafði ekki
verið annað en lest.
„Ég tala núna.“
Hann hélt áfram að lesa.
Hann óskaði frekar að Júlía hefði ver-
ið að lesa, en þá hefði hún auðvitað
ekki hlustað á hann með svo mikilli að-
dáun.
Vorhappdrætfi Krabbameinsfálagsins
er hafið
Vinningur er glæsilegasta hjólhýsi, sem sézt hefur á íslandi.
Miðinn kostar aðeins kr. 25.00 — Dregið verður þ. 14. maí 1963.
STYRKIÐ GOTT MÁLEFNI
Vinningurinn er skattfrjáls.
Krabbameinsfélag Reykjavíkur.
36 FÁLKINN