Fálkinn - 17.04.1963, Qupperneq 22

ÖRLAGA
DÓMVR
Gamla ráðskonan þurfti ekki að sýn-
ast undrandi að þessu sinni. Orð hans
gerðu það að verkum, að hún var mál-
laus af furðu og það leið nokkur stund,
þar til hún hafði jafnað sig.
— Eruð þér alveg genginn af vitinu,
sagði hún. — Leyfið þér yður að standa
hér og halda því blákalt fram, að við
höfum falið hana hér í húsinu?
— Einmitt, frú.
— Maður skyldi ekki ætla að þér ...
Hann greip brosandi fram í fyrir
henni:
— Það var eitthvað í fari þessarar
stúlku, sem veldur því, að ég get ekki
gleymt henni, sagði hann. — Mér varð
þetta ekki ljóst, meðan ég talaði við
hana, heldur eftir á. Það var ekki hægt
að segja, að vesalings stúlkan væri fríð.
Hún hlýtur að hafa þjáðst mikið vegna
útlits síns.
Hann gekk að loftvoginni og bankaði
í hana.
— Gjöfum guðs er vissulega ójafnt
útdeilt ... en venjulega hafa menn til
að bera eitthvað*sem vegur upp á móti
því, sem þá skortir.
— Ég skil ekki hvað þér eruð að fara.
Hann sneri sér hægt við og horfði
beint framan í hana:
— Blindir fá oft næma heyrn. Kripp-
iingar geta oft verið lagnir í höndun-
um svo að af ber. Tala ég í gátum? Við
skulum taka sem dæmi þessa umræddu
stúiku. Enginn þurfti að horfa tvisvar
á hana til þess að uppgötva, að hún var
síður en svo falleg. En hún var vel
vaxin. Og augun voru dimmblá og fal-
leg. Að ekki sé talað um rauða hárið,
. . . alveg eins og hár Nellu . ..
Nú brosti hann ekki lengur:
— Það var í rauninni heilmikið í
fari þessarar stúlku, sem minnti á
Nellu......
Nei, heyrið þér mig nú, sagði frú
Verney — Nella var jú sannkölluð
fegurðardís.
— Jú, hún var jafn fögur og Meg, eða
er ekki svo? Ég veit, að Nella og hún
eiga víst að vera tvíburasystur. En eru
þær það í raun og sannleika? Ég á mjög
erfitt með að kyngja þeirri sögu, sér-
staklega með hliðsjón af því, að Robert
Greene er frábær plastikskurðlæknir.
Vitið þér hvað, frú Verney? Ég held,
að stúlkan sem hann hefur nú nýlega
kvænzt og stúlkan, sem strauk af vand-
ræðaheimilinu, séu ein og sama mann-
eskjan.
Hann gekk að dyrunum og opnaði
22 FÁLKINN
þær upp á gátt. Síðan sneri hann sér
við, hneigði sig djúpt og sagði:
— Góða nótt, frú Verney.
★
Á leiðinni heim í kofann sinn horfði
Bruce Preston stöðugt mót skærum
næturhimninum. Fullt tungl var komið
upp og honum geðjaðist ekki að því.
Einmitt í kvöld vildi hann helzt hafa
skýjað og þungbúið veður.
Vandamálin í Cliff House gerðu hon-
um einnig gramt í geði. Hann hafði um
annað og mikilvægara að hugsa ein-
mitt nú.
Hið fyrsta sem hann gerði, þegar hann
kom heim í kofann sinn, var að ganga
út á bryggjuna og gæta að, hvort nægi-
legt benzín væri á vélbátnum hans. Síð-
an gekk hann inn í kofann og sat við
gluggann og beið þar til liðið var fram
yfir miðnætti.
Hann var óþolinmóður.
— Hvað í ósköpunum er orðið af
Frakkanum, taitaði hann.
Hann tók sér bók í hönd og reyndi
að lesa í henni, en hugurinn snerist all-
ur um Cliff House og það sem þar hafði
gerzt. Loks blundaði hann.
Hann vaknaði við það, að bókin féll
á gólfið. Og nú sá hann ljósmerkin langt
í fjarska. Hann spratt á fætur. Nokkr-
um mínútum síðar var hann kominn í
vélbátinn og sigldi á fullri ferð út fló-
ann.
Loks sá hann grilla í stórt skip, sem
lá þarna með öll ljós slökkt og beið eft-
ir honum. Hann sigldi varfærnislega
upp að því.
— Ohoi, sagði hann lágt.
Það var svarað á dekkinu og stiga
rennt niður til hans og loks kom maður
niður stigann.
— Hvað hefurðu verið að gera allan
þennan tíma, Jules, sagði Preston. —
Það fer senn að birta af degi. Hvað kom
fyrir?
— Vélarbilun, svaraði Frakkinn. Veð-
urbitið og dökkt andlit hans varð allt
að einu brosi.
— Var þér orðið kalt á fótunum,
Preston minn? E'n ég hef sitthvað með-
ferðis að þessu sinni. Miklu fleiri úr en
síðast, bætti hann við og neri hendurn-
ar. — Það verður unnt að selja þau með
dágóðri þénustu.
Bruce var bersýnilega taugaóstyrk-
ur og skotraði augunum í áttina til
lands. Það glitti í svitaperlur á enni
hans.
Hann sagði:
— Við verðum að finna okkur annan
stað hér við ströndina. Fólkið fer að
gruna sitt af hverju, þegar baðtíminn
er úti. Það er bezt að hætta meðan allt
leikur í lyndi.
Jules hló lágt.
— Jæja, við gerum þá nýjar og betri
áætlanir. Nú eru vörurnar komnar í
bátinn til þín. Komdu um borð til mín
andartak. Ég hef svolítið að sýna þér.
Eiginlega var Bruce því mótfallinn
að fara um borð. Hann vildi helzt hraða