Fálkinn - 11.09.1963, Qupperneq 27

arstyrk; og fara áður en mér verður
• kastaði nt. Þér verðið að koma og
' skoða herbergið mitt einhvern tíma.
; Það er ekki neitt tif að vera hræddur
við.
Ég 'tók flöskuná og komst að því að
hún var tóm. Ég var dálítið undrandi,
' að við skyldum hafa tæmt heila flösku
' í einu vetfangi.
I- Ég sat í hægindastólnum og hugsaði
um, hvernig ég gæti gert herbergið
■ snyrtilegra.
Fyrst var að fá annán lampa, borð-
í lampi gæti gengið, með langri leiðslu
i ' og ■ sextíu watta peru. Ég byrjaði áð
> leita að innstungu og fánn eina undir
eldhússkápnum.
Ég ætlaði a'ð kaupa tvær sextíu watta
, perur og setja eina í þakið. Jafnvel
þótt óþrifnaðurinn og gallarnir kæfflu
» þá betur í Ijós, yrði ekki eíns ömur-
legt og nú og eitthvað af óþrifnaðinum
gæti ég hreinsað burt. Ég reyndi að
toga í eitt horn veggfóðursins og komst
að því, að það var auðvelt að rífa það
allt í sundur.
Veggirnir undir voru hvítmálaðir og
þá var hægt að mála ljósa — ef til vill
ljósgræna. Allir veggirnir heima voru
Ijósgrænir, það var eftirlætislitur
pabba.
Gagnstætt vilja mínum heyrði ég
skjálfandi rödd föður míns þegar hann
sagði mér að fara — og ég vissi, að hann
iðraðist þegar
Nei, ekki ljósgrænt. Ég leit niður á
gólfið. Hvað skyldi kosta að þekja það
með ódýru teppi? Áreiðanlega ekki svo
mikið, herbergið var lítið. Ég leit á
þægindastólinn. Ég var ekki sérlega
flínk að sauma, en ég gæti lagað
hann .. Verri gæti hann að minnsta
kosti ekki orðið, það var að minnsta
kosti öruggt. Og gluggatjöld — þau
gæti hvaða bjáni sem væri saumað.
■ John gæti ef til vill hjálpað mér. Ég
brosti með sjálfri mér.
Ég hafði auk þess lykilinn að mínu
! gamla heimili. Pabbi gat ekki mótmælt
þvi, að ég færi þangað og sækti hluta
af eigum mínum, þegar hann væri ekki
heima. Franska eftirprentunin — hún
myndi fara vel yfir ofnhillunni —
nokkrar bækur, smáhlutir úr grænu
gleri gætu komið í stað hundanna, sem
ég vildi alls ekki hafa. Ég gæti ef til vill
einnig komið með hvíta ofnskerminn
með blómavasanum til að fela gasmæl-
inn með? Pabba hafði aldrei geðjast
að honum. Einnig gæti-ég náð í nokkr-
ar plöntur, sem gætu vaxið upp og hul-
ið ýmislegt...
Ég fór að verða bjartsýnni. Ég gat
þegar séð fyrir mér herbergið eins og
1 það átti að verða, þegar ég væri búin
með það. Það þarfnaðist mín.
Vinna mín við breytingarnar átti að
vera sköpunarverk eins og að skapa
1 garð.
Ég fór að tauta.
— Ég get hvað sem er. Ég get ráðið
við hvað sem er, tautaði ég.
Glaðipgir litir liðu framhjá mér,
meðan ég gekk um. Svo stanzaði ég.
Koddinn í rúminu var án koddavers
og þar vpru engin lök, bara slitin græn
hermánnateppi. Dínan var einnig skítug.
Þegar ég tók teppin í sundur til nánari
athugunar, var eitthvað sem hreyfði
sig. Mér sortnaði fyrir augum, og ég
varð að halda mér fastri.
Þegar fór að rofa til, hallaði ég mér
að milliveggnum og krafsaði mig upp
úr hryllingsgarði. Ég stóð og starði á
herbergið, ekki eins og það gat orðið,
heldur eins og það var. Það gat ekki
verið satt — þessi martröð gat ekki
verið raunveruleiki. Hvar var mitt eigið
herbergi og öryggið og heimilisunaður-
inn- o§ hvar'var faðir minn? Ég fór að
gratá eins og krakki. Hvers vegna hafði
ég- hlaupiz't burtu og ef ég varð að vera
éin, hvers vegna hafði ég þá ekki feng-
ið mér þægilega og hreina íbúð?
Ég minntist þess, að það var eitthvað
viðkomandi stolti, en maður hefur þrátt
fyrir það þörf fyrir ljós. lök og heitt
vatn. Þessi staður var draugalegur —
hvað hafði Toby kallað hann? Vitfirr-
ingahæli. Ég bjó — ég hafði af eigin
frjálsum vilja kosið að búa á vitfirr-
ingahæli, þar sem negri njósnaði um
mig og þar sem veggjalýs skriðu í
rúminu. Og það var of seint að draga
sig til baka, of seint að skipta um skoð-
un. Það lá eitthvað á botninum, eitt-
hvað hræðilegt, sem ég gat ekki einu
sinni munað. Ég vissi bara, að ég á
einn eða annan hátt var fönguð í gildru.
Ég rann niður á gólfið fyrir framan
ofninn og lá þar og grét.
Þegar ég vaknaði, var ég svo stíf, að
ég gat næstum ekki hreyft mig — gólf-
ið var hart og mér var svo kalt, að ég
skalf. Það logaði á þakljósinu, og grátt
dagsljósið barst gegnum þunn glugga-
tjöld. Ég fór á fætur og sökk niður í
stólinn og tennurnar glömruðu. Ég
hugsaði, að ég ætti að útvega mér eitt-
hvað heitt að drekka, ef ekki annað,
þá heitt vatn.
Ég stóð upp og ógleðin náði yfirhönd-
inni. Óstyrk á fótum reikaði ég að
vaskinum og kastaði upp. Þegar það
var afstaðið, fannst mér ég vera hálf-
dauð.
Ég gleymdi uppgötvun kvöldsins og
reikaði að rúminu og lagðist þar. Ég
lá þar og stundi af örvæntingu.
Það leið góð stund, og svo var barið
að dyrum. Ég heyrði það næstum því
ekki. Hið næsta, sem ég vissi, var, að
einhver stóð boginn yfir mér.
— Góðan daginn, sagði vingjarnleg
rödd.
— Viljið þér tebolla?
Ég leit upp. Við rúmstokkinn stóð
stór, kraftamikill maður í snjáðri
skyrtu. Hvítar tennur glömpuðu í
svörtu andlitinu og bollinn virtist pínu-
lítill í hinni risavöxnu, svörtu hendi.
Hægt settist ég upp og var allt of
þreytt til að finna til annars en þakk-
lætis fyrir að ég var ekki neydd til
að deyja alveg ein.
— Er yður illt?
— Já, svaraði ég veiklulega. — En
mér líður betur núna.
— Enn betur, þegar þér hafið drukk-
ið heitt te. En hvað hendur yðar skjálfa
mikið. Svona John heldur á honum.
Hann hélt á bollanum og hjálpaði
mér að drekka. Teið var sjóðandi heitt
og sterkt og mjög sætt, og ég drakk
það aUt upp. John dýfði teskeið í syk-
urinn í botni bollans og mataði mig
á honum.
— Sykur er nytsamur, sagði hann
alvarlegur. — Gefur kraft.
— Verðið þér að fara til vinnu í dag?
— Guð minn góður, sagði ég. — Hvað
er klukkan? Hvaða dagur er? Heili
minn starfaði ekki rétt.
— Hálf níu, fimmtudagsmorgunn,
einhvern tíma í október. Ég man ekki
rétt dagsetninguna. Hann hló. — Viljið
þér meira te?
— Nei, þakka yður fyrir. Ég verð að
fara á fætur.
— Líður yður vel núna?
— Já, já. Svo er teinu fyrir að þakka.
— Yður er kalt. Ég kveiki á ofninum.
— Ég á smáaura.
— Nei, nei, ég á nokkra hérna. Sitjið
kyrrar.
Hann setti aurana í og kveikti á gas-
inu.
— Þér lítið illa út. Eruð þér vissar
um, að þér getið farið í vinnuna í dag?
Hringið til yfirmannsins, segið að yður
líði ekki vel.
Það var einmitt það, sem mig langaði
til að gera. Það væri indælt, að skríða
í rúmið og verða heitt og liggja allan
daginn. Svo minntist ég þess, hvað ég
hafði séð undir teppunum í gærkvöldi.
— Nei, sagði ég. — Það get ég ekki.
Ég bjarga mér.
Ég reis hægt á fætur. John beygði
sig áfram reiðubúinn til að styðja mig
með hinum stóru höndum. En þótt und-
arlegt megi virðast, leið mér miklu
betur. Ég var skýr í kollinum og ógleðin
var alveg horfin.
Ég gekk að vaskinum skolaði and-
litið með ísköldu vatni John horfði
undrandi á mig.
— Eruð þér ekki vanar að fara úr föt-
unum, þegar þér leggið yður?
— Ég lá ekki í rúminu í nótt
— Hvar sváfuð þér þá?
— Á gólfinu.
Ég byrjaði að fálma eftir handklæð-
inu og mundi þá, að ég átti ekki neitt.
John lánaði mér vasaklútinn sinn. Hann
var velktur en, alveg hreinn.
— Hvers vegna sváfuð þér á gólf-
inu?
— Það voru kvikindi í rúminu, sagði
ég stuttaralega.
Hann hló.
— Það var lítið, mjög litið sagði hann.
Framhald á bls. 28.
FÁLKINN 27