Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 8

MICHEL HOLLARD, sem bjargaði L
únum.
Nöfnin, sem
fezt hafa
í hugum manna,
eru nöfn hers-
höfðingjanna.
Nöfn Rommels,
Montgomerys,
Eisenhowers
og von KeiteL.
En nöfn mannanna,
sem RUDDU
sigurbrautina,
hafa fallið
í skuggann...
8 fXlkinn
í desembermánuði, árið 1942,
íékk hermálaráðuneytið í Lund-
únum dulmálsske'yti. Njósnarar
staðsettir í Sviss, gáfu skýrslu um
það, að Þjóðverjar væru að útbúa
leynilega áætlun um árás á Lund-
únir. Það var gefið í skyn, að
árásin yrði gerð úr lofti, en þar
væri hvorki um að ræða venju-
legar sprengjur né íkveikju-
sprengjur.
í þessum skeytum var tekið
fram, að það væru ekki venju-
legar sprengjur, sem ættu að
leggja Lundúnir í eyði, heldur
hræðileg leynivopn, sem ekki
hefði tekizt að afla neinnar nán-
ari vitneskju um. Þetta voru held-
ur engir hugarórar — hin leyni-
legu vopn Hitlers voru vissulega
til.
Churchill ráðfærði sig við ráð-
gjafa sína. Hvað sem það kostaði
varð að komast að því, hvers
konar vopn hér væri um að ræða.
Þegar í stað var öllum starfskröft-
um leyniþjónustunnar einbeitt að
einu og sama verkefninu: Að af-
hjúpa þetta leyndarmál, leyndar-
málið, sem vissulega var mjög
hættuleg ógnun við Bretland.
Skipunin var alls staðar hin
sama:
Vitneskja áður en það verður
um seinan.
Nokkrum mánuðum síðar, sum-
arið 1943, tók að berast út orð-
rómur um eldflaugavopnin, hin
hræðilegu árásarvopn, sem Þjóð-
verjarnir ætluðu að beita gegn
Englandi, og sérstaklega Lundún-
um. Menn óttuðust mjög afleið-
ingarnar. Yfirherstjórn banda-
manna dró enga dul á það, að
leynivopn Hitlers kynni að valda
því. að innrás Bandamanna gætí
tafizt, ef ekki mistekist og að enda-
lok stríðsins myndu dragast mjög
á langinn, væri ekki unnt að gera
viðeigandi ráðstafanir.
Beztu njósnarar leyniþjónust-
unnar voru sendir af stað. Lund-
únir vildu vita allt um hinar
hræðilegu eldflaugar, um fram
allt var nauðsynlegt að vita, hvar
þær væru staðsettar. Þar var um
líf og dauða að tefla. Bretland
hafði vissulega verið illa á vegi
statt eftir uppgjöf Frakka árið
1940, þegar þýzk innrás var fyrir
dyrum. Nú voru aftur slæmar
blikur á lofti.
Á þessum þýðingarmiklu og al-
varlegu tímum varð ósköp venju-
legur maður, hugaður og vilja-
sterkur franskur maður á fimm-
tugsaldri, til þess að snúa rás
viðburða Bandamönnum og frelsis-
unnandi þjóðum í hag. Hver kann-
ast við nafnið Michel Hollard í
dag, árið 1963? Mjög fáir. Nöfn
úr síðari heimsstyrjöldinni, sem
festst hafa í hugum manna, eru
nöfn háttsettu hershöfðingjanna,
þeirra sem hlotið hafa mörgu og
stóru heiðursmerkin, einkennisbúnu mann-
anna, sem myndir voru birtar af á for-
síðum stríðstímaritanna, nöfn manna eins
og Rommels, Montgomerys, Eisenhowers
og von Keitels.
En mennirnir, sem börðust óeinkennis-
klæddir, unnu orrustuna fyrir hershöfð-
ingjana og lögðu sigurbrautir þeirra. Þess-
ir sömu menn hverfa í fjöldanum, myndir
þeirra sjást sem óskýrar myndir í bak-
grunninum.
Og þessi hafa orðið örlög Michel Holl-
ard, sem árum saman var ógnarvaldur
„der Wehrmacht" og SS og sem ef til vill
fremur öllum öðrum mönnum ætti skilið
‘"'Mnn „bjargvættur Lundúna“. Það var