Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 17

VIII
Við lásum saman við bjarm-
ann af eldinum. Hún fleygði
oft á eldinn bréfunum, sem
eiginmaður hennar skrifaði
henni frá vígstöðvunum á
hverjum degi. Af kvíða hans
mátti bersýndega ráða, að bréf
Mörtu voru orðin minna og
minna elskuleg og sjaldgæfari
og sjaldgæfari. Það var ekki án
nokkurra óþæginda að ég horfði
á bréf harís brenna. Þau orsök-
uðu það, að eldur logaði skær-
ar augnablik og satt að segja
var ég hræddur að sjá hlutina
í skærara ljósi.
Marta spurði mig oft núna,
hvort það væri satt, að ég hefði
elskað hana frá okkar fyrstu
kynnum, og hún ásakaði mig
fyrir að hafa ekki sagt henni
það, áður en hún gifti sig. Hún
myndi ekki hafa gift sig, sagði
hún, hefði hún vitað það, þótt
hún hefði verið ástfangin af
Jacques á vissan hátt í byrjun
festa þeirra, þá hafði hinn langi
aðskilnaður þeirra (sem var
stríðinu að kenna) dregið ást-
ina smám saman úr hjarta
þeirra. Hún var ekki lengur
ástfangin af Jaques, þegar hún
giftist honum, hún hafði aðeins
vonað, að hálfsmánaðarleyfi
hans myndi breyta tilfinning-
um hennar. En hann var ekki
laginn við hana. Og sál sem
elskar stöðugt, angrar þann,
sem ekki elskar. Jaques elskaði
var mín, það var ekki ég sem
sagði það, heldur hún sjálf. Ég
gat snert andlit hennar, kysst
augu hennar og handleggi, ég
gat klætt hana, óprýtt hana
eftir geðþótta. í gleði minni
beit ég hana í brjósið, þar sem
hold hennar var bert, svo að
móður hennar grunaði, að hún
ætti sér elskhuga. Mér hefði
fundizt gaman að merkja hana
með fangamarki mínu. Hin
barnalega villimenska mín
sneri aftur til hinnar ævafornu
þýðingar hörundsskreytingar.
Marta sagði: „Já, bíttu mig,
settu á mig ör. Ég vil að allir
viti þetta.“
Ég vildi kyssa brjóst hennar.
En ég þorði ekki að biðja hana
um það, og ég hugsaði, að hún
ætti að bjóða mér það eins og
hún hafði boðið varir sínar.
Eftir nokkra. daga, þegar ég var
orðinn vanur vörum hennar,
gat ég ekki hugsað mér meiri
ánægju.
hana meira og meira. Bréf hans
voru frá manni, sem þjáðist, en
sem hafði of mikið álit á Mörtu
sinni til að halda, að hún myndi
svíkja.
Þess vegna ásakaði hann
sjálfan sig einan og sárbændi
hana um að segja sér, hvað
hann gæti hafa gert henni.
,,Mér finnst ég svo grófur, þeg-
ar ég er með þér og óttast að
sérhvert orð, sem ég segi, særi
þig.“ Marta svaraði því aðeins,
að hann hefði á röngu að standa
og að hún hefði ekki undan
neinu að kvarta.
Það var þá byrjun marz.
Vorið kom snemma það ár. Á
þeim dögum, sem hún fór ekki
með mér til Parísar, beið Marta
eftir því að ég kæmi úr teikni-
tíma og lá fyrir framan eld-
stóna, nakin undir sloppnum
meðan olívuviðurinn, sem
tengdaforeldrar hennar höfðu
sent henni, brann á arninum.
Hún hafði beðið þau um að end-
urnýja birgðirnar. Ég get ekki
sagt, hvaða feimni hélt aftur
af mér nema það væri þögnin,
sem maður finnur til andspæn-
is einhverju, sem meður hefur
aldrei gert áður. Ég hugsaði um
Daphnis. í þessu tilfelli var það
Chloe, sem farið hafði í nokkr-
ar kennslustundir og Daphnis
þorði ekki að biðja hana að láta
vizku sína honum í té. Ég leit á
Mörtu sem mey, er hafði verið
afhent ókunnugum manni, sem
hafði tekið hana nokkrum
sinnum með ofbeldi á fyrsta
mánuði hjónabands þeirra.
Þegar ég var einn í rúminu
um nætur, kallaði ég upphátt
á Mörtu og fyrirleit sjálfan mig,
mig, sem þóttist vera karl-
maður, fyrir að vera ekki mað-
ur til að gera hana að ástmey
minni. Hvert sinn, sem ég fór
heim til hennar, lofaði ég sjálf-
um mér, að ég skyldi ekki
koma út aftur fyrr en ég hefði
átt hana.
Á sextánda afmælisdegi mín-
um í marzmánuði 1918, gaf
Marta mér slopp, sem líktist
hennar eigin slopp, sem hún
vildi að ég væri í, þegar ég
væri með henni og hún grátbað
mig um að vera ekki reiður við
sig. Mér virtist að allt, sem
fram að þessu hefði haldið aft-
ur af ástríðum sínum, væri ótt-
inn við að verða sér til athlæg-
is, tilfinningin að vera sjálf-
ur klæddur, þegar hún var það
ekki, í fyrstu datt mér í hug
Framh. í næsta blaði.
FÁLKINN
17