Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 24

Snabbi skrifar:
Sagan af iiianiiiimiii. sem da(( á ba
Það hefur orðið að samkomulagi að ég skrifaði
hér nokkra þætti í blaðið, eftir því sem ég sé
ástæðu til. Samkomulagið er fólgið í því að ég
skrifa og fæ fyrir það nokkra þóknun, sem ég
að sjálfsögðu læt ekki uppi hversu mikil er. Þið
eigið svo að kaupa blaðið og lesa það. Ut af fyrir
sig hef ég ekkert við þetta samkomulag að
athuga, ef þið standið við ykkar hluta.
Ég er í kunningja hópi alltaf kallaður Snabbi,
þótt ég viti ekki gjörla hvers vegna. Kannski
á það þó sínar skýringar. Ég er farinn að nálgast
þrítugt, er einhleypur og vinn hjá þekktu inn-
flutningsfyrirtæki í borginni. Ég bý vestur í bæ
og leigi kjallaraherbergi hjá fulltrúa forstjórans.
Það hefur sína kosti og galla. Ég get t. d. ekki
haldið partý, sem er kostur út af fyrir sig, en ég
get heldur ekki sofið út á morgnana, því full-
trúinn veit alltaf hvenær ég kem heim á nóttunni.
Einu sinni sagði hann við mig, að hann hefði
persónulega ekkert við það að athuga, þótt menn
væru mikið úti að skemmta sér, bara ef þeir
slægju ekki slÖku við vinnuna. Ég er honum sam-
mála. Ég slæ aldrei slöku við vinnuna og það
gerir hann ekki heldur. Venjulega er hann mætt-
ur klukkan tíu og hamast það mikið, að hann
er oftast búinn um hálf fimm leytið. Þessi kynn-
ing á mér og högum mínum verður að duga í bili.
Emhveru sinni heyrði ég eða las sögu af manni,
sem varð fyrir þeirri óvæntu og miklu lífsreynslu
að stíga ofan á hendina á sjálfum sér. Þetta olli
byltingu í lífi mannsins. Hér í þessum þætti ætla
ég að segja frá einum vini mínum, sem datt á
bakið á sér.
Nú kemur það ekki ósjaldan fyrir fólk, að
það dettur á bakið á sér, með misjöfnum ár-
angri þó. Sumir detta oft og hafa ekkert upp
úr því, nema leiðindin og sársaukann. En sumir
detta og verða, ef svo má segja, algjörlega nýir
menn. Þannig varð það t. d. með þennan vin
minn. Hann datt tvisvar og breyttist í bæði
skiptin.
Þessi vinur minn heitir Bogi, og hafi nokkur
maður átt það skilið að heita Bogi, þá var það
hann. Hann gekk nefnilega ákaflega boginn í
baki og leit varla upp á nokkurn mann að
fyrrabragði. Hann var feiminn og hlédrægur að
eðlisfari, eins og segir í minningargreinum og
roðnaði ef kona var í návist hans. Hann var
annarra fyrirmynd í reglusemi og iðni — allt þar
til hann datt á bakið á sér, en við það breyttist
þetta allt.
Þegar Bogi hafði aldur til, fór hann að læra
bifvélavirkjun og það átti ákaflega vel við hann
að bogra svona yfir gömlum og nýjum bílum,
misjafnlega illa förnum. Hann kom sér vel í
vinnunni fyrir það hvað hann var stundvís og
duglegur og gerði allt sem honum var sagt. En
svo datt hann á bakið á sér og það hafði tals-
verðar breytingar í för með sér.
Það bar til síðasta ár Boga í náminu. Það var
að vetri til og mikil hálka á götunum. Og sem
hann nú paufast þarna heim í myrkrmu, niður-
lútur, og lítur ekki framan í nokkurn mann, þá
lendir hann á svellbunka — og dettur á bakið
á sér.
Þetta olli algjörri byltingu í lífi hans. Hann
réttist nefnilega í bakinu og það var eins og hann
sæi lífið í nýju ljósi. Hann breytti algjörlega um
lifnaðarháttu, varð útsláttarsamur, fór bæði að
reykja og fá sér í staupinu. Kvenfólk gat hann
ómögulega séð í friði og varð einn skæðasti
Casanóvinn í borginni.
Strax og hann var búinn að læra, kom hann sér
upp bílasölu og græddist mikið fé. Hann lifði hátt
24 FÁI.KINN