Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 42

íslandi, en Faxar framtíðarinn-
ar höfðu tekið við.
Við báðum Hannes að
skreppa með okkur austur að
Núpsvötnum svo Runólfur gæti
tekið þar af honum mynd.
Hann var tregur til. — Ég fer
orðið svo ósköp lítið, sagði
hann, og vil þá helzt fara ríð-
andi. En ég skal svo sem
skreppa þetta með ykkur, það
væsir víst ekki um mann í
svona bíl. Ég ætla að skreppa
inn og hafa skóskipti.
Svo settist Hannes upp í
Singerinn og við ókum austur
með Núpnum. — Hann er þýð-
ur þessi, — já, víst er hann þýð-
ur, sagði Hannes, um leið og
hann hagræddi sér í sætinu.
— Það er líka gott, því ég
er orðinn svo slæmur af gigt-
inni. Annar kríkurinn er orð-
inn langtum styttri en hinn,
og hefur hún þó ekki látið
þann í friði.
Við ókum austur úr urðinni,
neðan undir Lómagnúpnum.
— Hefur þetta ekki hrunið
úr Núpnum?
— Jú, það hrundi í Eldinum.
Sonur Hannesar bónda, Jón
að nafni, var nýbúinn að reka
sauðina út yfir, þegar þetta
gerðist. Hann var þá tólf ára.
Já, — það hefur víst gengið
mikið á. Það hefur allt hulizt
hér þoku, eftir því að dæma,
begar einstök björg falla úr
honum. Það hefur ekki séð
handaskil hér í króknum þá.
Við vorum komnir austur
að vestustu kvísl Núpsvatn-
anna. Hannes steig út úr bíln-
um og horfði austur yfir, í átt
til Öræfajökuls. Svo renndi
hann augunum upp til Skeiðar-
árjökulsins og vestur yfir til
Súlutinda. Hann lyfti stafnum
sínum og benti á skarðið. —
Þarna kom ég vestur yfir, 1934.
Við litum þangað, sem snar-
brattur fjallshryggurinn reis
upp úr sprungnum jöklinum.
Og ábyggilega vildi hvorugur
okkar vera þar einn á ferð,
þegar jötuneflin þrumaði undir
sprungnum jöklinum, en eld-
glæringarnar bar við himin í
norðurátt. Og sennilega hefur
það verið á fárra færi nema
öldungsins sem hjá okkur stóð.
Til þess þarf frábæra kunnáttu
á jöklum og staðháttum og
fyrst og fremst fádæma sálar-
ró.
Svo leit hann á kvíslina, sem
rann fyrir framan fætur okkar.
Hann sagði lágt, um leið og
hann benti á hana með stafn-
um sínum: — Hún hefur stund-
um verið stærri þessi.
Svo steig hann upp í bilinn.
mb.
„Ég heiti Sigurftur44
Framhald af bls. 22.
ævisögu mína? Við gætum
grætt á henni tíu milljónir. Ég
veit um fimmtán þúsund manns
á Akranesi, sem mundu kaupa
hana eins og skot. Það mundu
allir verða vitlausir í hana.
Við gætum gefið hana út í
tuttugu bindum. Hveldurðu.
Ekki nokkrar grensur á efninu.
For exempel þegar þeir tóku
mig fastan fyrir að ganga í
gegnum stóru glerhurðina í
Barcelona. Eða hús nr. 43
niður í Buenos Ayres, flottasta
hús sinnar tegundar í heimin-
um, allt í speglum. Eða þegar
ég sat í lystigarðinum niðri í
Wellington á Nýja Sjálandi og
var að kela við flottustu dömu
borgarinnar eins og heiðarleg-
ur maður, þegar ég fékk allt
í einu svo mikinn hlustarverk
að þeir urðu að bora gat á haus-
inn á mér, bak við eyrað, og
þegar ég vaknaði var ég búinn
að gleyma allri norskunni,
enskunni og frönskunni, sem
ég hafði lært í siglingunum,
og kunni ekki dojt í neinu
nema íslenzku. Hin tungu-
málin öll höfðu farið út um
gatið. Eða þegar leðurblök-
urnar bitu í tærnar á mér úti
í frumskóginum á Kúbu, eftir
að ég hafði strokið af danska
dallinum sem þeir höfðu tæm-
tjarterað í sykurfartina. Eða
hvernig hákarlarnir djöfluðust
í hvölunum sem við drápum
undan ströndum Mexíkó í
nítján hundruð tuttugu og
fimm. Þeir hökkuðu heilu sæj-
arana í sig á fáeinum mínút-
um, og létu sig ekki muna um
að éta hver annan í leiðinni, ef
okkur tókst að særa þá. Held-
urðu sé ekki hægt að gera
almennilega bók úr svona
materíali mannandskoti? Þú
getur byrjað á því að segja að
ég er fæddur á Kolableikseyri
við Mjóafjörð í níutíu og
fjögur. Og mundu að segja
að ég hafi verið yndislegt barn.
Ég hljóp alltaf yfir ána til að
láta Ellefsen á Asksnesi vita
ef ég sá einhvern af bátunum
hans koma inn með hval. Hann
gaf mér alltaf túkall fyrir það.
En einu sinni gleymdi hann að
gefa mér túkallinn, og þá stakk
ég títuprjóni í rassinn á hon-
um. Þá var fullt af mannskap
í kringum hann, og hann vissi
aldrei hver gerði þetta. Hann
varð selvfölgelig alveg salt-
vondur og reif húfuna sína í
tf°thir. Fínn maður Ellefsen.
F'ott. Þú getur byrjað á að
segja frá þessu, og gleymdu
bara ekki að taka það fram
að ég hafi verið yndislegasta
barn sem alizt hefur upp á
Kolableikseyri við Mjóafjörð.
En ef þú byrjar ekki strax, þá
fer ég í Hagalín. Hveldurðu.
Fínn maður Hagalín. Flott.
— Blessaður láttu ekki
svona, sagði ég. Þú mátt aldrei
vera að því að láta skrifa al-
mennilega eftir þér.
— Jú, eftir þennan túr. Ég
þarf bara að skreppa þennan
eina túr til að ná mér í aura
fyrir einni lítilli skammbyssu.
— Skammbyssu? Hvað ætl-
ar þú að gera við hana?
— Skjóta Bjarna bæjar-
stjóra.
— Af hverju?
— Hann vill endilega drífa
mig á elliheimilið.
— Já, vel á minnzt. Ég frétti
í vor að þú værir kominn á
elliheimilið og þá hefðum við
einmitt fengið það næði sem
okkur hefur alltaf vantað til
að ganga frá ævisögunni. En
svo þegar ég kom hingað var
mér sagt að búið væri að reka
þig af elliheimilinu — fyrir
fyllirí.
— Hver sagði það? Siggi
Jóns, sá djöfuls ...
— Það skiptir ekki máli
hver sagði mér það.
— Það er heldur ekkert
nema hrein og klár helvítis
lygi. Ég sagði þeim bara sagti-
rólega að ég væri of ungur til
að vera þarna óg fór. Þeir
spurðu þá hvað ég ætlaði að
gera við löppina á mér, sem er
orðin svört af exemi hele vejen
upp í klof. Hefurðu séð hana?
Sjáðu!
— Nei, góði Sigurður farðu
ekki að sýna mér á þér löpp-
ina hérna úti á miðri götu.
— Jæja. En ég sagði þeim
bara versogúð, að þeir gætu
tekið af mér löppina og haft
hana á elliheimilinu, en sjálfur
væri ég farinn út á sjó. Þeir
halda að maður geti eins og
ekkert sé steinhætt að vinna
og farið að glápa eins og idjót
út í loftið. Ég verð ekki sjötug-
ur fyrr en næsta ár. Siggi Jóns
verður sjötíu og fimm í sumar.
Þeim væri nær að setja hann
á elliheimilið í staðinn fyrir að
láta hann vera að sporta sig
um borð í Þorsteini og sigla
tvisvar í mánuði með kola út í
allan bjórinn í Englandi. En,
sem sagt, við klárum okkur
af þessu öllu saman, þegar ég
kem aftur úr þessum túr og
verð búinn að ná mér í skamm-
byssuna.
— Hvaða gagn heldurðu sé
í skammbyssu á Bjarna Þórð-
arson?
— Nei, það er satt, sagði Sig-
urður og hló rosalega. Fall-
byssa verður það að vera. Eða
hvalabyssa, lagsmaður. Ef mað-
ur hefði bara haft kaptein Ol-
sen til að hlunka á hann. Það
var nú skytter sem kunni sína
kúnst. Ég var með honum í
sex ár. Þú hefðir átt að sjá til
hans á jólunum í tuttugu og
átta, þegar hann skaut fimmtán
hvali í einum rykk, suður í
Rosshafinu. Og nú verð ég að
flýta mér. Farvel.
— Hvað liggur á?
— Províantinn, maður. Það
dugar ekki annað en að hafa
nóg í kjaftinn á þessum and-
skotum.
Og Sigurður Norðfjörð veif-
aði framan í mig innkaupalista
þar sem ég sá ekki betur en
merkt væri við hverja ein-
ustu matvælategund — nema
kannski tvíbökur. Og íslenzku
fántlitirnir hurfu mér inn um
dyrnar á kaupfélagsbúðinni.
En ég hélt upp brekkuna,
að heimsækja Ragnhildi í Fann-
ardal.
Helgarfrí
Framh. af bls. 19.
þar í fjóra mánuði núna. Þar
var hann reglulega heppinn.
— Cavanaghs-hjónin bjuggu
í Stokkhólmi áður, var það
ekki?
— Jú, það held ég. Þau eru
annars búin að flytja svo oft,
að það er erfitt að fylgjast með
því. Molly segir, að tvíburarn-
ir tali fjögur tungumál, og
þeir eru aðeins sex ára. Ég
held að ég kærði mig ekki um
svoleiðis líf.
— Ekki það? Bill Truslow
virtist hissa. Þér lítið nú samt
ekki út fyrir að dúsa alltaf
heima! En ef til vill binda ein-
hver leynileg bönd yður við
New York?
— Nei, engin leynileg bönd,
svaraði Norma honum. Bara
starfið, gott starf.
Veðrið hélzt gott, unz þau
flugu inn yfir írsku ströndina.
En þau töfðust í marga klukku-
tíma á Shannon, vegna þoku og
regns, og það var orðið áliðið
dags, þegar Norma komst loks-
ins til Lundúna. Þegar tollverð-
irnir höfðu afgreitt hana, fór
hún strax inn í símaklefa og
þá heyrði hún brátt hina undr-
andi rödd Millyar, brúnhærðu,
hjartagóðu Mollyar. — Norma!
Ég skil þetta bara ekki! Hvers
vegna í ósköpunum hefurðu
ekki sagt okkur þetta?
— Það var enginn tími til
þess. Og svo vildi ég gjarna
42 FÁLKINN