Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 40

Kvenþjóðin
Framh. af bls. 34.
Líningar á boðungum: Takið
upp 201 1. á yztu brún vinstri
boðangs. Prjónið 2 cm. brugðn-
ingu, Fellt af sl. og br. Hægri
líning prjónuð eins, að því und*
anskildu að í 4. umf. eru búin
til hnappagöt. Prjónið 6 1., fell-
ið af 3 1., prjónið 28 1., fellið af
3 1. og haldið áfram, þar til
hnappagötin eru 7. Endað á 6 1.
í næstu umf. eru nýjar lykkjur
búnar til í stað þeirra, sem
felldar voru niður. Fellt af eftir
8 umf.
Frágangur: Saumið peysuna
saman. Varpið kringum hnappa-
götin og saumið hnappana í.
Pressað vandlega.
Sígild peysa
Framhald af bls. 35.
og á bolnum. Sett á pr. nr. 3 og
mynstrið prjónað, aukið út
18X1 1- í 6. hverri umf.. Aukið
þvínæst út 10X1 1. í 4. hverri
umf. (111 1. á). Þegar ermin
er 45 cm. er endað á 2. umf.
mynstursins. Fellið af 4 1. í
byrjun næstu 2ja umf. Raglan-
úrtakan eins og á bakinu. Síð-
ustu 11 1. geymdar.
Frágangur: Pressað léttilega.
Hliðar- og ermasaumar saum-
aðir, ermarnar settar í hand-
veginn. Takið upp 63 1. með-
fram vinstri hlið hálsmálsins,
lykkjurnar sem geymdar voru
á ermum og baki og síðan 63 1.
meðfram hægri hlið hálsmáls-
ins á 3 prj. nr. 2%. Prjónið
brugðningu. Beggja vegna við
miðlykkjuna eru í hverri umf.
prjnóaður 2 1. sl. saman.
Eftir 3 cm. fellt af sl. og br.
Maðurinn, sem . .
Framhald af bls. 9.
framkvæmdum. Comps stóð sig
vel. Þýzki verkfræðingurinn,
sem hann vann með — „le
boche“ (niðrandi heiti, sem
Frakkar notuðu sín í milli yfir
Þjóðverja), eins og André kall-
aði hann, var eitt kvöld svo
léttúðugur að fara úr jakkan-
um og hengja hann á stól sinn,
á meðan hann gekk til salernis.
Þar með var komið hið lang-
þráða tækifæri. Titrandi af ótta
yfir því, að Þjóðverjinn kæmi
aftur á hverri stundu, hrifsaði
Comps til sín teikningarnar af
svæðinu, sem „le boche“
geymdi í vasanum innan á
jakkanum. f miklum flýti
breiddi hann úr teikningunum
40 FÁLKINN
á skrifborði sínu og byrjaði að
taka teikningarnar „í gegn“.
Hann var taugaóstyrkur, en
samt ákveðinn, á meðan blý-
antur hans þaut yfir blaðið.
Síðan setti hann allt á sinn stað
aftur. Andartaki síðar kom
Þjóðverjinn og settist grunlaus
við skrifborðið.
André Comps fór með þessa
frumdrætti til Parísar, og á
grundvelli þeirra bjó hann til
aðra fullkomnari, og kom þeim
til Bandamanna. Eldflaugarn-
ar, „leynivopn“ Hitlers, voru
ekki lengur neinn leyndardóm-
ur, svo er hinum „ónefnda"
Frakka fyrir að þakka.
Hinn 5. febrúar, 1944, var
Michel Hollard tekinn hönd-
um ásamt þremur félögum
sínum, á kaffihúsi í nágrenni
Gare du Nord í París. Maður-
inn, sem hafði bjargað Lund-
únum, og hafði 98 sinnum far-
ið yfir hin vel vöktuðu þýzk-
frönsku landamæri, til þess að
koma sínum dýrmætu upplýs-
ingum á framfæri við brezka
sendiráðið í Bern í Sviss, var
svikinn í tryggðum og gekk í
gildru. Kvenmaður var höfuð-
paurinn í því starfi SS, sem
afhjúpaði meistara njósnar-
anna og gerði það kleift að
senda hann í hinar frægu út-
rýmingarbúðir þjóðverja, sem
hann sá hundruð landsmanna
sinna tærast upp í.
Þegar hersveitir Banda-
manna nálguðust herbúðirnar
og allir vissu að fáir dagar
væru eftir af heimsstyrjöldinni,
voru Michel Hollard og nokkr-
ir aðrir „fordæmdir" settir í
lest á skipi, sem var siglt út
á Norðursjó. Þjóðverjarnir ætl-
uðu að sökkva skipinu með
sínum fátæklega farmi: nokkr-
um þúsundum lifandi beina-
grinda. Úti á rúmsjó varð skip-
ið fyrir sprengju frá einni af
flugvélum Bandamanna og
sökk, og langsamlega flestir
fanganna fórust. Nokkrir kom-
ust þó af. Michel Hollard var
einn þeirra. Englendingar
sæmdu hann „Order of Merit“,
æðsta heiðursmerki, sem þeir
sæma erlendan mann.
Nú lifir „maðurinn, sem
bjargaði Lundúnum“ rólegu lífi
í París, og vill helzt ekki tala
um ævintýri lífs síns. Njósnar-
inn, sem varð fyrstur allra til
að ráða leyndardóma hinna
leynilegu vopna Hitlers getur
nú fræðst um ævi sína úr bók
George Martellis, sem hefur
nefnt verk sitt „Maðurinn, sem
bjargaði Lundúnum“. Og Mar-
telli þurfti að standa i ströngu
til þess að fá Hollard til þess
að leysa frá skjóðunni.
Þegar Fred
Framh. af bls. 38
nýju gröf Freds, og það ætlaði
bersýnilega enginn. Enginn
okkar hafði efni á því að taka
áhættuna. Bæjarfélagið var enn
að borga Fred, og nýi ákærand-
inn var hinn orðhvassi, ungi
lögfræðingur hans.
Þegar við hérna í bænum
hittumst, er eitt af uppáhalds-
umræðuefnum okkar, hvort
Molly gamla liggi í garði Freds
eða ekki. Hvað ég haldi sjálfur?
Ég veit það ekki. Ég held að
við komumst aldrei að hinu
sanna. Að minnsta kosti ekki
á meðan Fred er á lífi og getur
höfðað skaðabótamál.
Hannes á INiúpsstað
Framhald af bls. 13.
húsið forna á Núpsstað, sem
staðið hefur þar á sama grunni
frá því langt aftur í kaþólskum
sið, — já, meira að segja frá
því að ísland var fullvalda
ríki í hið fyrra sinn, áður en
Hákoni gamla var svarið land
og þegnar. Hann tók því erindi
okkar ljúfmannlega, enda ekki
óvanur slíku kvabbi. Ekki mun
þó farið út í þá sálma að lýsa
hinu aldna guðshúsi hér að
sinni, en það mun verða gert
síðar í blaðinu.
Er við höfðum fræðzt um
sögu bænahússins, gengum við
suður fyrir það og hölluðum
okkur upp að veggnum. Og þá
var erindinu stunið upp.
— Æ, nei, ég hef frá engu
að segja. Svo er mér ekkert
vel við það að vera að láta
hafa þetta eftir mér. Ég er
farinn að gleyma ýmsu, það er
svo langt síðan.
— Er ekki allt í lagi þó ég
leggi fyrir þig nokkrar spurn-
ingar? Þú getur þó alltaf sagt
mér frá því, hvers vegna þú
byrjaðir á þessu.
— Ég byrjaði á því að fara
ferðir fyrir Stefán Þorvalds-
son á Kálfafelli, sem var þá
póstur á leiðinni frá Prest-
bakka að Hólum í Hornafirði.
Það mun hafa verið veturinn
1908—1909, og fór ég öðru
hverju fyrir hann og oftast
síðustu árin, sem hann hafði
póstferðirnar, en við þeim tók
ég svo að fullu árið 1917 og
hafði þær svo óslitið, þar til
þær lögðust niður árið 1946,
síðustu árin með Birni, syni
Stefáns Þorvaldssonar, er býr
nú á Kálfafelli.
— Hversu langur tími fór
hjá þér í póstferðirnar,
Hannes?
— Ætli að meðalferð hafi
ekki tekið um átta daga, þegar
ég byrjaði á þessu. Annars var
þetta dálítið misjafnt, eins og
gefur að skilja. Til dæmis gat
ferðin hæglega lengzt um eina
dagleið, ef Hornafjarðarfljót
var vont yfirferðar og fara
þurfti langt upp eftir hjá Hof-
felli til þess að komast yfir
það. Það fór venjulega einn
dagur í það að ná í póstinn
út að Prestbakka, og síðar
Klaustri. Svo fór ég á næsta
degi héðan og austur í Öræfi,
austur að Svínafelli eða Hofi.
Á þriðja degi var svo farið
austur að Kvískerjum og á
fjórða degi oftast austur að
Kálfafellsstað á Mýrum. En
eins og gefur að skilja var
þetta allt breytilegt, fór eftir
veðrum og vötnum.
— Hvað varstu með marga
hesta í þessum ferðum?
— Það var nú líka mjög mis-
jafnt. Pósturinn var alltaf að
aukast þessi ár, eins og eðlilegt
er og þá þurfti fleiri hesta.
Svo fækkaði maður hestunum
og geymdi þá, eftir því, sem
pósturinn minnkaði á leiðinni.
Til að byrja með var ég lengst
af með einn og tvo hesta, þó
alltaf tvo á veturna.
— Hvernig var borgað fyrir
þessar ferðir?
Hannes kímir. — Það þætti
nú víst ekki há upphæð núna.
Fyrst var borgað 75 krónur
fyrir ferðina og þá lagði mað-
ur til tvo hesta. En fyrir hesta,
sem maður þurfti að leggja til
umfram þá, var borgað sérstak-
lega, lengst af 15 krónur fyrir
hestinn. Svo kom það oft fyrir,
að maður fékk fylgdarmenn
með sér kafla úr leiðinni, ef
fara þurfti yfir vondar ár, eða
jökul. Þá þurfti maður að borga
þeim. Þeir tóku nú ekki mikið
fyrir það blessaðir, enda kunn-
ingjar manns allt saman, og
þá ekki eins mikið hugsað um
að fá allt borgað og núna. Mað-
ur þurfti oftast að troða upp á
þá borgun.
— Og borgaðir þú það úr
eigin vasa?
— Já, blessaður vertu, um
annað var ekki að ræða. Ég
átti að sjá um að koma póst-
inum þessa leið fyrir þessa
borgun.
— Hvaða vatnsföll voru nú
verst yfirferðar á leið þirini?
— Hólmsá á Mýrum gat ver-
ið afleit á vetrum og þegar hún
var í sínum versta ham gat
hún verið eitthvert versta
vatnsfallið. Þá var oft vont að
fara yfir Hornafjarðarfljót, það