Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 27

ara, það er ekki hægt að kalla
það íbúð. Þegar ég sá hann
fyrst, leit hann út eins og fugla-
hræða: ógreitt hár, órakaður.
Herbergið var eins og klaust-
urklefi. Rúm, stóll, borð. Papp-
írshrúgur. Ekkert annað.
— Sagðir þú, að ég hefði sent
þig?
— Ég spurði, hvort hann
þekkti þig — til að vera viss
um, að þetta væri rétti maður-
inn. Hann sagði já. Hann var
hlédrægur, þegar um þig var að
er faðir barnsins hennar Jane.
Ég sagði ekki neitt.
— Ég hef hugsað svo mikið
um þig og allt, hélt hann feim-
inn áfram. — Mér fannst, að
ég ætti einnig að bera eitthvað
af því, sem þú hefur orðið að
ganga í ggnum. Ég hef alltaf
haft fyrirlitningu á því, sem
margir karlmenn gera, að þeir
skipta kvenfólki í tvo hópa —
þú veizt, hinar góðu og hinar
slæmu, þær fúsu og þær ófúsu.
Þú veizt ekki, hve þægilegt það
létti. Hann nuddaði andlitið
með annarri hendi, kækur sem
ég kannaðist við. Ég velti því
fyrir mér, hvort slíkur kækur
gæti verið ættgengur. Ef barn
okkar einhvern tíma í fram-
tíðinni nuddaði svona á sér and-
litið, yrði illt að hafa ekki
neinn til að hlaupa til og segja:
Nú gerði hann alveg eins og
þú, þú veizt, eins og þú gerir,
þegar þú ert feiminn.
Hálftíma síðar, þegar tepp-
ið hafði verið vafið saman,,
gluggatjöldin tekin niður, við-
kvæmir hlutir pakkaðir inn í
dagblaðapappír og taska mín
stóð opin á gólfinu, kom ein-
hver upp stigann og barði að
dyrum.
Terry sagði: — Ég skal opna
og hann hvarf fyrir hornið.
Ég heyrði að hurðin var opn-
uð og svo varð löng óskiljanleg
þögn. Svo sagði Terry:
— Verið svo vænir að bíða
dálítið.
Hann kom aftur.
— Það er Coleman.
Ég lokaði augunum. Ég var
of þreytt. Svo setti ég fæturna
á gólfið. Mig verkjaði svo í
hrygginn, að ég gretti mig.
— Viltu, að ég fari? spurði
Terry.
— Já — nei, bíddu. Ég veit
ekki. Toby hrópaði ég óstyrk,
Komdu inn, Toby.
ræða — það var ekki mikið,
sem ég fékk út úr honum. Þeg-
ar ég sagði, að þú værir komin
hingað aftur, virtist hann mjög
undrandi — já næstum æstur.
Hann sagðist hafa haldið, að
þú værir hjá frænku þinni uppi
í sveit. Ég sagði, að þú vildir
hitta hann.
— Þá — kemur hann sem
sagt?
— Það veit ég ekki. Það verð-
ur hann að ákveða sjálfur.
Hann veit, hvar þú ert, hann
veit, að þú vilt hitta hann...
Terry virtist hálfmóðgaður.
Við sátum lengi án þess að
segja meira. Bakverkurinn var
horfinn.
— Þakka þér fyrir að þú
fannst hann, Terry, sagði ég
að lokum.
Terry tók það sem kveðju.
Hann stóð á fætur, en fór samt
ekki.
— Er það eitthvað annað,
sem ég get gert?
— Nei, þakka þér fyrir, ég
er mjög þakklát. Um hvað ertu
að hugsa?
— Ég er að brjóta um það
heilann, hvað þessi Coleman
myndi hafa gert, ef ég hefði
skyndilega sagt: Það er ég, sem
er, þegar maður uppgötvar að
innst inni er maður nákvæm-
lega eins. Eftir þessa nótt í
Collioure fyrirleit ég þig. Ég
hafði alls ekki ástæðu til þess,
en ég var svo aumur að ég sagði
að það værir þú, sem værir
misheppnuð. Á vissan hátt
þurrkaði ég þig út úr hugan-
um, af því að ég vildi
ekkert hafa að gera með þig
meir. Mér datt þessi möguleiki
alls ekki í hug. Skrítið að mað-
ur skuli hugsa um ástaleiki eins
og þeir væru eitthvað sjálf-
stætt fyrirbrigði....
Það varð löng vandræðaleg
þögn. Hugsanir mínar tóku við
þar sem hann hafði hætt. Er
maður með kalt hjarta og
fullur sjálfselsku leitar ástar-
innar, hugsar maður ekki um,
að markið getur ef til vill verið
byrjunin á einhverju. Nóttin,
sem hafði komið þessu af stað
stóð skyndilega ljóslifandi fyr-
ir mér sem byrjun á einhverju,
sem átti að verða maður eða
kona, sem á sínum tíma myndi
geta af sér fleiri börn.
Skyndilega sagði Terry:
— Þú getur vist ekki hugsað
þér að giftast mér?
Ég hristi höfuðið.
Hann duldi, hve mikið honum
Hann kom hægt inn. Þrátt
fyrir lýsingu Terry hafði ég
búizt við, að hann liti út eins
og síðast, er við sáumst, en
hann var nú orðinn gjör-
breyttur, og ég var skelfingu
lostin yfir því. f fyrsta lagi var
hann með skegg. Það gerði
hann tíu árum eldri. Skuggarn-
ir í andlitinu voru enn dekkri
en áður, hárið var of sítt og
jakkinn — sami gamli flauels-
jakkinn — var næstum gagn-
sær. Hann var með bindi og í
hreinni skyrtu, en jafnvel yfir
þvert herbergið gat ég séð, að
kraginn og ermarnar voru slitn-
ar. Við horfðum hvort á ann-
að. Ég veit ekki, hvernig það
hefði verið, ef Terry hefði ekki
horft á. Eins og nú stóð á þorð-
um við ekki að segja neitt.
— Hvernig líður þér? spurði
Toby að lokum, hann leit ekki
einu sinni á Terry.
— Vel, sagði ég heimskulega.
— Það lítur ekki út fyrir
það. Þú lítur illa út.
— Mér líður ágætlega.
— Þú vildir hitta mig.
— Já.
Það varð aftur þögn. í þetta
sinn leit Toby á Terry, hvasst
og fjandsamlega. Þegar Terry
hreyfði sig ekki, sagði hann:
— Það hefði verið auðveldara
að tala, ef við hefðum verið
ein.
— Viltu það, Jane? sagði
Terry.
— Því að ég get ekki sagt,
að ég vildi láta þig vera eina
með þessum þarna.......
Toby sagði við mig:
— Er hann einn af vinum
þínum?
— Já, það er ég, svaraði
Terry. Hann hljómaði ertinn,
og þegar Toby sneri sér að hon-
um, var svipur á honum, sem
var í samræmi við tón Terry.
Þeir stóðu og gláptu æfir hvor
á annan með augun glóandi af
kaldri, karlmannlegri reiðL
Óskiljanleg skelfing greip mig.
Hið tilgangslausa, frumstæða
bardagaeðli karlmanna.....Ég
sá, að hnúar Toby urðu hvítir
og fann hvað ég var hjálpar-
vana.
Skyndilega sagði Terry;
— Ég veit, hvað þér haldið
og þér hafið algjörlega á réttu
að standa. Það var ég, sem
gerði hana ófríska.
Ég sá, að andlit Toby afmynd-
aðist af reiði. Hann lamdi
Terry í andlitið. Terry lyfti
ekki einu sinni hendi til að
verja sig. Ég hrópaði eitthvað,
sem hvorugur þeirra tók eftir.
Toby sló aftur og Terry veitti
enn enga mótspyrnu. Hann datt
aftur yfir sig og rak höfuðuð í
ofninn.
Augnablik ríkti grafarþögn.
Toby stóð og horfði niður á
Terry. Hann andaði þungt og
andlitið var fölt.
— Hvers vegna varði hann
sig ekki, sagði hann. — Geturðu
sagt mér það? Hvers vegna
varði hann sig ekki?
Hann lagðist á hné við hlið
Terry, Doris og Charlie komu
þjótandi inn. Ég heyrði Terrv
stynja, svo kom bakverkurinn
aftur með deyfandi krafti, og
nú var það ekki Terry, það var
ég sjálf, sem stundi......
Kringum mig var annríki og
hendur, sem lyftu og þukluðu
líkama minn. Þýðing þess, sem
var í þann veginn að gerast,
varð mér skyndilega ljós.
— Er ég að eignast barn?
— Ég vona, að það komi yður
ekki algjörlega á óvart? svar-
aði Maxvell læknir.
Ég reyndi að muna eitthvað.
— En tíminn var ekki kom-
inn enn.
— Nei, ekki fyrr en eftir
mánuð.
— Hvað gerið þér þá, fyrst
það gerist núna? Hugsun mm
varð skyndileega skýr. Ég
minntist þess greinilega, að
Framhald í næsta blaði.
27
FALKINN