Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 43

koma Eric að óvörum. Ég hef
ekki einu sinni hringt til hans.
Ég ætlaði að vera komin til
ykkar og vera þar, þegar hann
kæmi úr vinnunni.
— Já, auðvitað! Var þetta
ímyndun hennar, eða var ein-
hver undarlegur, þvingaður,
næstum æstur tónn í rödd
Mollyar.
— Taktu þér leigubíl og
komdu strax! Ja — Norma, þú
ætlar að búa hjá okkur, er það
ekki? Ég á við, þetta er ekki
bara stutt heimsókn, er það?
— Jú, svo stutt, sem segja
má að sé mögulegt, sagði
Norma hlæjandi. Æ, ég veit
vel, að Eric mun reyna að fá
mig til þess að verða um kyrrt.
En veiztu, — ég ætla að reyna
að fá hann til þess að koma til
New York með mér. Starf mitt
Molly — þú veizt ekki hvað
það er að verða umfangsmikið.
En það útskýri ég nánar fyrir
þér, þegar við hittumst.
Er hún ók af stað — að því
er henni fannst öfugu megin
á götunni — í hinu gráa regni,
minntist hún fyrstu heimsókn-
ar sinnar til Lundúna. Hún og
Eric höfðu komið þangað í
brúðkaupsferð þeirra. Þá höfðu
þau orðið að horfa í hvern ein-
asta eyri.
Þau bjuggu þá á hóteli í
Chelsea. Það hét „Brúna akur-
hænan". Þau bjuggu á fjórðu
hæð, og „lyftan“ hafði alltaf
verið í ólagi. En það var dá-
samleg vika.
Hún brosti, þegar henni varð
hugsað til sjálfrar sín sem
brúðar: fljótfær, feimin, með
stór og glaðleg augu. Hún var
háð Eric á svo mörgum svið-
um. En það hafði margt breytzt
síðan. Mjög margt . . .
Húsið í grennd við Sloane
Square var feiknastórt og eyði-
legt, en elskulegheitin í mót-
tökum Mollyar fóru ekki milli
mála.
— Ó, Norma, hrópaði hún og
þrýsti henni að sér, en hvað
það var dásamlegt að sjá þig.
Ég var hrædd um að Eric yrði
kominn á undan þér. Hann get-
ur komið á hverri stundu. Ef
þú vilt hafa fataskipti skaltu
flýta þér. Ég læt töskurnar
þínar í herbergið hans, það eru
aðrar dyr til vinstri, þegar þú
kemur upp stigann. Baðher-
bergið er eins og þau, sem eru
á söfnunum, en það er heitt
vatn þar . . .
Það er einkennilegt, hugsaði
Norma, er hún gekk upp stig-
ann, að þegar ég er komin
hingað verkar þetta allt svo
óraunverulegt, eins og ég og
hin öll séu leikendur á leik-
sviði. Hún reyndi að gera sér
grein fyrir því, hvers vegna
henni fannst þetta, en án ár-
angurs. Ef til vill hefur þetta
verið of snöggt, hugsaði hún,
ef til vill er ekki hægt að
þjóta heimsálfanna í milli á
einni nóttu, án þess að hafa
eitthvað undarlegt á tilfinning-
unni.
Fiamhald í næsta blaði.
Hinir vængjuðu
prófessorar
Framhald af bls. 23.
hinar fólskulegustu árásir á
rósir og túlipana í görðum þar
sem hann hafi ekki haft neitt
að reyta nema arfa.
Ég held líka að krummi hafi
þarna að nokkru goldið bróð-
ur síns, þess er Björn á Bakka
hafði tekið, en sá krummi var
svo fullkomlega búinn að eyði-
leggja rykti sinnar ættar með
allrahandana prakkaraskap og
hnupli og ærslum að bæjar-
yfirvöldin hótuðu honum líí-
láti — og varð það einmitt til
þess að hann var sendur suður
— en um leið var öllum tömd-
um hröfnum synjað um lög-
heimili á Nesi.
Það varð því úr, þegar haust-
aði að og fækkaði þeim dögum
sem Reynir gat haft krumma
sinn í Melhvammi, að ég tók
hann að mér.
Ég hélt honum inniluktum
tvo eða þrjá daga í kúahlöð-
unni á hlaðinu, og það dugði
til að koma honum í skilning
um að nú væri hann orðinn
heimilisfastur hjá okkur í
Fannardal. Hann hélt sig að
vísu ekki mikið heima við, því
að þegar við komum á fætur
var hann vanalega floginn af
bita sínum í kúahlöðunni eitt-
hvað út í buskann og lét ekki
sjá sig allan daginn, en hann
kom heim á hverju kvöldi. Og
hann kom ævinlega á sama
tíma, nákvæmlega klukkan 8.
Þá smaug hann seskú inn um
dyrnar á kúahlöðunni og sett-
ist á bitann sinn. Ég gæti ekki
sannara orð sagt þó að Guð
sjálfur væri að spyrja mig út
úr; krummi var svo harðná-
kvæmur með þetta að það hefði
mátt setja klukkuna eftir hon-
um.
Hann sló sér aldrei saman
við meðbræður sína, og hafa
þó margir þeir hrafnar, sem
urðu á vegi hans á flakkinu
um sveitina, án efa verið nánir
ættingjar hans, svo að ekki var
frændrækninni fyrir að fara-
Ég held satt að segja að af
öllum íbúum Fannardals, fleyg-
um og ófleygum. hafi krumma
mínum verið einna minnst um
hrafnana gefið. Sigríður Zoéga
segir mér að á uppvaxtarskeiði
hans í Melhvammi hafi sér
stundum virzt hann eitthvað
taugabilaður, því að hann varð
svo fátkenndur í háttum, hvim-
aði í allar áttir og lúðraði að
lokum undir bústaðinn, sem
stendur á stultum, og kúrði
þar kannski lengi dags. Og það
var viss passi að þegar krummi
litli hagaði sér svona, þá varð
vart við hrafna einhversstað-
ar á næstu grösum. Sigríður
segir reyndar að ekki hafi þurft
nema hrafn heyrðist krunka
einhversstaðar í fjarska, þá
hrökk krummi litli alltaf við.
Svo að krunk hefur ekki allt-
saman látið honum eins vel í
eyrum hans og hans eigið
krunk.
Ég fékk mikið dálæti á
krumma, því okkur hafði kom-
ið svo dæmalaust vel saman
strax fyrstu dagana meðan ég
hafði hann inniluktan í kúa-
hlöðunni. Þá tók ég hann oft
í fangið og mælti við hann
huggunarorð, en hann setti
hausinn sinn svarta í hálsakot
á mér. Ég hefði því gjarnan
viljað vita meira af honum
heima. En sennilega hef ég ver-
ið ein um það. Tíkinni minni
Freyju var meinilla við hann,
og lágu til þess gildar ástæður,
kisu sömuleiðis, svo ekki sé nú
talað um fjórar hænur sem
Erlendur vinur minn Stefáns-
son frá Skálateigi hafði gefið
mér. Þær urðu svo hræddar í
hvert sinn sem krummi nálg-
aðist bæinn, að þær unnu alveg
bug á þyngdarlögmálinu og
og flugu í Herrans nafni og
fjörutíu inn í fjós eða fjárhús.
Ég segi ekki að þær hafi alveg
steinhætt að verpa meðan
krummi hélt til hjá okkur, en
víst er að hann örvaði ekki
neitt tilþrif þeirra á því sviði.
Annars var krummi vana-
lega svo þreyttur er hann kom
heim á kvöldin að hann sofn-
aði án þess að skipta sér af
einu né neinu. Þó kom hann
stundum til mín á eldhúsglugg-
ann, eftir að hafa hvílt sig um
stund, hjó nefinu í glerið,
krunkaði gott kvöld og spurði
hvað væri að borða. Þá kast-
aði ég einhverju út til hans,
kjötmusli, súrvömb eða bút-
ungsbita, og hann fór að narta
í þetta. En ég sá brátt útundan
mér að hann var farinn að
blimskakka á mig augunum, og
þegar hann þóttist þess fullviss
að ég veitti sér ekki athygli tók
hann trakteringarnar í gogginn
og stakk þeim inn í grasið sem
óx þarna hátt og þétt undir
glugganum. Svo kom hann
aftur á gluggann og sló goggn-
urn í rúðuna og krunkaði eins
og hann væri að segja:
„Jæja, þá er ég búinn með
þennan rétt, og kærar þakkir
fyrir. En er ekki tvíréttað eins
og venjulega?“
Og ég henti einhverju öðru
út til hans, og hann fór allt
að einu með það. Hann fór
mjög snyrtilega að þessu og
gætti þess að á grasinu sæist
engin bæling né nokkur önnur
þau verksummerki sem gátu
valdið því að Freyja, kisa eða
aðrar óviðkomandi persónur
fengju grun um að þarna lægju
matvæli fólgin. Hinsvegar varð
ég þess aldrei vör að krummi
snerti aftur sjálfur það sem
hann hafði falið, og þótti mér
sennilegt að þarna væri hann
að fylgja þeirri eðlisávísun
sinni að gott gæti verið að
hafa eitthvað matarkyns upp
á að hlaupa á komandi vetri.
Það fékkst þó aldrei upp-
klárað hvort þessi tilgáta
mín var rétt, því að örlögin
réðu því að það varð aldrei
neinn vetur í lífi þessa hrafns.
Hann' var alltaf einhvern
vegin upp á kant við tilveruna
og hélt áfram að stofna til
vandræða þar sem hann kom.
Eitt kvöldið brá hann vana
sínum og flaug ekki inn í kúa-
hlöðuna heldur beint inn um
eldhúsgluggann og settist á
öxl mér skjálfandi og nötrandi.
Hann hafði bersýnilega orðið
mjög hræddur við eitthvað og
hætti ekki að skjálfa fyrr en
ég hafði setið með hann drjúga
stund og strokið honum og tal-
að við hann:
„Krummi litli, kjáninn þinn,
komstu hingað til mín inn
til að horfa á huga minn
hvort þig sál mín skilur?
Harm þú dylur,
hvergi er sannur ylur.
Á svörtu nefi sé ég tár,
senn þitt líður stundarár,
mun þér unna maður fár,
mun þér óvild granda.
Vertu hjá mér vinur smár,
vá býr til stranda,
vá býr út til stranda.“
En hann sinnti ekki viðvörun
minni. Fáeinum kvöldum eftir
þetta kom hann ekki heim, og
næsta dag frétti ég að hann
hefði kjánazt út á Nes og verið
skotinn úti á Bakkabökkum og
jarðaður þar rétt fyrir utan
kirkjugarðsvegginn, blessaður
litli krummi minn. Hefði ég
mátt ráða, mundi hann hafa
verið jarðaður fyrir innan
vegginn.