Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 16

RAYMOND
RADIGUET
er veikt
komlzt af án þess að gera ein-
hvers konar kröfu til Mörtu.
Og eins og til að hafa þann rétt
var ég reiðubúinn að elska mik-
ið, jafnvel þótt ég iðraðist þess.
Ég girntist Mörtu, en þetta
vissi ég ekki.
Þegar hún svaf svona með
höfuð sitt á handlegg mínum,
hallaði ég mér fram til að horfa
á andlit hennar, sem bjarminn
af eldinum féll á. Þetta var
hættulegur leikur. Dag nokk-
urn kom ég of nálægt, þó að
andlit mitt snerti ekki hennar
andlit, og mér fannst ég vera
eins og nál, sem fer millimeter
inn á bannsvæði og verður
bráð segulstálsins. Er það
seglustálinu eða nálinni að
kenna? Þannig var það, að ég
lct varir mínar á hennar varir.
Augu hennar voru lokuð, en
ekki eins og í sofandi mann-
eskju. Ég kyssti hana, þrumu
lostinn yfir eigin dirfsku, þegar
það var eiginlega Marta, sem
hafði dregið höfuð mitt niður
að munni sínum. Hinar tvær
hendur hennar héldu um háls
minn, þótt hún hefði verið í
sjávarháska hefði hún ekki
haldið sér fastar. Og ég vissi
e’cki, hvort hún vildi láta mig
bjarga sér eða hvort hún vildi,
að við drukknuðum saman.
Svo settist hún upp, tók höf-
uð mitt í kjöltu sína og gældi
við hár mitt. Aftur og aftur
sagði hún blíðlega við mig:
„Þú verður að fara burt og
koma aldrei aftur.“ Fyrir mitt
leyti þorði ég ekki að segja þú
við hana, og þegar ég gat ekki
lengur þagað, valdi ég orð mín
varlega og myndaði setnignar
mínar þannig, að ég þyrfti ekki
að ávarpa hana beint, ef ég gat
ekki sagt þú, þá gat ég enn
enn siður sagt þér.
Tár mín brenndu mig. Ef
eitt félli á hönd Mörtu, bjóst
ég við að heyra hana gráta
upphátt. Ég álasaði sjálfum
mér fyrir að hafa rofið töfrana,
sagði við sjálfan mig, að ég
hefði verið brjálaður að þrýsta
vörum mínum á hennar varir,
en gleymdi, að það var hún,
sem hafði kysst mig. „Þú verð-
ur að fara og koma aldrei aft-
ur.“ Tár reiði minnar blönduð-
ust tárum sorgarinnar. Þannig
meiðir hinn fangaði úlfur sig
eins mikið á sínu eigin æði eins
og á snörunni. Hefði ég talað,
hefði það verið til að móðga
Mörtu. Þögn mín olli henni á-
hyggjum, hún túlkaði hana sem
reiði.
„Fyrst það er of seint,“ hélt
ég að hún væri að hugsa (og
ég hafði kannski ekki á svo
röngu að standa, þegar öllu var
á botninn hvolft, í óréttlæti
mínu), „er ég ánægð að hann
skuli þjást svolítið". Ég skalf
fyrir framan eldinn, og tenn-
urnar glömruðu í höfði mér. í
viðbót við raunverulegar raun-
ir mínar, sem spruttu af barna-
skap, komu barnalegar tilfinn-
ingar. Ég var áhorfandinn, sem
vildi ekki fara vegna bess að
honum féll ekki uppsögnin. Ég
sagði við Mörtu:
„Ég fer ekki. Þú hefur verið
að gera grín að mér. Ég vil
aldrei sjá þig framar, sjá þig.“
Ef ég vildi ekki fara heim til
foreldra minna, þá vildi ég ekki
heldur sjá Mörtu. Ég hefði
heldur rekið hana út úr henn-
ar eigin húsi.
En hún snökkti: „Þú ert
barn. Þú skilur ekki, ef ég bið
þig að fara, þá er það af því að
ég elska þig.“
Ég sagði henni fullur fyrir-
litningar, að ég skildi mjög vel,
að hún hefði skyldum að gegna
og að eiginmaður hennar væri
í stríðinu.
Hún hristi höfuðuð: „Áður
en ég kynntist þér, var ég
hamingjusöm, ég helt, að ég
elskaði unnusta minn. Ég fyrir-
gaf honum það að skilja mig
ekki. Það varst þú, sem sýndir
mér, að ég elskaði hann ekki.
Skylda mín er ekki sú, sem þú
heldur. Hún er ekki sú, að ég
megi ekki skrökva að eigin-
manni mínum, heldur sú, að ég
má ekki skrökva að þér. Farðu
og haltu ekki, að ég sé gölluð
kona, þú munt fljótlega gleyma
mér. Ég vil ekki eyðileggja líf
þitt. Ég græt, af því að ég er
of gömul fyrir þig.“
Þessi ástarjátning var háleit
í barnaskap sínum. Og hvaða
ástríður sem fylgdu eftir, þá
myndi ég aldrei verða fyrir
þeirri aðdáunarverðu reynslu
að sjá nítján ára stúlku gráta
af því að hún væri of gömul.
Bragð fyrsta kossins hafði
valdið mér vonbrigðum eins og
ávöxtur gerir, sem maður
bragðar í fyrsta sinn. Það er
ekki af hinu nýja, heldur af
hinu vanalega, sem við höfum
mesta ánægjuna.
Eftir nokkur augnablik komst
ég að því, að ég var ekki að-
eins orðinn vanur munni Mörtu,
heldur að ég gat ekki verið án
hans.
Og þá var hún að tala um að
svipta mig honum að eilífu.
Þetta kvöld gekk Marta með
mér heim. Ég hjúfraði mig und-
ir loðfeldi hennar og tók utan
um mitti hennar til að vera
nær henni. Hún sagði ekki
lengur, að við mættum ekki
hittast aftur, þvert á móti var
hún hrygg yfir þeirri hugsun,
að við yrðum að skilja eftir
nokkur augnablik. Hún kom
mér til að sverja heimskulega
eiða.
Þegar við komum að húsi
föður míns, vildi ég ekki láta
Mörtu fara eina, svo að ég gekk
heim með henni. Þessi barna-
legi leikur hefði getað haldið
áfram í það óendanlega, því að
hún vildi ganga aftur með mér.
Ég samþykkti með því skilyrði,
að hún gengi ekki nema hálfa
leiðina.
Ég kom hálftíma of seint í
mat. Það var í fyrsta sinn. Ég
sagði, að lestin hefði verið of
sein. Faðir minn virtist taka
þetta sem gott og gilt.
Ég var léttur í lund núna og
ég gekk eftir götunum sem í
draumi.
Fram að þessu hafði ég orðið
að neita mér um allt, sem ég
girntist, þegar ég var barn. Og
á hinn bóginn, eyðilagði þakk-
lætið fyrir mér öll leikföng, sem
mér voru gefin. Hversu skraut-
legt finnst barni ekki leikfang,
sem það gefur sjálfu sér. Ég
var ölvaður af ástríðu. Marta
16
FALKINN