Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 30

LITL/%
SAGAM
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
GORILLUAPINN
Þetta hafði verið áfall fyrir
mig. Ég fann að ég var enn
fölur, en bældi þessa tilfinn-
ingu niður, þegar ég opnaði
dyrnar og gekk inn í dagstof-
una til að færa Marianna fregn-
ina.
— Hryggurinn, sagði ég
rámur, hann er skakkur. Ég á
við, að ég sé með hrygg-
skekkju.
— Hvað segirðu?
— Já, hann gat alveg séð
það, sagði hann. Hendumar á
mér eru alltof langar ____eða
réttara sagt, þá eru fæturnir á
mér alltof stuttir, og þess vegna
líta hendurnar á mér út fyrir að
▼era allt of langar fyrir líkam-
ann.
Mér hafði sjaldan fundizt ég
jafn vesæll, eins og þar sem
ég stóð á miðju gólfteppinu og
stillti mér upp fyrir framan
Marianne með hendurnar hang-
andi niður með siðunum.
— Finnst þér .... muldraði
ég niðurbælt .... líkist ég
Górilluapa?
Marianne lagði frá sér viku-
blaðið, og horfði rannsakandi á
mig.
— Sagði hann það?
— Nei, ekki beinlínis. En ég
fann það á honum, að hann
hugsaði eitthvað í þá áttina.
Segðu mér nú meiningu þína
án þess að draga nokkuð undan;
Líkist ég górilluapa?
— Ég hef nú aldrei hugsað
almennilega út í það, en það
getur svo sem verið, þegar mað-
ur horfir almennilega á þig, að
.... þú getir verið gamall
hrumur górilluapi, þó að þú
sért nú ekki mikið fyrir að prila
í trjánum eða þess konar.
— En ég verð að segja, að
stundum hagar þú þér, eins og
þú værir ekki mennskur maður.
— Takk fyrir!
Hún þagði, ég reyndi að lyfta
öxlunum örlítið upp á við og
ýta jakkaermunum niður, til
þess að hendurnar á mér virt-
ust eins stuttar og mögulegt
væri.
— Þarna sem þú stendur, er
það staðreynd, að þú líkist
apa.
Hvað sagði hann fleira? Tal-
aði hann nokkuð um hvað þú
værir feitur?
— Nei, laug ég.
Ég gat ekki fengið mig til að
játa, að hann hafði líka ymprað
á því að ég væri tuttugu kg. of
þungur. Og ég vildi ekki held-
ur minnast á, að hann hefði
sagt, að ég væri með innfallinn
brjóstkassa. En það var nú ekk-
ert. En þetta, að ég væri með
of langar hendur, angraði mig
óskaplega.
— Heyrðu mig, sagði ég, ef
ég hefði ekki sjálfur spurt þig
að því, hvort ég líktist apa,
hefðir þú aldrei byrjað að hugsa
um, að ég... nú já, sem sagt
að ég líktist apa. Sem sagt, að
þetta er tóm vitleysa. Auðvit-
að líkist ég ekki górilluapa.
— Þetta var líkt þér, þegar:..
— Vitleysa! Hefur þú aldrei
séð apa? Svona ganga górillu-
apar......Ég beygði mig fram,
lagði höfuðið eilítið aftur,

beygði hendurnar inn, gerði
mig vel hjólbeinóttan og hopp-
aði yfir gólfið, en varð þá var
við óskýrt hljóð.
í sömu andrá var hurðinni
lokið upp. Þetta var Benni.
— Pabbi, sagði hann, viltu
poka af möndlum?
Ég hlykkjaðist upp.
— Hvað meinar þú með því,
strákur?
— Já, ertu ekki að leika?
— Ég veit bara að hún
mamma þín, hvernig ....
Nú tók Marianna fram í.
— Pabbi þinn er utan við
sig í dag. Hann var nú líka að
fá að vita, að hann væri með
hryggskekkju, of stutta fætur,
of langar hendur — og full-
vissu um að hann væri allvega
20 kg. of þungur!
— Sagði læknirinn þetta?
— Nei, klæðskerinn hans!
Hann var var einmitt að koma
frá því að láta taka mál af sér
.... og þetta var hræðilegur
klæðskeri, hann sér aldrei nema
verstu gallana hjá fólkinu með-
an hann er að sauma á það föt-
in. Sem sagt farið alltaf til fag-
mannsins! Fötin skapa mann-
inn.
Marianna brosti uppörfandi
til mín.
— Svona upp með brosið ....
konungur kónga! sagði hún og
hló.
— Grrrrrr! urraði ég og snéri
mér að henni og sýndi tennurn-
ar á ekta górillaapa, þar á eftir
gekk ég út til að hringja í klæð-
skerann til að vita, hvort fötin
væru ekki bráðum búin.
dO FÁLKINN
' \ •
Willy Breinholst*