Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 38

meira í garði liaiii. Við Rudy
ræddum um þetta og komumst
að þeirri niðurstöðu, að við yrð-
um að spyrja Fred um skotið.
Við töldum víst, að hefði hann
s'.cotið Coru inni í húsinu, hlytu
að sjást einhver ummerki.
Fred var alveg eins önugur
og venjulega. Það eina, sem
ann vildi segja, var það, að
okkur kæmi ekkert við, hvað
hann hefði grafið í garðinum
sínum. Hann sagðist hafa skot-
ið rottu í svefnherberginu sínu,
og það væri það, sem fólk hefði
heyrt. Rudy bað um að mega
líta inn í svefnherbergið, og
Fred leyfði honum það.
Öll rúmföt höfðu verið tekin
úr rúminu, og Rudy spurði
Fred, hvað hefði orðið af þeim.
Fred brosti dálítið, þegar
hann svaraði Rudy: — í fyrsta
lagi held ég, að þér komi það
ekkert við. f öðru lagi hélt ég,
að þú vissir orðið, hversu dýrt
það er fyrir lögfræðing að vera
of forvitinn.
Rudy varð eldrauður af
vonzku og sagði: — Fred, ég
skal vera hreinskilinn við þig.
Ég hef grun um, að þegar þú
grófst í fyrra skiptið, hafir þú
verið að undirbúa verknaðinn.
Ég held, að þú hafir reiknað
með, að við gengjum í gildru
þína og við myndum halda okk-
ur í hæfilegri fjarlægð næst og
ekki rannsaka málið. En ég skal
segja þér dálítið, Fred Beasly.
Ég er opinber ákærandi á þess-
um stað, og ég hefi í hyggju að
gera skyldu mína til hins ýtr-
asta.
Fi-ed horfði beint í augu hans
og sagði: — Þú getur alveg
sleppt því að halda kosninga-
ræðu í mínu húsi. Ég kýs þig
ekki að heldur.
Mér sýndist Rudy geta
sprungið 1 loft upp á hverri
stundu. Hann sagði; — Fred,
ég læt þig ekki leika aftur á
mig. Ég vil fá að vita, hvað þú
hefur gert við rúmfötin úr
þessu rúmi. Ég óska skýringar
á því, sem líkist kúlufari í dýn-
unni, og ég vil fá þessa skýr-
ingu núna.
Mjög rólega svaraði Fred:
— Ég skal segja þér það, herra
opinberi ákærandi. Það er eins
og ég sagði. Ég skaut rotttu
hérna inni, og eftir það litu
rúmfötin ekki sérlega vel út,
Þess vegna brenndi ég þeim.
Heldurðu ekki að þú ættir held-
ur að fara aftur á skrifstofuna
þína og fara að ákæra fólk
fyrir að hafa lagt bílnum sín-
um of lengi? Það er víst í því,
sem hæfileikar þínir njóta sín
bezt.
Rudy snerist á hæli og gekk
út úr herberginu. Hann sagði
víst nokkur orð til viðbótar á
meðan hann þaut niður stigann
og tók tvö þrep í hverju spori,
og flýtti sér út úr húsinu. Ég
elti hann og heyrði hlátur Freds
að baki mér.
Rudy arkaði upp götuna,
miklu hraðar en ég var vanur,
og það leið dálítil stund, unz
ég komst að hlið hans. Þegar ég
náði honum, var hann enn svo
æstur og reiður, að mér gekk
illa að fylgjast með því, sem
hann sagði. En innihaldið var
það, að nú var hann viss um,
að Fred hafði einhverju að
leyna. Honum fannst það ekki
líta mjög sennilegá út, að hann
hefði skotið rottuna í rúminu,
og hann var viss um, að þar
byggi eitthvað meira undir. Ég
reyndi að róa hann, en hann
var allt of æstur. Hann var viss
um að Fred væri að gera gys
að honum, og það féll honum
hvergi nærri vel.
Rudy leit inn í keiluspils-
klúbbinn hvern morgun, til þess
að forvitnast um, hvort ég hefði
frétt nokkuð nýtt. Það hafði ég
ekki, enda reyndi ég ekki mik-
ið til þess. Á hverjum degi sá
ég Molly fara á skrifstofu Ru-
dys og þar dvaldi hún í klukku-
stund í hvert skipti. Ég geri
ráð fyrir að hún hafi talað um
Beasly-málið, eins og þau köll-
uðu það. Hvert skipti, sem
Molly sá mig, sagði hún mér,
hvaða álit hún hefði á lögreglu-
stjóra, sem léti „bandóðan
morðingja“ leika lausum hala í
bænum.
Það liðu tvær vikur, án þess
að Cora Beasly léti sjá sig.
Molly var búin að rausa út um
allan bæ, og fólk var farið að
fá áhuga fyrir málinu. Það var
lagt hart að mér að gera eitt-
hvað, en ég sagði alltaf, að ég
hefði enga sönnun fyrir því, að
glæpur hefði verið framinn.
Þrem vikum eftir að skotið
hafði heyrzt, gröfin verið tekin
og Cora Beasly horfið, ákvað
Rudy að hefjast handa. Hann
dró mig út úr keilsuspilsklúbbn-
Um og sýndi mér nýjan dóms-
úrskurð. Ég reyndi að fá hann
ofan af þessu, því að ég hafði
grun um, að maðkur væri í
mysunni. En Rudy vildi ekki
hlusta á mig. Hann var mjög
æstur og krafðist þess að við
opnuðum nýju gröfina strax.
Ég náði í vitnin og við geng-
um heim til Freds síðdegis þann
sama dag. Molly hafði breitt
fréttina út um allan bæ, og
margt fólk hafði safnazt sam-
an. Flestum búðum í bænum
var lokað, svo allir gætu verið
við. Molly hafði boðið nokkr-
um konum í te, svo þær hefðu
gott útsýni yfir uppgröftinn úr
stofuglugganum hennar. Ég
hefi aldrei séð svona margt fólk
samankomið, síðan haldið var
upp á hundrað ára afmæli bæj-
arins árið 1938.
Ég lét karlana byrja að grafa,
og við fundum dálítið, þegar
við vorum komnir tvö fet niður.
Það var lík, sem þegar var
byrjað að rotna. En það var
lík af rottu, með kúlufari í
gegn.. Mig grunaði að þetta
yrði allt, sem við fyndum, en
karlarnir héldu áfram að grafa.
Seinna um daginn var gryfjan
orðin sjö fet á dýpt. Þá kom-
um við niður á leirlag, sem var
grjóthart. Það var bersýnilegt,
að dýpra hafði Fred ekki getað
grafið.
Rudy var náhvítur, þegar
hann sagði okkur að hætta. Við
fylltum gröfina, og þegar við
ætluðum að fara að koma okk-
ur af stað, kom hinn orðhvassi,
ungi lögfræðingur Freds gang-
andi að húsinu. Þá var ég viss
um, hvað myndi gerast næst í
málinu.
Það getið þið ábyggileega
reiknað út líka. Fred höfðaði
mál á nýjan leik. í þetta skipti
var dómarinn hvítglóandi. Hann
leyfði Rudy næstum ekki að
verja sig neitt. Allir bæjarbúar
voru mjög æstir út í Rudy.
Þeim fannst hann ofsækja Fred.
Kviðdómendurnir voru fjórar
mínútur að komast að niður-
stöðu. Eins og allir voru raun-
ar vissir um fyrirfram, fékk
Fred gífurlegar skaðabætur.
Rudy var dæmdur til að borgai
honum 5000 dollara og hið opin-
bera 20.000 dollara.
Fred kom göfugmannlega
fram. Hann sagði að þar sem
aðeins væru 7000 dollarar í
bæjarsjóðnum, þá myndi hann
aðeins taka þá, og fá afgang-:
inn greiddan á næstu árum.
Hann lét Rudy skilja, að ef
hann vildi segja starfi sínu
lausu og fara burt úr bænum,
skyldi hann gleyma þessum
5000 dollurum. Tveim dögum
síðar fór Rudy, og það síðasta,
sem við fréttum af honum, var,
að hann ynni fyrir ríkisstjórn-
ina í Washington.
Coru Beasly skaut upp, viku
eftir réttarhöldin. Umtalið um
málið tók að hljóðna, og þegar
uppvíst varð um hneyksli þar
sem kórstúlka og leikprédikari
áttu í hlut nokkrum mánuðum
síðar, féll Fred Beasly málið í
gleymsku.
Allt var með ró og spekt I
bænum í fimm mánuði, þá byrj-
aði fólk að pískra aftur. Ná-
grannakona Freds, hún Molly,
hvarf, og ný gröf sást í garði
Freds. Það var heilmikið talað,
en auðvitað þorði enginn að að-
hafast neitt. Ég ætlaði alls ekki
að hafa nein afskipti af hinni’
Framhald á bls. 40.
' 'I
. f;
38 FÁLKINN