Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 26

Loks kom ég að húsinu, þar
sem ég var fædd, það var þarna
snyrtilegt og brúnt og virðulegt
sem fyrr, gluggar og útidyr
voru einföld og í samræmi og
gáfu húsinu ásjónu — ásak-
andi ásjónu. Garðurinn fyrir
framan það var jafnsnyrtileg-
ur og vel hirtur sem fyrr. Það
voru aðeins gluggarnir sem
báru merki hnignunar.
Mér stóð stuggur af þessum
erfiða fundi, en um leið og ég
hafði gengið í gegnum hliðið,
var ekki unnt að snúa við.
X.
Dyrnar voru opnaðar og
pabbi stóð fyrir framan mig.
hann sýndist mjög hár, því að
hann stóð einni tröppu ofar, og
andlitið var miklu ellilegra en
mig minnti.
— Góðan daginn, pabbi, ert
þú ekki á skrifstofunni? Ég
komst að því, að ég gat varla
talað. Hjarta mitt barðist svo
ákaft, að hin heimskulegu orð
heyrðust varla.
— Ég var heima, af því að
ég vonaði að þú kæmir, útskýrði
hann einfaldlega. Hann tók eitt
okref til hliðar og ég gekk inn
i forstofuna. Eiginlega hafði
ekkert breytzt, en það voru eng-
in blóm, spegillinn var rykugur
og teppið virtist skítugt.
— Ég hefði eiginlega átt að
gera hreint, tautaði pabbi, þeg-
ar hann sá augnaráð mitt. —
Komdu með út í garð, hann er
ekki í niðurníðslu.
Honum hafði alltaf fundizt
garðyrkjustörf skemmtileg og
mér hafði dauðleiðst oft að
hlusta á hann tala um blaðlús
og fleiri plágur, sem herjuðu
jurtirnar. Nú, þegar ég hafði
ekki haft garð svona lengi,
fann ég til heimþrár, þegar
pabbi gekk á undan mér niður
bakstigann, og ég sá hnapp af
narcissum og túlípönum, sem
skutu kollinum upp úr gras-
sverðinum undir blómstrandi
perutrénu. Þegar við gengum
niður stigann, braut ég grein af
og andaði að mér ilminum.
Þegar ég rétti úr mér, sá ég,
að pabbi horfði í aðra átt.
— Ég hélt að frostið dræpi
laukana, sagði hann — en þeir
voru bara svolítið seinna á ferð-
inni. Horfðu á túlípanana. Ekki
eitt blað visið. Það sama á við
um hinar plönturnar.
— Þær eru fallegar. Ég ætl-
aði að beygja mig aftur til að
þefa af þeim, en pabbi stöðvaði
mig með því að reyta eina.
Æ, ekki reyta þær. Það er
synd.
— Við setjum hana í vatn,
við þörfnumst blóma í húsið.
Svo sagði hann: — Við fáum
okkur sæti, þú lítur út fyrir að
vera þreytt. Er ekki of kalt fyr-
ir þig?
— Nei, þetta er indælt.
Við settumst. Ég gat ekki
sætt mig við, að hann skyldi
ekki hafa farið á skrifstofuna.
Það virtist óeðlilegt.
— Það er gott að vera búinn
að fá þig hingað, sagði hann.
— Þakka þér fyrir, sömuleið-
is. Við brostum hvort til ann-
ars.
— Hann hefur verið mér
reglulega góður.
— Og húseigandinn er ljótt,
gamalt skass. Gott, að þú skul-
ir ekki hafa orðið fyrir óþæg-
indum.
— Þeim hef ég orðið fyrir við
og við.
Hann stóð boginn yfir elda-
vélinni og hrærði í pottinum.
Þú segir að herbergið þitt
sé gott, en svo stórt getur það
ekki verið. Ekki nema fyrir
einn. Þetta var í fyrsta skiptið,
— Líður þér vel? Þú lítur
vel út, það verð ég að segja.
Þeir hafa svo fallega kjóla
núna. Hann rétti fram höndina
til að koma við efnið, og ég sá
að hönd hans skalf. Við reynd-
um örvæntingarfull að halda
samtalinu við líði. Við minnt-
umst ekki á barnið.
— Viltu mat? spurði hann að
lokum. — Klukkan er meira
en tvö.
Þú hlýtur að vera svöng.
Nei, ekki svo mjög. En þú?
— Ég hefði ekkert á móti
matarbita. Sittu hérna útí í
hinu tæra lofti, ég skal fara og
sækja eitthvað.
— Nei, lofaðu mér að vera
með og hjálpa til.
Við fórum inn aftur. Það var
svo margt áríðandi að tala um,
að mér fannst að við gætum
ekki haldið svona áfram. Ég
vissi bara ekki, hvernig ég átti
að byrja.
— Það er undarlegt hús, sem
þú býrð I, sagði hann skyndi-
lega.
— En þú sást ekki herbergið
mitt. Það er ekki eins og hin.
— Mér líkar ekki, að þú skul-
ir búa í svona húsi. Þessi svarti
maður.
sem hann minntist á barnið og
það óbeint.
— NeL
Hann rétti úr sér og horfði
á mig með þreytulegum aug-
um.
— Það er bezt, að þú flytjir
heim, ekki satt?
— Þú hefur ekkert á móti
því?
— Ég vildi helzt að þú gerð-
ir það.
— Þú skuldar mér ekki neitt,
pabbi. Þvert á móti.
— Hver er að tala um að
skulda?
Ég fór með matinn út í garð.
— Ég skal skammta, sagði ég
og teygði mig eftir súpuaus-
unni.
— Nei, sittu kyrr og hvíldu
þig, sagði hann.
Ég horfði á, meðan hann jós
upp súpunni á diskana án þess
að sjá að þeir voru rykugir
eftir að hafa staðið á hillu
mánuðum saman og mér varð
ljóst, að eini gallinn á pabba
var sá, að hann var einmana.
Hann hafði verið einmana ekki
einungis eftir að ég flutti,
heldur svo lengi sem ég mundi,
alveg eins og ég yrði það,
einnig eftir að barnið væri fætt.
Allir, sem sakna maka, eru í
raun og veru einmana.
X.
Ég fór aftur í leigubíl til
hússins í Fulham. Pabbi krafð-
ist þess, að ég tæki 1 eigubíl
héðan í frá.
Hann vildi strax koma með
mér og hjálpa mér að flytja, en
ég sagðist vilja gera það sjálf.
Það var ekki unnt að kveðja
L-lagaða herbergið á viðeigandi
hátt, ef hann var þar.
Einmitt þegar ég byrjaði að
ganga upp hinn langa stiga,
hrópaði Doris á eftir mér:
— Halló Jane — það situr
einhver og bíður eftir þér þarna
uppi. Ég sagðist ekki vita, hve-
nær þú kæmir heim, en hann
vildi bíða — hann fékk lykilinn
minn, ég hélt að þú hefðir
ekkert á móti því.
Það var Terry. Hann stóð
upp úr hægindastólnum, þegar
ég kom inn.
— Góðan daginn, Jane, sagði
hann og horfði fast á andlit
mitt.
— Hefurðu beðið lengi?
spurði ég og settist á rúmið.
— f klukkutíma. Þú verður
að fyrirgefa, að ég skuli ekki
hafa látið þig vita um leitina
að vini þínum. Ég vildi bíða,
þangað til ég hefði frá ein-
hverju að segja.
— Já. Ég setti strax alla af
stað, sem ég þekkti. Það er und-
arlegt, hvað útgáfuheimurinn
er annars lítill. í mánuð kom
ekkert fyrir. Svo var það einn
hjá Hutchinsons, sem ég þekkti,
og hann hringdi — það var í
fyrra dag. Hann sagðist hafa
fengið handrit af skáldsögu
eftir byrjanda, sem héti Cole-
man, Tobias að fornafni. Það
var dálítið erfitt að fá vin minn
til að segja heimilisfangið, en
loks tókst mér að sannfæra
hann um, að ég ætlaði ekki að
stela frá honum hugsanlegri
tekjulind. Það getur hinn ungi
rithöfundur þinn annars orðið
— það er víst eitthvað sérstakt
við þetta byrjandaverk.
Mér var illt í bakinu. Hend-
ur mínar fóru sjálfkrafa að
nudda það.
Terry gekk um gólf. Svo
stanzaði hann og horfði á mig:
— Sjáðu nú, Jane — hvaða
þýðingu hefur þessi maður ann-
ars fyrir þig? Ég veit, að ég
hef ekki rétt til að spyrja, en
fyrir utan það, að handritið
virtist gott, þá leit hann ekki
út fyrir að vera.....Ég á við,
að það veitir þér ekki neitt ör-
yggi.
— Haltu áfram.
— Hann býr í litlum kjall-
26 FÁLKINN