Fálkinn - 18.11.1963, Blaðsíða 12

Ekki er langt síðan að öll hin mestu vatns-
föll þessa lands voru óbrúuð. Þeir menn eru
nýgengnir, sem þá tíma muna. En á fáum
áratugum hafa orðið miklar breytingar á.
Vegakerfið hefur þanizt út með ótrúlegum
hraða, stórbrýr hafa verið byggðar á hverju
ári. Þar sem menn börðust áður við straum-
þung vatnsföll á litlu, fótvissu íslenzku hest-
unum, þjóta nú gljáfægðar lúxusbifreiðar
yfir án þess að dregið sé úr hraðanum. Og
um leið og farþegarnir líta niður í mórautt
straumkast jökulvatnanna, minnast þeir 1
bezta falli óljóst einhverra sagna um svaðil-
farir og mannraunir, sem þeir hafa lesið
um í einhverjum bókum, eða heyrt munn-
mælasögur um. Svo er áin að baki, og hug-
urinn upptekinn af öðru, sem fyrir augun
ber, eða rætt er um.
Ekki er þó enn fært venjulegum bifreið-
um hringinn í kringum land okkar. Þjóðvega-
kerfi okkar endar raunverulega þar á Suður-
landi, er komið er austur í Fljótshverfi, þar
sem Núpsvötn belja fram austan Lómagnúps.
Austan þeirra tekur við Skeiðarársandur og
austast á honum er Skeiðará, sá farartálmi,
sem örðugast mun að eiga við, svo unnt
verði að leggja hringbraut um ísland. Austan
hennar kemur svo Öræfasveitin, einhver
fegursta sveit á landi hér og blessunarlega
ósnortin af nútímanum. Innan sveitarinnar
er þó komið sæmilegt vegakerfi fyrir tveggja
drifa bíla, þótt betra mætti vera, og Faxar
nútímans svífa um loftin blá, til og frá Ör-
æfum. Það er vissulega sérkennilegt við
þessa sveit, að einangrun hennar var hvorki
rofin með mótorskipum né bifreiðum, hún
HEFUR
' K, 1 t :• • , • •" ■ '-'2
STÆRRI
ÞESSI