Fálkinn - 16.11.1964, Page 8

Saul bað anda forfeðra sinna
að hjálpa sér að velja réttu
leiðina. Og síðan hélt hann
áfram. Eftir nokkra stund
heyrði hann bílhljóð og gleði
hans var takmarkalaus, þegar
hann sá að bróðir Inyangas sat
við stýrið og Nimrod við hlið
hans.
Rusty stöðvaði bílinn þegar
hann kom auga á gamla og
þreytta negrann.
— Saul, hvað ertu að gera
hér? — einn. Hvar er bróðir
minn?
— Nkosi, bróðir þinn bíður
þín undir stóra trénu. Hann
varð fyrir skoti, en hann er
lifandi.
— Varð hann fyrir skoti! Ó
guð minn góður! Stígðu upp í
bílinn og segðu mér allt af
létta á leiðinni.
Meðan þeir héldu áfram lýsti
Saul hvað fyrir hafði komið ...
og hann hefur misst mikið blóð,
Nkosi. Hann er mjög sjúkur.
Þeir sáu Andrew hvar hann
lá endilangur við tréð. Rusty
snaraðist út úr bílnum og
beygði sig yfir bróður sinn.
Hann lagði höndina á brjóst
hans og sagði: — Hjartað slær.
Saul kinkaði kolli. — Við
björgum honum.
Hægt opnaði Andrew augun.
Hann sá sem í þoku og þarna
var Rusty kominn. Hann hlaut
að hverfa aftur. Hann var að
dreyma...
— Taktu þessu með ró,
Andrew. Við verðum bráðlega
komin til Lager II.
— Þú ... Rusty? Ert þetta
virkilega þú?
— Já, það er ég. Nú skulum
við bera þig inn í bílinn.
— Fyrst verð... verð ég að
fá að vita eitt... Er hún
þarna ... í Láger II?
Rusty leit á bróður sinn og
meðaumkun og kærleikur
speglaðist á andliti hans. Hann
sagði rólega:
— Já, Andrew. Alice Lang
er þar. Hún bíður eftir þér.
— Guði sé lof. Gefðu mér
sígarettu, Rusty.
Rusty hló. — Það er heilla-
tákn. Ég skal meira að segja
kveikja í henni fyrir þig. En
síðan verður þú að bíta á jaxl-
inn. Það verður sjálfsagt mjög
sárt meðan við berum þig upp
í bílinn.
/
Þegar sólin fór að skina bar
Philemon út stól fyrir Alice.
— Á ég að setja hann hér,
Nkosikasi?
Alice kinkaði kolli. Hún vildi
fá að vera í ró. Hún hafði verið
fegin, þegar Rusty kvaðst þurfa
í FÁLKINN
að bregða sér frá.
— Ég verð að fara í rann-
sóknarleiðangur eftir rigning-
una. Vilt þú koma með? hafði
hann sagt.
— Nei, Rusty. Ég vil gjarna
vera ein nokkra stund.
— Ég verð sjálfsagt í burtu
nokkra klukkutíma, sagði
hann.
Hann hafði viljað taka hana
í faðm sér en hún hafði ýtt
honum frá sér og undarlegur
svipur var á andliti hennar.
— Ég þekki þig ekki lengur,
Við komum með hann hingað,
hann er lifandi... Rödd Rusty
titraði og hann sneri sér undan.
— Hann hefur fengið morfín.
Andrew hér? Alice reikaði í
spori og fölnaði. Viðbrögð henn-
ar virtust hleypa nýjum kjarki
í Rusty og hann greip um hönd
hennar.
— Nú verður þú að hjálpa
okkur. Við getum ekki flutt
hann til beknis. Þú verður að
vera sterk. Nú ert þú Alice
hjúkrunarkona — skilurðu
það!
Hann sagði hvað Saul hafði
tjáð sér meðan þau hjálpuðust
að við að binda um sárin og
hlúa að Andrew.
Stundum heyrðu þau lágar
kvalastunur. Hann var sér með-
vitandi um mjúkar hendur og
fagra rödd, hann fann að ein-
hver hellti koníaki ofan í hann. i
Hvað var það sem hann hafði
viljað. Rusty — hvar var
Rusty?
— Reyndu að liggja kyrr,
Andrew. Reyndu að sofa. Þér
er óhætt núna. Rusty og ég
SJÖTTI HLDTI
Likwezi. Þú ert orðin mér
ókunnug. Eina stundina finnst
mér ég þekkja þig betur en
nokkra aðra manneskju í öllum
heiminum og hina stundina
ertu mér fjarlæg og framandi.
Þegar ég snerti þig veit ég um
allt sem gerist innra með þér,
en síðan dregur þú þig snögg-
lega í hlé og þá finnst mér þú
vera óravegu frá mér.
Klukkutímar höfðu liðið.
Alice hafði setið í þungum
þönkum úti í stólnum og henni
fannst engin stund síðan Rusty
hafði lagt af stað. En nú heyrði
hún í bílnum og hún hrökk við.
Hann nam staðar fyrir utan
hús Andrews. En hún fór ekki
þangað til að taka á móti
Rusty. Hann skyldi koma til
hennar.
Hún heyrði fótatak hans, en
en það var hratt og mjög ólíkt
honum. Hún sneri sér að hon-
um og þegar hún sá svipinn á
andliti hans, herptist hjarta
hennar saman af hræðslu.
Hann var náfölur og augna-
ráð hans lýsti skelfingu.
— Rusty, hvað hefur komið
fyrir?
Hann tók um framrétta hönd
hennar.
— Alice — ég er með voða-
legar fréttir... Við fundum
Andrew — hann hafði orðið
fyrir skoti og er mikið særður.
Henni óx kjarkur við ein-
beitni hans.
— Komdu, við skulum sjá,
sagði hún.
Þau gengu saman inn í húsið.
Rusty leiddi hana inn í her-
bergi sitt. Hún leit á manninn,
sem lá hreyfingarlaus á rúm-
inu. Hún horfði á hann —
sterklegan vöxtinn, svart hár-
ið, sem eilítið var tekið að
grána, dökkar augabrýnnar og
nábleikt andlitið.
Hún féll á kné við rúmið og
lagði eyrað að brjósti hans og
heyrði öran hjartslátt hans.
Tárin komu fram í augu henn-
ar er hún minntist áranna
liðnu, þegar þau höfðu þarfn-
azt hvors annars.
— Þetta ert þú, hvíslaði hún.
— Og svona verða þá fyrstu
fundir okkar.
Rusty sagði hvasst. — Við
verðum að gera hvað við getum
áður en áhrifin af morfíninu
minnka.
Þegar Alice reis upp tók
hjúkrunarkonan við stjórninni.
Rusty dáðist að ró hennar og
stillingu og dugnaði hennar.
Skipanir hennar voru hiklaus-
ar og gagnorðar og handtök
hennar örugg og þó mjúk. Nú
er hún aftur hörð, hugsaði
hann. Hörð sem steinn.
— Hvað kom fyrir, Rusty.
Veiztu um það?
erum hjá þér ... Sofðu nú ...
sofðu...
Þrátt fyrir það að röddin var
eins og bezta vögguvísa var
hann að komast til meðvitund-
ar aftur.
— Alice ...
— Já, Andrew.
— Að hittast svo hérna ...
Beiskjubros færðist yfir and-
lit hans. — Það er ekki eins og
við höfðum hugsað okkur.
— Ekkert er nú eins og við
höfðum hugsað okkur.
En hvað hún var döpur á
svip. — Það gerir ekkert til,
Alice.... elskan ... Rödd hans
var skýrari núna.
— Hann virðist hressari,
sagði Rusty.
En Andrew heyrði varla til
bróður síns. Hann reyndi ekki
að snúa höfðinu. Hann horfði
aðeins á stúlkuna, sem hélt um
hönd hans, stúlkuna frá bréf-
um og myndinni, stúlkuna sem
var ennþá fallegri en í draum-
um hans.
— Þú ert... þú ert svo
falleg.
Þegar hún hló horfði hann á
varir hennar, — hann elskaði
þennan munn.
Hún muldraði.
— Vertu rólegur og reyndu
að sofa, við getum talað saman
seinna.
— Það var dálítið, sem ég
þurfti að segja þér ...
— Þú mátt ekki reyna á þig.