Fálkinn - 16.11.1964, Side 20

Maðurinn, sem þeytzt hafði milli heimsborganna, ort suður
f Afríku drápur á íslenzku, selt norðurljósin og fossana, efnt
til stórvirkjana og gullgraftrar, búið í glæstum salakynnum
og umgengizt höfðingja og baróna, látið að sér kveða í lands-
málum og stórpólitík og tekið þátt í kóngsveizlum, þessi
maður hreiðraði um sig hér í litlu húsi fjarri mannabyggð,
á aðra hönd var beljandi hafið og á hina eyðileg fjöll og firn-
indi. Þá var hann kominn að fótum fram þegar hann settist
hér að, Elli kerling hafði komið honum á kné. Hugur hans,
sem forðum hafði flogið um ómælisgeim í ljóðum og ræðu,
var nú tekið svo að förla, að hann þekkti ekki lengur suma
vini sína nema endrum og eins. Hlín Johnson tók að sér hið
aldna skáld og hlúði að honum, þegar skáldið og heimurinn
höfðu skilið að skiptum. Hér í Herdísarvík veitti hún gömlum
manni aðhlynningu. Það sagði mér kunnugur maður, að stund-
um hefði mátt sjá Einar Benediktsson staulast út úr húsinu á
góðviðrisdegi og ganga fram á tún. Þar settist hann niður og
tók upp úr vasa sínum blað og blýant, páraði á blaðið örfá
orð og tók sér svo langa hvíld. Síðan skrifaði hann kannski
eitt orð í viðbót, og enn varð langt hlé. Úr þessu urðu aldrei
annað en hálfkveðnar vísur, vísnabrot, ef til vill hálf hending.
Siðan reis skáldið upp af túninu, hægt og seinlega og staul-
aðist til bæjar ...
En hafið beljaði við ströndina eftir sem áður.
Einar Benediktsson dó árið 1940 og arfleiddi Háskólann að
hinu mikla bókasafni sínu og svo jörðinni Herdísalvík. Ef
til vill verður þar hressingarheimili fyrir prófessora, þegar
fram líða stundir. Tæplega verður fitjað þar upp á búskap
að nýju.
Þótt byggð dragist saman í Selvogi, hækkar vegur Stranda-
kirkju með hverju ári. Enginn veit með vissu, hvenær fyrst
var tekið að heita á Strandakirkju en hitt er víst, að alla tíð
hefur hún þótt bregðast vel við áheitum. Sagnir herma, að
hún hafi upprunalega verið byggð fyrir áheit. íslenzkir far-
menn á heimleið úr Noregi á skipi hlöðnu húsaviði villtust í
hafi og fengu réttu stóra. Hrakti þá lengi og voru vistir þrotn-
ar, en leki kominn að skipinu, og fengu þeir ekki lengur