Fálkinn - 23.11.1964, Blaðsíða 20

Nú á þessu hausti kemur ut fjórða skáldsagan éftir
Ingibjörgu Jónsdóttur. Ingibjörg er sex barna
móðir en þó segist hún alltaf hafa tíma til að skrifa.
Og hún skrifar fleira en skáldsögur því um
þessar mundir fer Þjóðleikhúsið að hefja œfingar
á barnaleikriti hennar: Ferðin til Limbó.
ÉG KALLA MiG E
Það mun óþarfi að kynna Ingibjörgu
Jónsdóttur fyrir lesendum Fálkans. Hún
hefur skrifað nokkrar smásögur í blað-
ið og eina framhaldssögu, sem vakti
töluverða athygli, svo ekki sé meira
sagt. Sú saga hét Búið í blokk. Sjálf
býr Ingibjörg í blokk og er sex barna
móðir. En þrátt fyrir sinn stóra barna-
hóp gefur Ingibjörg sér tíma til rit-
starfa, og nú fyrir jólin kemur út fjórða
skáldsaga hennar, Systurnar. Þá mun
Þjóðleikhúsið væntanlega hefja bráð-
lega æfingar á nýju barnaleikriti eftir
Ingibjörgu, Ferðin til Limbó.
Okkur datt í hug, að lesendur hefðu
gaman aí að kynnast Ingibjörgu ögn
nánar, hvernig hún gefur sér tíma til
ritstarfa og hvað hún hefur nýtt á
prjónunum.
Og svo heimsækjum við hana einn
daginn, og fyrsta spurningin, sem við
leggjum fyrir Ingibjörgu, er:
— Hvers vegna fórst þú að skrifa
Ingibjörg?
— Ég hef oft verið spurð á þessa
leið, svarar Ingibjörg, og venjulega hef
ég svarað því til, að ég hafi verið blönk
og verið að byggja. En þetta er ekki
nema hálft svar. Um tíma þýddi ég
framhaldssögur fyrir Alþýðublaðið, og
þessar sögur voru eins og framhalds-
sögur oft eru 5. flokks skáldsögur. Mér
þótti þetta heldur leiðinlegt, þegar fram
í sótti, og persónur þessara framhalds-
sagna fóru að ásækja mig í svefni og
vöku. Þetta var leiðinlegt fólk. Ég hafði
orð á þessu við manninn minn, og hann
sagði þá við mig, að ég skyldi þá bara
skrifa sjálf Og einn daginn hóf ég svo
að skrifa sögu. Það tók mig ekki langan
tíma, og þegar sagan var búin, fór ég
með hana til Gunnars í Leiftri. Sagan
kom svo út sama árið — Það var 1961
— og hét Máttur ástarinnar.
— Og nú er fjórða sagan að koma út?
— Já, ég hélt mig við ástina í þrjú
ár. Ást í myrkri kom út 1962 og Ást til
sölu 1963. Sú, sem kemur núna, heitir
Systurnar.
— Fjallar hún ekki um ástina eins
og þær fyrri?
20 FÁLKINN
— Jú, hún gerir það. Sagan segir
frá tveimur systrum. Sú eldri er þrjátíu
og sjö ára, en sú yngri átján ára. Sú
eldri á sér vin og yngri systirin verður
hrifin af honum, og sagan fjallar um
samband þeirra þriggja.
— í öllum fyrri bókum þínum eru
aðalsögupersónurnar ungar stúlkur.
— Já, ég hef heyrt sagt, að þar segðl
ég frá eigin reynslu, þótt það sé alls
ekki rétt. Ég skrifa aldrei um eigin
reynslu né heldur um fólk, sem ég
þekki. Ég hef einu sinni reynt það, en
mér þótti það erfiðara, og mér var sagt,
að allir mundu þekkja persónurnar. En
ef fólk vill heldur trúa því, að ég skrifi
um sjálfa mig og fólk, sem ég þekki,
þá má það lifa í sinni trú.
— Sumir segja, að sögur þínar séu
klúrar.
— Já, mikil ósköp, ég hef oft heyrt
það sagt. Sjálfri finnst mér það ekki.
En það eru alltaf til menn, sem eru
á hnotskó eftir klúrheitum, og með því
líku hugarfari er víst lítill vandi að
finna slíkt í bókum og hvar sem er.
— Þú ert mjög fljót að skrifa bækur?
— Já, það tekur mig sjaldan meir
en þrjár vikur. Ég geng að þessu af
miklum krafti, og þegar sagan er búin,
fer ég með hana til útgefandans. Síðan
hugsa ég sjaldnast meira um hana. Og
ef ég á að vera hreinskilin, þá held ég
að ég gæti ekki skrifað bók, sem ég
þyrfti að vinna lengi. Þar sem ég þyrfti
að liggja yfir hverri setningu eins og
sumir rithöfundar gera. Ég kalla mig
ekki rithöfund.
— Hvað ertu þá?
— Ég veit það ekki, en ég er ekki
rithöfundur. Rithöfundar skrifa góðar
bækur, sem þeir ganga með tímunum
saman, en það geri ég ekki. Ég skrifa
heldur ekki góðar bækur. Ég skrifa
bækur sem fólkið styttir sér stundir við
að lesa, og það kaupir þær. Hvers
vegna veit ég ekki, en það er ekki
vegna þess. að þær séu vel skrifaðar.
Og mér er sama hvernig bækur fólkið
les. Það er þess mál, en ekki mitt. Og
ég er ekki pólitísk eins og margir rit-
höfundar eru. Ég er hins vegar á móti
kjarnorkusprengjum og það eru víst
flestar mæður.
— Þú sagðir áðan, að þú skrifaðir
ekki um fólk, sem þú þekkir. Margir
vildu þó halda öðru fram um sögu þína
Búið í blokk.
— Já, ég hef mikið heyrt um þá sögu.
Mér er sagt, að hún hafi vakið tölu-
verða athygli, og margir hafa talað um
hana við mig. Einn morguninn þegar
ég kom hér fram á ganginn, hitti ég
póstinn. Hann fór að tala um þessa sögu
og sagði að hún væri góð, svona væri
fólkið. Þó held ég ekki, að ég hafi haft
neinar ákveðnar persónur til fyrir*
myndar, en sjálfsagt finnast margar
hliðstæður.
— Þú átt sex börn. Hvernig ferðu
að því að gefa þér tíma til ritstarfa?
— Það er ekki mikill vandi. Ég hef
oft verið að hugsa um, hvað þær kon-
ur gerðu, sem ættu ekki nema eitt eða
tvö börn. Meðan ég átti þau bara fjögur
vann ég úti. Nú eru þau orðin það
mörg, að ég get það ekki, en alltaf
gefst mér tími aflögu, og hvað á ég að
gera við hann? Því ekki að skrifa? Ég
er á fótum klukkan sjö á morgnana, og
klukkan hálfátta borðum við öll
morgunmat. Síðan koma venjuleg hús-
verk, tiltekt, dytta að fötum og þess
háttar. En þetta tekur ekki allan dag-
inn. Og þann tíma, sem ég hef aflögu
nota ég vel. Þetta er allt og sumt.
— En börnin, gefa þau þér frið til að
skrifa?
— Þau eru nú eins og flest heilbrigð
börn eru, dálítið uppivöðslusöm. Þau
elztu hafa gaman af því, að ég sé að
skrifa, sérstaklega þegar ég er að skrifa
barnasögur. Það er líka gaman að skrifa
barnasögur. og því miður er gert allt of
lítið að því hér á landi. Þær bækur, sem
þýddar eru fyrir börnin, eru heldur
ekki allar heppilegar. Það þarf að vanda
vel til barnabóka. En ég er ekki á því
eins og sumir að banna börnum að lesa
nema um einhver tiltekin efni. Ég man,
að þegar ég var ung, lás ég allt, sem
ég kom höndum yfir. Elzta dóttir mín,