Fálkinn - 23.11.1964, Blaðsíða 36

REYKJALUNDAR
LEIKFÖIMG
ERU
LÖNGL LAN DSÞEKKT
Ávallt fyrirliggjandi fjölbreytt úrval af plast- og tréleikföngum.
Gleðjiö börnin með góSum leikföngum.
VINNUHEIMILID AD REYKJALUNDI
Aðalskrifstofa Reykialundi, sími um Brúarland.
Skrifstofa í Reykjavík, Bræðraborgarstíg 9, sími 22150.
vissi, að hann átti að deila þvi
við annan mann, og hugleiddi,
hver það mundi vera. En hann
þurfti ekki að bíða lengi í
vafa um það, því að Peppone
birtist von bráðar.
— Heyrðu faðir — félagi
ætlaði ég að segja, sagði Pepp-
one. — Þú ættir að hætta að
erta Rondella. Láttu hann af-
skiptalausan, þó að þér geðjist
ekki vel að honum.
— Mér gezt einmitt mjög
vel að honum, sagði Don Ca-
millo. — En þegar flokkurinn
er annars vegar, held ég mig
á línunni. Þessi maður er ekki
á réttri línu. Hann er haldinn
úreltum, borgaralegum hug-
myndum, og það er einmitt
skylda okkar að reyna að leiða
hann á betri veg.
Peppone fleygði hatti sínum
út að vegg. — Ég er hræddur
um, að ég kyrki þig einhvern
daginn, sagði hann með þjósti
í eyra prestsins.
Félagarnir söfnuðust saman
í borðstofu gistihússins. Félagi
Oregov sat fyrir háborði með
Peppone á hægri hönd en
félaga Nadíu á vinstri Don
Camillo skákaði sér niður við
mitt borðið gegnt Rondella, og
þá þótti Peppone nóg um. Ekki
bætti það úr skák, er hann sá
Don Camillo bera hönd að enni
og gera fyrir sér krossmark,
er hann var setztur.
— Félagar, sagði Peppone
hárri röddu. — Verður ykkur
ekki hugsað til þess eins og
mér, hve gaman væri nú að
hafa hérna hjá okkur auðvalds-
seggi núna og lofa þeim að sjá
með eigin augum Sovétríkin,
sem þeir rógbera sýknt og heil-
agt.
— Það kæmi ekki að neinu
haldi, félagi, sagði Don Camillo
rólega. Hann lét sem hann væri
að strjúka hár sitt og bursta fis
af jakkaboðungnum, en á þann
hátt tókst honum að krossa
sig svo að lítið bæri á.
— Þeir mundu ekki trúa sín-
um eigin augum. Þeir mundu
halda áfram göngu sinni með
bjálkann í auganu.
Félagi Petrovan túlkaði þessi
orðaskipti fyrir stjórnarfulltrú-
anum, og hann kinkaði kolli
og tautaði eitthvað í barminn.
— Félagi Oregov segir, að
þú hafir einmitt hitt naglann
á höfuðið með þessum orðum,
sagði hún við Don Camillo, sem
laut höfði hógvær til þakka
fyrir stuðninginn.
Scamoggia, sem ávallt var
reiðubúinn til þess að taka
undir það, sem félagi Tarocci
sagði, bætti við frá eigin
brjósti:
— Okkar land er heilli öld
á eftir tímanum. Þessir vesælu
iðnkóngar okkar halda, að þeir
séu almáttugir, af því að þeir
framleiða einhver skrapatól,
sem þeir kalla vélar. En ef
þeir fengju að sjá vélaverk-
smiðju eins og þá, sem við höf-
um nú skoðað í dag, held ég að
þeir mundu fá hjartaslag. Og
þó er þetta líklega ekki bezta
verksmiðjan, sem þið eigið í
þessari grein, félagi?
— Nei, síður en svo. Þessi
verksmiðja er í öðrum flokki,
sagði Nadía. — Að vísu er
vélakosturinn góður, en fram-
leiðslan er hlutfallslega lítil.
Don Camillo hristi höfuðið
dapur á svip.
— Við ítalir ættum sannar-
lega að minnkast okkar, þegar
við sjáum svona verksmiðju og
berum hana saman við Fiat-
verksmiðjurnar, sem eru
stærstu vélaverksmiðjur okkar
og framleiða bifreiðar.
En nú brá svo við, að félagi
Peretto frá Turin, sem fátt
hafði sagt til þessa, fannst
heimabyggð sinni misboðið.
— Ég get fallizt á, að þessi
dómur sé við hæfi að því er
snertir dráttarvélaframleiðslu,
en þegar bifreiðar eru annars
vegar, gegnir öðru máli. Það
er rangt af okkur að gera lítið
úr verkum ítalskra verka-
manna.
— Það er hverju orði sann-
ara, sagði Don Camillo. — En
sannleikann á samt að setja
ofar öllu. Sannleikurinn getur
ekki tekið tillit til metnað-
ar Fiat-verksmiðjanna. Meðan
þjóðernismetnaður rekur okkur
til þess að réttlæta félags- og
efnahagskerfi okkar, er ekki
von að vel fari, eða okkur tak-
ist að tileinka okkur það, sem
Sovétríkin geta kennt okkur.
Maður nokkur, sem átti ein-
fætta unnustu, hélt því fram,
að tvífættar konur væru henni
síðri. Slík röksemdafærsla leið-
ir ekki til neins góðs. Hér í
Rússlandi stendur iðnaðurinn
á tveimur sterkum fótum.
— Já, hvílíkir fætur, sagði
Scamoggia með áherzlu og
horfði innilega á félaga Pet-
rovu.
— Ég veit satt að segja ekki,
hvað þú ert að fara, sagði félagi
Rondella við Don Camillo.
— Kommúnisti verður að
viðurkenna sannleikann, jafn-
vel þótt honum finnist hann