Fálkinn - 23.11.1964, Síða 26

rovsn IOIMIW
bílaleiga
ina^niisar
««kipli»lli 21
n'mar: 21100-2111(5
Haukur (juðmuhdMch
HEIMASIMl 21037
Biðin ...
Framhald af bls. 24.
höfðu borðað, og bað hana
að koma því til mannsins,
sem væri í framkjallaranum.
En hún yrði að muna það, að
þetta kæmi aðeins sér og henni
við.
Þura hikaði, horfði á hús-
móður sína og strauk hárlokk
aftur fyrir eyrað.
„Þér er óhætt,“ sagði Þórdís.
„Ég bið þig aldrei um neitt,
sem sakar þig.“
Þura roðnaði, tók skálina og
fór með hana niður. Var þá
maður í kjallaranum eftir allt
saman? hugsaði hún og hjarta
hennar fór að berjast óeðlilega
hratt.
Jæja, hurðin á milli kjallar-
anna var ekki einu sinni læst,
aðeins krækt með litlum krók,
sem Þura hafði ekki tekið eftir
áður. Nú rifjaðist upp fyrir
henni, að það sem hún hafði
eMmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm^^mm
Einangmrgler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIÐJAIM H.F.
Skúlaerötu 57 — Sími 23200.
26
heyrt þau hjónin tala saman
í vetur rétt fyrir vertíðina.
Auðvitað myndi Þórdís þekkja
þennan mann. Þura kom við
krókinn og ýtti hurðinni upp.
Það var hengt fyrir gluggann
á smíðakjallaranum, og gott
luktarljós stóð á kassa við
bedda, sem stóð rétt við stein-
vegginn. Á öðrum kassa, rétt
við ljósið, sat gamall maður.
Hár hans var mikið og dökkt,
nema hvað það var farið að
grána í vöngunum. Hann var
með alskegg, klippt og vellag-
að.
Þuru varð orðfall. Hún stóð
kyrr, hélt á skálinni og horfði
á manninn. Ekki var hægt ann-
að að segja en þessi ókunni
gestur tæki eftir telpunni.
Hann rýndi á hana litlum,
hvössum, kringlóttum augum.
Loks áttaði telpan sig. Hún
sagði óeðlilega hratt: „Hún Þór-
dís bað mig að fá þér þetta,“
um leið rétti hún honum skál-
ina.
„Guðlaun," sagði hann og
rétti fram báðar hendur. Hann
setti skálina á milli hnjánna og
hélt henni þennþá með báðum
höndum og horfði fast á Þuru.
„Því komst þú?“ sagði hann
laks.
„Þórdís er lasin.“
„Lasin.“ Hann leit af telp-
unni og horfði á ljósið. Hún sá,
að augu hans voru ekki lengur
hvöss og stingandi, heldur djúp
og dreymandi.
„Hvað get ég verið í sam-
bandi við það?“ sagði hann
lágt við sjálfan sig.
„Ha?“ sagði Þura og starði
spyrjandi á ókunna manninn.
Hann hrökk við og tautaði:
„Ég sagði ekkert.“
Þura hraðaði sér út og
gleymdi að bjóða góða nótt. Á
þessari stuttu stund, sem hún
staldraði við í kjallaranum,
fannst henni hún hafa elzt og
þroskazt. — Hún vissi leyndar-
mál, — og þó — hvaða leyndar-
mál?
„Þura, en hvað þú varzt
lengi.“
Stúlkan leit fjarhuga á hús-
móður sína. — „Lengi, fannst
þér það?“
„Fóruð þið að tala saman?"
„Lítið, hann spurði um þig?“
„Já, auðvitað. Blessaður
gamli maðurinn.“
„Þórdís, því er hann svona?“
„Hann er bara umkomulaus
maður, sem vinnur hér fyrir
sér yfir vertíðina."
Þura þagði. Hún fann að
þetta var ekkert svar við því,
sem hún var að spyrja um.
Þessi gamli maður var eitt-
hvað allt öðruvísi en hún hafði
hugsað sér fólk. Skyndilega
datt henni nýtt í hug.
„Er hann ruglaður?“ spurði
hún.
Þórdís fölnaði ögn við og
starði á stúlkuna. — „Því kem-
urðu með svona getsakir, telpa?
Þú skalt muna það, sem ég hef
sagt þér, að koma fram við aðra
eins og þú vilt, að aðrir komi
fram við þig.“
Þura strauk hárlokkinn aftur
fyrir eyrað og fór að raða upp
diskunum, sem Þórdís var að
ljúka við að þvo upp. Víst
ætlaði hún ekki að segja neitt
niðrandi um þennan gamla
mann. Og þó hún spyrði, hvort
hann væri ruglaður, hélt hún,
að það væri ekki neitt ljótt,
ef svo væri. En hún vissi líka,
að Þórdís vildi ekki neitt
skvaldur á annarra kostnað.
Hún taldi það ekki lánsmerki,
hvorki fyrir þetta líf né hið
komandi.
Þuru fannst það ekki
skemmtilegt að þurfa nú þegar
að hugsa um hið ókomna líf,
en Þórdís taldi það sjálfsagt,
og hún vissi, að hún var góð
kona og vitur, og Þura var
ákveðin í að taka sér kosti
hennar til fyrirmyndar.
Næsta dag var heilsa Þór-
dísar svo léleg, að hún lét Þuru
hjálpa sér meira við hússtörf-
in en venjulega. Nú sendi hún
hana, rétt fyrir hádegið, bæði
með matarskál og kaffi, sem
hún átti að setja á kassann, er
luktin stóð á.
Þura fór þetta hiklaust og án
athugasemda. En nú var eng-
inn í kjallaranum. Luktin stóð
ljóslaus á kassanum, og það
hafði verið tekið frá gluggan-
um. Úr kassanum tók hún tómu
skálina frá því kvöldið áður
og tóma kaffiflösku. Hún gekk
frá þessu, eins og henni hefði
verið sagt og flýtti sér svo upp
aftur. Hún beið þess, að Þórdís
spyrði sig einhvers, en hún
gerði það ekki. Þetta var sjálf-
sagt ekki annað en hún sjálf
hafði innt af hendi án þess að
ræða um það, síðan þessi mað-
ur kom í húsið.
Allan daginn var ókunni
maðurinn við og við að koma
upp í huga Þuru. Skyldi Þór-
dís láta hana færa honum
aftur í kvöld og hvað myndi
hann þá segja? Vel gat hún
sagt eitthvað við hann. Hvort
honum leiddist ekki að vera
einum, eða eitthvað þess hátt-
ar. Einhverja ættingja hlaut
maðurinn að eiga, hún gat
gjarnan spurt hann, hvar þeir
væru. Annars vissi Þura, að
Þórdís myndi ekki ætlast til
þess, að hún færi að ræða víð
manninn. — Fæst orð höfðu
ávallt minnsta ábyrgð, — vftr
hún vön að segja.
Líklega myndi húsmóðirln
rétta mörgum einstæðingi bita
og sopa, svo fáir vissu um’.
Einu sinni í rökkrinu fyrir
jólin í vetur hafði Þórdís seht
hana með þungan pakka tíl
Bjössa gamla og Sigru 'i
Bryggjuhúsinu. Mikið höfðti
þau blessað Þórdísi og sagt þáð
ekki vera í fyrsta sinn, sem hún
hefði dregið skugga frá augum
þeirra.
Sigra brá sér aðeins fram og
skoðaði innihald pakkans, en
þegar hún kom aftur inn, var
daufara yfir henni og sagði hún
þá, að hún væri alveg vita við-
bitslaus. Líklega ætti Þórdís
sín enga flotögn.
Þetta þótti Þuru í meira lagi
móðgandi, þó hún léti ekki á
neinu bera í návist Sigru. En;
á heimleiðinni lagði hún sinh
dóm á þetta fólk. Það var nú
meira, hvað það var vanþakk-
látt. m
Þegar Þura kom heim ú*r:
þessari sendiferð, spurði hus-
móðirin hana um líðan þeirr*a
hjóna í Bryggjuhúsinu, o'g'
hvort Sigra sín hefði eÉltí
kvartað um, að sig vantaði
eitthvað sérstakt?
Þura sagði henni þá allt, sem
þeim hefði farið á milli og gaj,
ekki látið vera að býsnast yfip,
frekju Sigru. , ,
r\ rr^n
BKARTGRIPIR

Irúlofunarhrlngar •
HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
FALK.INN