Fálkinn - 23.11.1964, Blaðsíða 23

Don Camillo. — Þetta er atóm-
bomba. Gengur hún eins vel i
augun á þér og mér?
— Já, það held ég, svaraði
Don Camillo og bað herrann
um fyrirgefningu í huganum,
— Ég er ekki viss um, að stúlk-
ur séu fallegrí annars staðar.
Hann sagði þetta hátt til þess
að félagi Rondella mætti heyra,
og hann beit auðvitað þegar á
agnið.
— Já, hún er ekki ósnotur,
viðurkenndi hann, — en við
höfum nú alveg eins fallegar
stúlkur heima.
— Já, og heima vita þær,
hvernig þær eiga að klæðast,
sagði Don Camillo. — Ef við
létum fegurðardísir okkar í
fötin hennar Nínu Petrovnu,
mundu þær ekki verða álitleg-
ar. Þessi stúlka býr yfir klass-
ískri fegurð. Hún er ekki eins
og brúðurnar, sem við sjáum
í borgum okkar, til dæmis í
Mílanó.
— Þvættingur, félagi, mót-
mælti Rondella. — Maður sér
hvergi fallegri stúlkur en í
Mílanó.
— Láttu þér þetta í léttu
rúmi liggja, félagi, sagði Sca-
moggia. — Við eigum snotrar
stelpur, það er alveg satt, en
þessi stúlka býr yfir sérstæðri
fegurð. Ég get ekki áttað mig
á því þegar í stað, í hverju hún
er fólgin, en ég finn þetta.
— Þetta stafar af uppeldis-
umhverfi hennar. Umhverfið
skapar manninn — og líka kon-
una. Þetta er grundvallarsann-
leikur, en margt fólk virðist
ekki gera sér hann ljósan.
Félagi Rondella ætlaði ekki
að láta hjá líða að segja álit
sitt á þessu, en snöggur stanz
kom í veg fyrir það.
— Tollskoðun, tilkynnti Pep-
pone og kom aftur í miðjan
hópinn. Svo bætti hann við í
eyra Don Camillos: — Ég vona,
að þú hafir ekkert það með-
ferðis, sem kemur okkur í bölv-
un.
— Félagi, sagði Don Camillo
með þunga. — Ég þekki vegi
heimsins.
Skoðunin stóð ekki lengi, því
að Peppone hafði búið svo vel
í haginn. Allir höfðu þeir félag-
arnir sams konar ferðatöskur
og farangur þeirra var jafn-
þungur. Hið eina, sem olli
ofurlitlum vandræðum, var
lítil flaska, sem fannst i
tösku Scamoggia. Tollvörður-
inn skrúfaði af henni hettuna
og þefaði af innihaldinu. Síðan
rétti hann félaga Petrovnu grip-
inn. Hún sneri sér að Sca-
moggia og sagði:
— Hann langar til þess að
vita, hvers vegna þú hefur
með þér ilmvatn, sem konur
nota.
— Þetta er ekki ilmvatn
handa konum, sagði Scamoggia
hressilega. — Þetta er eau-de-
Cologne, sem ég nota eftir
rakstur. Hvaða tegund nota
þeir eftir rakstur hér í Sovét?
Ef til vill benzín.
Hún hóf máls að nýju en sá
þegar, að svona vasklegum
manni yrði ekki þokað um set.
Hún lét sér nægja að þýða að-
eins fyrstu setningu Scamoggia
fyrir tollvörðinn, sem tautaði
eitthvað óskiljanlegt í barminn
og stakk flöskunni aftur ofan
Verði þér að góðu.
Félagi Petrovna reyndi að
horfa embættisaugum á hann,
en ekki tókst betur til en svo,
að hún ljómaði og roðnaði eins
og auðvaldssinni. Hún tók til
fótanna til þess að ná aðalhópn-
um, sem kominn var spölkorn á
undan, en Scamoggia tafðist
enn litla stund við að loka
tösku sinni. Síðan kveikti hann
sér í sígarettu, hengdi hana
í annað munnvikið og blés frá
sér reyknum með velþóknun á
sjálfum sér.
Hópferðabíll beið þeirra við
flugstöðina, og menn stigu þar
inn. Þegar Peppone var að
í töskuna.
— Hér nota menn hreinan
vínanda, sagði Nadía við Sca-
moggia. — Hann segir að þú
megir halda þessu til eigin
notkunar, en þú mátt ekki
selja það.
— Scamoggia lokaði tösk-
unni og bjóst til þess að ganga
brott ásamt félögum sínum en
staðnæmdist eftir tvö skref. —
Bíðið annars andartak, sagði
hann. — Ef það er venja hér
að nota hreinan vínanda eftir
rakstur, þá vil ég líka gera það.
Og þar sem þið teljið þetta ilm-
vatn handa konum, er bezt að
kona fái það.
Hann opnaði töskuna, greip
flöskuna og ætlaði að rétta
Nadíu hana, en hún ýtti henni
frá sér.
— Ertu ekki kona? spurði
Scamoggia.
— Jú — jú, að vísu, stam-
aði hún.
— Hérna, eigðu þetta þá. Ég
ætla ekki að selja það. Þetta
er gjöf.
Hún virtist ráðvillt, en loks
afréð hún að taka við flösk-
unni og stakk henni handfljót
í töskuna sem hékk í bandi á
öxl hennar.
— Þakka þér fyrir, félagi,
sagði hún.
— Ekkert að þakka, félagi.
lyfta tösku sinni upp í netið
ofan við sætið, drap Don Ca-
millo hendi á öxl hans.
— Foringi, sagði hann. —
Nú hafa orðið einhver enda-
skipti á hlutunum. Ég er með
þína ferðatösku.
Peppone leit á töskuna og sá,
að þetta var rétt. Hann tók
töskuna niður úr netinu og sá,
að á merkimiða hennar var
nafnið Camillo Tarocci.
— Þetta gerir annars ekkert
til, sagði Don Camillo. — Að-
eins meinlaus mistök.
Peppone settist gegnt Don
Camillo. Þegar vagninn var
kominn af stað, bætti hann við:
— Ég hef þá farið með þína
tösku í tollskoðunina?
— Já, svo vildi til.
— Jæja, og svo hefur líka
viljað til, að þar hefur verið
einhver bannvara?
— Ekki svo teljandi sé. Að-
eins helgimyndir, til dæmis af
páfanum, og nokkrar oflátur.
Hrollur fór um Peppone.
Leið vagnsins lá um enda-
lausa flatneskju, þar sem
skjöldóttar kýr bitu gráfölt
haustgras. Félagi Petrovna
sagði, að þeir ættu að heim-
sækja dráttarvélaverksmiðju,
en síðan yrði farið til gisti-
hússins, þar sem kvöldverður
biði, og að honum loknum gætu
menn tekið á sig náðir.
Dráttarvélaverksmiðjan var
í útjaðri borgarinnar. Verk-
smiðjan var þyrping grárra
steinkumbalda.
— Þessi óskapnaður er af-
sprengi þess, sem menn kalla
iðnvæðingu, og hann er eirs
hvar sem er í heiminum hugs-
aði Don Camillo og setti að
honum heimþrá eftir fallega
þorpinu, þar sem mannshönd
hafði lagt hvern einasta stein í
leg sitt með vandvirkni, og allt
tengdist í laðandi samræmi.
Verkainennirnir voru sínu
merki brenndir. í sumum verk-
smiðjuhúsunum unnu aðeins
konur — lágar og gildvaxnar
konur, sem ekkert svipaði til
félaga Petrovnu. Þar kom, að
félagi Rondella gat ekki stillt
sig um að koma að hlið Don
Camillos og segja:
— Félagi, þessar konur virð-
ast ekki hafa notið sams kon-
ar blessunar umhverfisins í
uppvextinum og hinn snotri
túlkur okkar.
Don Camillo svaraði hiklaust
og með nokkrum þunga:
— Félagi, maður má ekki
líta verkakonur í verksmiðj-
um sömu augum og stúlkur á
fegurðarsýningu. Það veit hver
ábyrgur kommúnisti.
Enginn tími gafst til um-
ræðna um þetta þarna, enda
leit Peppone á þá hvössum aug-
um.
Heimsóknin í verksmiðjuna
varð löng, enda dró ungur
framkvæmdastjóri ekki af lýs-
ingunum á hverju smáatriði
framleiðslunnar, og hann lét
fylgja margvíslegar tölur um
aukningu og afköst, og félagi
Petrovna átti fullt í fangi með
að koma því til skila. Loks var
píslarganga þessi þó á enda, 03
hópurinn kom þar, sem dráttar-
vélarnar birtust fullgerðar. Don
Camillo virtist hugumhrifinn af
þessu töfratæki, benti á eina
dráttarvélina og sagði hátt við
Peppone:
— Félagi þingmaður, þessi
dráttarvél er nákvæmlega ein*
og sú, sem sovétstjórnin gaf
ræktunarsambandinu okkar.
Peppone hefði feginn viljað
komast hjá því að minnast á
þetta. Þessi dráttarvél hafði
sem sé neitað með öllu að
ganga, þótt ný væri, og öll
sveitin hafði hlegið að gjafa-
gripnum. Nú varð hann nauð-
ugur viljugur að brosa með
velþóknun og láta í ljós hrifn-
ingu yfir því, hvílíkt afbragð
sú dráttarvél hefði verið. En
þegar hann hafði lokið þeirri
Framh. á bls. 35
FÁLKINN 23