Fálkinn - 23.11.1964, Blaðsíða 27

Þórdísi þótti miður, að Þura
skyldi láta slík orð falla, og
sagðist syrgja það að geta ekki
haft hana í þessari trúnaðar-
stöðu, en það væri ómögulegt,
ef hún bæri ekki hlýhug til
þessara vina sinna, sem yrðu að
sætta sig við þá afkomu að gera
sér að góðu, það sem þeim
væri rétt úr hnefa.
Þá lofaði Þura því einlæg-
]§ga að reyna að vanda sig og
yera gætnari og leggja ekki
gjjótfæra dóma á það, sem hún
skildi ekki eða þekkti.
Uf Fjarri fór þó, að Þura væri
ánægð með sjálfa sig. En kvöld-
ið eftir kallaði Þórdís í hana
pg fékk henni böggul, sem hún
átti að færa Sigru. Þeirri bón
fagnaði telpan, því hún tók
það sem merki um, að hún
hefði ekki tapað trausti hús-
jpóður sinnar. — Og nú þóttist
hún sjá, að Þórdís myndi sjá
upi þennan gamla mann í kjall-
pjranum af sömu samúð og
hjartahlýju og hún sá um
Pfiarga aðra.
Kvöldið eftir að Þura var
send með skálina í fremri
Itjallarann, lék henni mikill
hugur á að sjá aftur gamla,
ókunna manninn. Hún gætti
þess því vel að vera nærri,
þpgar húsmóðirin tók saman
matarleifarnar.
Þórdís sendi Þuru tvisvar
ofan í geymslu, en sjálf fór hún
þriðju ferðina með skálina í
fremri kjallarann.
, Eftir þetta var Þura oft á
v,erði, ef ske kynni, að hús-
móðirin bæði hana að fara með
skálina til gamla mannsins, en
Þprdís bað hana ekki um það,
heldur notaði þá nærveru henn-
ajr til að snúa henni eitthvað
annað.
ct
‘Dagarnir voru orðnir langir
oé stundum yndislega mildir
og hlýir. Undanfarna daga
höfðu bátarnir lítið fiskað, og
sumir voru hættir að róa. —
Aðrir ætluðu að reyna fáa daga
enn, og óðum leið að þeim tíma,
að Bragi tæki til starfa við
heíilbekkinn sinn. Allt sumar-
ið hafði hann nóg að smiða.
Annars sá hann sjálfur um hey-
skapinn handa tveimur kúm
og fáeinum kindum. En það var
fljótfengið í góðri tíð, því túnið
hans var í góðri rækt.
Það var vani hjá Braga að
kvarta um, að ekkert það, sem
hann tæki sér fyrir hendur,
þjorgaði sig, og þó vissu allir,
að hann komst vel af efnalega
og blessun fylgdi hverju starfi
hanS.
Þórdís kona hans fann mjög
að við hann um þetta vol um
ástæður þeirra, sem ekki hefði
við neitt að styðjast nema
óvanann einan. Öllu fremur
bæri þeim að lofa Guð fyrir
allt það góða, sem hann gæfi
þeim.
Eitt góðveðurskvöld í maí,
kom Bragi inn til konu sinnar,
hlaðinn áhyggjum út af karl-
inum í kjallaranum.
Þórdís tók þessu rólega að
vanda, sagði hann hefði engan
skaða hlotið af því ennþá, þó
hann lánaði Sveini gamla húsa-
skjól, og ef hann yrði fluttur
fyrir tuttugasta maí, mætti
hann vel við una, því aldrei
hefði hann byrjað að smíða
fyrir þann tíma.
„Þetta getur rétt verið,“
sagði Bragi. „En getur þú gefið
mér skýringu á því, hvers
vegna karlinn hangir hér enn-
þá? í allan vetur hefur hann
verið hálfgerður aukamaður,
þó hann hafi bjargazt við
íhlaupavinnu, vegna þess hve
vel hefur gengið, og oft hefur
verið kallað til hans, þegar ein-
hver af landmönnunum hefur
forfallazt. En þeir segja, að
hann megi varla vatn sjá.“
„Láttu ekki svona, Bragi. Ég
held Sveinn sé enginn hugleys-
ingi. Gerðu það fyrir mín orð,
láttu hann vera afskiptalausan,
meðan hann brýtur ekki sjálfur
upp á því að fara. Ég er viss
um, að hann verður ekki fyrir
neinum hér.“
Stundarkorn þagði Bragi og
horfði á konu sína. — „Þú sérð
alltaf eitthvað gott við þetta
fólk, sem þú telur, að tilheyri
þér. En hjá þessum gamla
Sveini held ég, að ekki sé allt
með felldu, eða getur þú sagt
mér, eftir hverju hann er að
bíða?“
Þórdis hikaði.
„Ég held hann hafi hugboð
um, að hann eigi ekki að fara
strax héðan,“ sagði hún sein-
lega.
Bragi horfði undrandi á konu
sína. — „Þú hlýtur að vita
það kona, að laus skrúfa festist
ekki f ónýtan skrúfugang."
Þórdís leil af Braga á börn-
in, sem léku sér í stofunni.
„Bragi, við höfum ábyrgð á
börnunum, sem eru okkur
gefin, og okkur hefur komið
saman um, að gefa þeim ekki
rangar hugmyndir um aðra
menn.“
Samtal þeirra féll niður, en
það hafði staðfest þá hugmynd,
sem Þura hafði gert sér um
Svein gamla. Núna á þessum
seinustu sex vikum, hafði hún
oft séð hann, er hann kom úr
vinnu. Og stundum á helgi-
dögum, er engin vinna var eins
og hann skynbæri ekki sjálfs
síns nálægð. — Og sammála
var hún Braga um það, að
karlinn myndi ekki fara úr
kjallaranum. — í kringum
þennan gamla mann, var ein-
hver hula, sem vakti forvitní
Þuru.
Einn sunnudaginn heyrði
hún á það, þegar Bjössi gamli
og Sigra hittu á karlinn í fjör-
unni. Ekki stóð á Sigru með
alla ættfræðina að fara strax
að yfirheyra Svein gamla.
Hann varð hvergi uppnæmur,
heldur lét hann sem hann
heyrði ekki til hennar. En við
Bjössa sagði hann:
„Það er undarlegt, að þessi
bryggjuræfill skuli ekki vera
rifinn. Engum til gagns, en
háskalegur fyrir börnin.“
Bjössa þótti þetta ástæðu-
laus slettirekuskapur og svar-
aði dræmt að bryggjur væru
aldrei ætlaðar börnum.
Sveinn gamli svaraði þessu
engu, og tal þeirra féll niður.
Við samtal hjónanna rif jaðist
þetta upp fyrir Þuru, og það
var nærri allt, sem hún vissi
um þennan ókunna mann.
Dagarnir liðu án stórtiðinda.
Aðra stundina lét Bragi uppi
þá ósk sína að vera laus við
Svein gamla. Þó kom það ekki
sjaldan fyrir, að hann hefði
ýmislegt fyrir karlinn að gera.
Það má líka halda, að máske
hafi það verið verk Þórdísar,
að gamli maðurinn fékk þessa
vinnu.
Átjánda maí var Bragi orð-
inn í öngum sínum yfir að
losna ekki við kjallarabúann.
Nú varð hann að fara að smíða,
og þar að auki þurfti ýmislegt
að laga þar til og breyta, sem
vonlegt var. Hann gerði það
því upp á sitt eindæmi og í
mestu hógværð, að nefna það
við Svein gamla, hvort hann
væri nú ekki senn á förum?
Gamli maðurinn varð daufur
við. Hann horfði út í fjarlægð-
ina draumlyndislega og fjar-
huga. Eftir litla stund leit hann
á Braga draumblíðum augum,
sem settu helgisvip á gamalt
og hrukkótt andlit hans.
„Ég held ég verði að vera
hér svolítið lengur,“ sagði hann
að lokum. „Það er eitthvað
sem hamlar mér.“
Bragi brosti til hans og lét
þetta gott heita. Ef til vill
myndi kona hans sjá fyrir
þessum vanda.
Daginn eftir þetta samta]
var stillilogn og blíðviðri.
Fjörðurinn glitraði og var eins
og spegill á að líta í sólarflóð-
inu. Sveinn gamli hafði verið
úti við naustin og hjá fiskihús-
inu hans Braga. Nú rölti hann
NÝJUNG frá
OLTRfl+LflSH Mascara
gerir augnhánn eins löng cg snki-
mjúk og frekast verður á kosið.
ULTRA-LASH gæö
ir augnhárin mjúkr)
lengd án þess að bau
verði óþjálli. Hinn
frábæri Taper-burstt
lengir þau og gerir
silkimjúk um leið
og hann litar hvert
hár á hlið og bak
ULTRA- LASH
storknar ekki, smitai.
rákar, óhreinkar eða
flagnar. Hann er voð-
felldur, vatnsfastui
og lyktarlaus ...eng-
ar áhyggjur af gljáa.
lausum eða hlykkjuð-
um hárvm. Þvæst at
á svipstundu með tVin^uoiiine
Mascara uppleysara. í þrem hríf-
andi litbrigðum: Flauelssvörtum,
eirbrúnu og myrkbláu.
jlfujÆM
alltaf hið vandaðasta og bezta
til augnfegrunar.
eftir fjörunni annars hugar,
eins og hans var venja. — Þá
hey-ði hann óskapleg hljóð,
— hróp um hjálp frá mörgum
í senn. — Hann sá Bjössa og
Sigru hlaupa og hrópa, — og
grát og óp. — Nú jæja, það
var þá eitthvað að ske.
Sveinn gamli yngdist. Farg-
ið sem venjulega hvíldi á ho.i-
um hvarf.
Þarna kom telpuskinnið hjá
henni Þórdisi. Hún kom æpandi
og stóð svo á öndinni af gráti.
Hún kom varla upp skiljanlegu
orði. — Hann Tryggvi, — hann
Tryggvi, — beljaði hún og
benti út á bryggjuna.
Af óskiljanlegum léttleika
snaraðist Sveinn fram bryggj-
una, hristi af sér vaðmálsúlp-
una, og var horfinn í sjóinn í
einu hendingskasti.
Börnin héldu áfram að gráta
og Þura ærðist fram og aftur
Framhald á hls 30
FÁLKINN