Fálkinn - 14.12.1964, Qupperneq 20

svo fróður og andríkur í við-
ræðum, að allir helztu menn
í héraðinu vildu engan frekar
hafa í návist sinni. Og þar eð
hann var ekki þess sinnis, að
hann vildi grafa þetta pund sitt
í jörðu, var hann tíðari og þaul-
sætnari gestur á heimilum
þeirra en gott var fyrir skóla-
nemendur hans. Naut skóla-
meistarinn þess í hvívetna að
herra Allworthy haf ði mikið álit
á honum sökum þekkingar hans
og andríkis og studdi skóla
hans, bæði með fjárframlögum
og á annan hátt. Stóð heimili
skólameistarans og í nánari
tengslum við óðalssetrið fyrir
það, að hann hafði á sínum
tíma kvænzt stúlku, er vann í
eldhúsi herra Allworthy.
Stúlka þessi var talsvert
eldri en skólameistarinn, þegar
þau gengu í hjónaband. en aft-
ur á móti var hún dável efn-
um búin, því að vel hafði
henni haldizt á launum sínum.
Ekki verður með sanni sagt að
hún reyndist manni sínum bein-
línis ljúf og ástrík eiginkona, að
minnsta kosti ekki, þegar frá
leið, en sjaldan veldur einn,
þegar tveir deila; einhverra
hluta vegna tókst skólameistar-
anum ekki að uppfylla þá mik-
ilvægu skyldu eiginmannsins
að geta barn við konu sinni.
Hafði hann þar þó ekki neina
sýnilega afsökun, tæplega þrít-
ugur og stálhraustur maðurinn.
Og þó að ekki væri vitað, að eig-
inkonan hefði nokkra ástæðu
Eftir HEMY FIELDING
FJÓRÐI KAFLI.
Merkileg uppgötvun jómlrú
Debóru Wilkins.
Átta mánuðum eftir brúð-
kaupið ól frú Bridget eigin-
manni sínum frítt og föngu-
legt sveinbarn, sem reyndist
löglega getið í hjónabandi, þar
sem ljósmóðirin úrskurðaði
það fætt mánuði fyrir timann,
og þá einnig lögmætur erfingi
að ættaróðalinu, hvað var þeim
hjónum — og herra Allworthy
einnig — hið mesta fagnaðar-
efni.
Ekki dró það þó að neinu
leyti úr þeirri ástúð, sem herra
Allworthy sýndi jafnan litla
munaðarleysingjanum, er hann
hafði gefið sitt eigið nafn og
látið heita Thomas, og leið
aldrei svo dagur, að hann ekki
kæmi við í fóstruherberginu til
að líta á hann. Bauð nú herra
Allworthy systur sinni, að son-
ur þeirra hjóna fengi fóstur
með Thomas litla; tók hún því
boði, en með nokkurri tregðu,
og hafði hún þó alltaf auðsýnt
munaðarleysingjanum litla
meiri góðvild en títt er um
dyggðugar og stranghreinlífar
konur þegar slíkur syndarinn-
ar ávöxtur er annars vegar.
Höfuðsmaðurinn gat aftur á
móti ekki litið jafn mildum
augum á þá tryggð, sem herra
Allworthy hafði tekið við mun-
aðarleysingjann og taldi höfuðs-
maðurinn það syndsamlegan
veikleika, er herra Allworthy
kom þannig fram og vék hvað
eftir annað að því við hann.
Hélt hann því fram, að þó að
lögin leyfðu ekki að slíkum
lausaleikskróum væri tortímt,
bæri að ala þá upp í þar til-
ætluðum stofnunum, og einnig
liti kirkjan svo á, að þeir mættu
hvorki njóta réttinda né atlætis
til jafns við skilgetin hjóna-
bandsbörn.
Öllum þessum rökum og ótal
öðrum svaraði herra Allworthy
með einum og sömu gagnrök-
um — að hversu sek og syndug
sem foreldrarnir kynnu að vera,
hefði saklaust barnið ekkert af
sér brotið.
En þó að höfuðsmaðurinn
beitti þannig öllum rökum og
ráðum í þeim tilgangi að Thom-
as litli yrði sendur á brott af
óðalssetrinu, varð þó sú merki-
lega uppgötvun, sem jómfrú
Debóra Wilkins gerði, þar hálfu
þyngri á metunum.
Þess er áður getið, að Jenny
Jones hefði um hríð verið
vinnustúlka hjá skólameistara
nokkrum, sem hreifst af ó-
venjulegum gáfum hennar og
tók að veita henni tilsögn í
latínu af barnslegri góðvild
sinni, með þeim árangri, að
ekki mundu margir standa
henni þar á sporði.
Skólameistari þessi var að
mörgu leyti undarlegur maður.
Hann var öllum góðgjarnari, og
til að bera brigður á trúfesti
hans, þótti henni eigi að síður
vissara að velja jafnan þá einu
vinnukonu, sem þau höfðu,
með tilliti til þess að ekki
freistaði hún hans með fríðleik
sínum.
Ef Jenny Jones hefði verið
fríðari sýnum, mundi hún því
aldrei hafa fengið vist á heimili
skólameistarans, og þar sem
hún var einnig ákaflega hlé-
dræg í framkomu og hógvær,
dvaldist hún þar í full fjögur
ár, án þess að valda húsmóður
sinni minnstu grunsemd.
En eins er um afbrýðisem-
ina og gallið, hvorttveggja ligg-
ur í blóðinu og getur valdið
meini þegar sízt varir, oftast-
nær af litlu eða engu tilefni.
í full fjögur ár hafði kona
skólameistarans verið vitni að
því er hann tók hverja hand-
bæra stund til að kenna vinnu-
stúlkunni þau fræði, sem ekki
þekktist þá að konur næmu;
hún hafði jafnvel látið það gott
heita, þó að vinnustúlkan tefð-
ist oft illilega frá skyldustörf-
unum af þeim sökum. En svo
gerðist það dag nokkurn, er
20
FALKINN