Fálkinn - 14.12.1964, Qupperneq 48

grei'ðslu ; Og snyrtingo í lagi>
þegar loftið var svona rakt ag.
heitt?“
„Jú, maður var alltaf í lagn-
ingu, tvisvar—þrisvar í viku.
Ég brúnkaðist svo mikið, að ég
þurfti ekkert að hugsa um púð-
Ur eða pancake, og það var
ósköp gott. Argentískar konur
hugsa mikið um útlit sitt og eru
mjög skrautgjarnar. Þær apa
allt cftir evrópsku tízkunni,
hvort sem það á betur eða verr
við staðliætii hjá þeim, en eru
ekkert hrifnar af Bandaríkj-
unum. Skartgripum safna þær
af kappi, enda geta þær þurft á
þeim að halda, því að þær fá
ekk rt annað, ef þær hlaupa
frá éiginmönhúnum. Það er oft
mikillialdursmunitr hiilli hjóna,
og það. þykir Kámark sælunnar,
ef ung dóttir giftist gömlum,
feitum og ríkúm karli.“.
„TTvernig féll þér mataræð-
XX ig?“
„Það er eilíft nautakjöt og
aftur nautakjöt, að vísu fyrsta
flokks, en það verður samt
óspennandi til lengdar að hakka
í sig eintóm argentínsk naut.
Þjóðarrétturinn asado er eins
og skóleður, sem maður getur
verið að tyggja allan daginn.
Þeir borða líka kynstur af
þykku buffi flæðandi í blóði
og með því hrásalat og franskar
kartöflur. Maturinn er sterkur
og mikið kryddaður, ávextir og
grænmeti kosta lítið sem ekk-
ert, en það er ráðlegra að
hreinsa allt slíkt vandlega, ef
maður vill ekki fá eitrun, orma
og slæmar bakteríur. Vatnið er
afleitt, en rauðvín, vatnsbland-
að til helminga, er mikið drukk-
ið. í Uruguay eru fiskréttir
vinsælir — skelfiskur af öllu
tagi, marflær, kræklingur, kol-
krabbi; saman við soðin hrís-
grjón.“
„Hvað um skordýr, slöngur
og þess háttar skepnur — var
ekki fullt af þeim?“
„Slöngu sá ég aldrei, en það
var allt morandi í pöddum og
maurum. Samt ekki eins slæmt
og ég bjóst við. Engisprettur
komu stundum í torfum, og í
Uruguay ætluðu moskítóurnar
að éta okkur með húð og hári.
Við vorum blessunarlega laus
við þær í Buenos Aires, og
mér fannst vænt um kakalak-
ana (cucarachas heita þeir á
spænsku), því að þeir eyddu
öllum hættulegum skordýr-
um.“
..TTvernig fannst þér að koma
heim til íslands eftir
dvölina suður frá?“
„Alveg himnaríki. Ég varð
þeirri stund fegnust að komast
hingað . aftur og naut þess af
heilum hug. En það hendir mig
stundum núna, þegar ég sit hér
mitt í allri íslenzku dýrðinni,
að hugsa til Buenos Aires með
söknuði — þá sakna ég jafn-
vel hlutanna, sem þreyttu mig
mest, meðan ég var þar: and-
vökunóttanna, þegar maður gat
ekki sofnað fyrir hita í kæfandi
þykku loftinu, óhreinindahna,
suðandi skordýra og fiugna,
steikjandi sólar ... er maður-
inn' ekki skrítin skepna?“
Bænastund >
Framhaid af bls. 13.
dapurleikinn í héniíar éigin'sál
myrkvaði alía tilveruna. 1 .
En smátt og .smátt, vár eins
og helgiblærinn næði Inn að
hjárta Jóhönnu, hún gat ekki
sjálf gert sér grein fyrir. breyt-
ingunni. Það var því líkast sem
hún hyrfi sjálfri sér, jafnvél
hennar eigin skóhljóð hvarf
inn í þá stóru heild, sem hin
líðandi stund tímans skapaði.
Hún barst áfram á breiðum
vængjum jafnvægis og friðar.
Lofsyngjandi gleði streymdi
um hugskot hennar og snart
sál hennar. Og allt í einu vissi
hún það eitt með vissu, að hún
varð að biðjast fyrir, varð að
kalla frið yfir sjálfa sig og alla
menn, — finna frið Guðs og
frið jólanna, — þar var unað-
ur og ilmur alls lífs og allrar
tilveru. — Var það ekki .vegna
þess friðar og öryggis, sem ein-
stæðingarnir brostu, — horfðu
djörfum, vonglöðum augum
fram á ókomnar , brautif, —
gátu lifað lífinu án kvíða. —
Var hún ekki sjálf lítið vagg-
andi ljós á hafi mannlífsins,
sem hinn voldugi, alsjáandi
Guð gaf allar þarfir? — Jú,
aldrei myndi hún leyna sjálfa
sig því, að það var Guð, sem
var bjargið, sem aldrei brást.
Það var Guð, sem mennirnir
vildu helzt ekki nefna upphátt,
en vissu þó, að var allt öryggi
þeirra. — Án Guðstrúar spillti
einstaklingurinn getu sinni í
vonlausri baráttu, flaut eins og
korkur undan straumi lífsins,
leitandi að sjálfum sér.
Jóhanna varð allt í einu vör
við, að mikill mannfjöldi fyllti
göturnar. Hún barst áfram með
fjöldanum og fann hvernig
þessi manngrúi, sem hún var
nú komin í fylgd með, var
hljóður og hugur fólksins full-
ur af lofgjörð. Þessi fjöldi var
að ganga í Guðs hús, það þurfti
enginn að segja Jóhönnu, — og
þó, ef hún hefði léð því hugsun,
48
FÁLKINN