Fálkinn - 14.12.1964, Blaðsíða 71

IÐUNHARSKÓR Á AllA FJÖISKVIDUNA

CUDÖ
tvöfaltCUdOeinanqrunarqler
vörumerkid sem
húsbyqqjandinn treystir
skulaqata 26 simi 12056
eðlis, enginn málflutningur
eða annað slíkt til að lífga upp
á þurrar teoríur. Auk þess var
námsmórallinn lélegur, og ég
smitaðist af hinum ríkjandi
anda. Ég lauk prófi, en stóð
mig engan veginn glæsilega,
og feginn varð ég að geta lok-
að öllum lögfræðiskruddun-
um.“
Karpað í bróðerni
á skrifstofu landlæknis,
„Síðan fórstu að vinna hjá
landlækni?"
„Ja, að vísu stundaði ég
tungumálakennslu í nokkur ár,
áður en ég réðst þangað, en
lengst af hef ég unnið á skrif-
stofu landlæknis.“
„Og ekki hefur þér tekizt að
sannfæra Vilmund Jónsson um
ágæti hinna guðspekilegu
fræða?“
„Nei, og fyrir bragðið gát-
um við karpað f bróðerni og
strítt hvor öðrum báðum til
skemmtunar í okkar eilífu
deilumálum. Það var örvandi
að vera daglega samvistum við
gáfumann með víðtæk áhuga-
mál, og þótt við værum á önd-
verðum meiði í andlegum efn-
um, Vilmundur og ég, héldum
við okkur jafnan við regluna:
,í góðsemi vegur þar hver
annan‘.“
„Hvenær tókstu við forystu
Guðspekifélagsins hérlendis?“
„Það var árið 1935. Þá voru
erfiðir tímar fyrir félagið,
stefnubreyting Krishnamurtis
hafði valdið miklum truflun-
um, og tilfinningar fólks voru
á róti. En ég var sannfærður
um, að enginn goluþytur nýrra
kenninga gæti haggað grund-
vallaratriðum guðspekinnar, og
ég lagði höfuðáherzlu á fræði-
lega afstöðu til hennar 1 fyrir-
lestrum mínum, fræðilega, ó-
persónulega afstöðu, sem ekki
væri um of háð sveiflum til-
finningalífsins. Hin heimspeki-
lega, fræðilega hlið guðspek-
innar hefur alltaf átt betur
við lunderni mitt en trúarhlið-
in og það er hún, sem ég hef
ævinlega reynt að boða og
mun ævinlega halda mér við.“
Alltaf verið
andlega sinnuð.
„Hvað um þig, Svava —
hvernig fékkst þú bakteríuna?“
„Ja, ég hef alltaf verið and-
lega sinnuð, frá því að ég man
eftir mér. Ég hef aldrei efazt
um annað líf að þessu loknu,
og mig hefur alltaf hungrað
og þyrst í fróðleik um dulræn
mál. Þegar ég var sjö ára, man
ég, að ég las rit nokkurra rétt-
trúnaðarpostula, sem þá dvöld-
ust á Akureyri, og þar var
mikið talað um útskúfun og
eilífa glötun. Þetta vakti hjá
mér óhug, og ég hafði þungar
áhyggjur af sáluhjálp minni,
fannst voðalegt að vera ekki
frelsuð og óttaðist mjög út-
skúfunina eftir dauðann. Lengi
á eftir sneiddi ég hjá öllum
bókum, sem nefndu Guð á
nafn, en las þó alltaf bænirnar
mínar á kvöldin, áður en ég
fór að sofa. í stað trúarlegra
rita sneri ég mér að skáldsög-
um og ljóðum, sem ég var mjög
gefin fyrir, og lærði mikið af
kvæðum utan að. Eftir ferm-
ingu fór ég að lesa sr. Harald
Níelsson, en hvorki kirkjan né
spíritisminn veitti mér veru-
lega fullnægingu. Haustið sem
ég varð átján ára, fór ég í
skóla austur að Eiðum á Hér-
aði, og las ég þar fyrst bók um
guðspeki. Ég gleymi aldrei
þeim sterku áhrifum, sem ég
varð fyrir — þetta var bókin
,ÆÐRI HEIMAR* eftir Lead-
beater í þýðingu Sigurðar
Kristófers Péturssonar, og svo
sannarlega fannst mér nýir og
bjartir heimar opnast hug-
skotssjónum mínum. Ég fyllt-
ist hamingju, veröldin var orð-
in svo víð og stór og fögur,
það var skyndilega svo hátt
undir loft í tilverunni... en
samtímis fannst mér á ein-
hvern dularfullan hátt, að þes3-
ar kenningar væru mér ekki
nýjar; ég hefði alltaf vitað
þetta innst inni.“
Dreymdi um að
bæta heiminn.
„Hvenær kynntistu svo Gret-
ari?“
„Það var ekki fyrr en mörg-
um árum seinna. Ég man, að
ég las bækur eftir hann, og
að þær áttu vel við mig, en ég
þekkti hann ekki persónulega
á þeim tíma. Ég útskrifaðist
úr Kennaraskólanum vorið
1931 og stundaði kennarastörf
FÁLKINN 71