Fálkinn - 03.05.1965, Síða 30

að síður,“ svaraði konan. „Þvl
að þessi ungi maður, prestsson-
urinn Summer, sem þér kost-
uðuð til háskólanáms, dvaldist
um hríð á óðalsetri yðar, þar
sem hann lézt úr bólusótt, var
grafinn á yðar kostnað og grát-
inn af yður, eins og hann væri
yðar eigin sonur... hann, og
enginn annar var faðir hins um-
rædda unga manns, sem yður
30 FÁLKINN
þóknaðist að láta skíra ættar-
nafni mínu.“
„Hvað er að tarna,“ mælti
herra Allworthy og vissi ekíki
hvaðan á sig stóð veðrið. „Þarna
kemstu í algera mótsögn við
sjálfa þig; það hlýturðu að gera
þér ljóst."
„Það er nú það,“ varð konunni
að orði. „Nema hvað hann var
faðir drengsins, þó að hann ætti
hann ekki með mér... það vill
nefnilega svo til, að ég er ekki
móðir hans og hef aldrei verið,
enda veit ég mér ekki meiri
gæfu, eftir það sem gerzt hef-
ur.“
„Ég fer nærri um það," svar-
aði herra Allworthy, „að þú kær-
ir þig ekki um að kannast við
hann sem son þinn. En engu
að siður verður þú að sanna mér
betur þessa fáránlegu staðhæf-
ingu þína, áður en ég tek mark
á henni, og mun enginn lá mér
það.“
„Það hlýt ég að játa,“ sagði
konan, „að það voru mínar hend-
ur, sem báru hinn umrædda,
unga mann sem kornabarn inn
í svefnherbergi yðar og lögðú
hann þar i yðar eigin rekkju. En
það gerði ég samkvæmt skipuii
annarrar konu, hinnar réttu móð-
ur hans, eins og ég gekkst við
móðerninu og hét henni því að
láta ekki annað uppskátt við
nokkurn mann, enda galt hún
mér ríkulega, sem ég og átti
fyllilega skilið, bæði fyrir að
varðveita leyndarmálið og taka
á mig skömm hennar."
„Og hvaða kona getur það
verið?“ spurði herra Allworthy;
öldungis dolfallinn.
„Það segi ég orða sannast, að
ég skelf og titra enn í dag við
þá tilhugsun eina saman að
nefna nafn hennar," svaraði
konan.
„Eftir því að dæma, hefur hún
verið nákomin mér?“ hrópaði
herra Allworthy.
„Það hefði ég haldið," svaraði
konan. „Það var yðar eigin systir
og engin önnur."
„Systir mín?“ stundi herra
Allworthy.
„Svo sannarlega," svaraði kon-
an,“ og tek ég öll himnesk mátt-
arvöld til vitnis um það. En nú
skal ég segja yður upp alla sög-
una, svo að þér sannfærist um
að ég hef sagt yður sannleikann
og ekkert nema sannleikann. Það
gerðist dag nokkurn, að systir
yðar, jómfrú Bridget, kom heim
til mín og foreldra minna.
ICvaðst hún hafa heyrt mér mik-
ið hrósað fyrir lærdóm minn, og
bað mig að heimsækja sig dag-
inn eftir að setri sínu, hvað ég
gerði. Bað hún mig að lesa fyrir
sig, og varð ég við þeirri beiðni
hennar. Lauk hún miklu lofsorði
á kunnáttu mína, og bað mig
heimsækja sig og lesa fyrir sig
á hverju kvöldi, en gaf mér góð-
ar gjafir, þegar ég kvaddi. Þegar
ég hafði svo komið til hennar
allmörg kvöld, og hún hafði laun-
að mér lesturinn af mikilli gjaf-
mildi og rausn, gerðist það að
hún trúði mér fyrir leyndarmáli
sínu, en hún var þá komin það
langt á leið, að þess mátti sjá
nokkur merki, en þó þvi aðeins,
að maður vissi það. Spurði hún
mig hvort óhætt mundi að trúa
móður minni fyrir þessu leyndar-
máli og kvað ég það með öllu
óhætt, því að móðir mín væri
kvenna þagmælskust, þegar hún
vildi það við hafa. Bað hún mig
þess þá að sjá svo um að hún
kæmi með mér daginn eftir, en
ekki skyldi ég minnast neitt á
það við hana áður, sem hún
hefði sagt mér. Þegar svo að
móðir mín kom, sátu þær lengi !
á eintali, en kölluðu mig loks
inn til sín, og að nokkrum for-
mála loknum, voru svo kaupin
gerð við mig, með samþykki
móður minnar. Var þannig frá