Fálkinn - 19.07.1965, Síða 29

inu og sérstaklega vegna yfir-
foringjanna á herstjórnar-
svæðunum, sem vita að þér
fylgizt með öllu. Og ef ég má
segja eins og mér býr i brjósti,
herra minn, finnst mér að
það væri mjög óhyggilegt af
yður að taka yður frí núna
eins og á stendur í samskipt-
um okkar við Rússa. Ég er
hræddur um að þeir taki ekki
mjög alvarlega viðbúnaðaræf-
ingu, sem fer fram meðan
þér eruð að draga fisk.
FORSETINN: Hvernig væri
að þér létuð mig dæma um
þetta allt saman, hershöfðingi.
Ég er hræddur um að ákvörð-
un min sé endanleg. Ég blátt
áfram verð að fá mér frí
SCOTT: Auðvitað ráðið þér,
herra forseti. Hvenær búizt
þér við að fara til Blue Lake?
FORSETINN: Líklega flýg
ég þangað seint á föstudag.
SCOTT: Jæja, ég öfunda
yður. Góða veiði.
FORSETINN. Þakka. Verið
þér sælir, hershöfðingi.
Todd beið þangað til gremju-
roðinn var fölnaður á andliti Ly-
mans. „Hann er ekkert lamb að
leika sér við,“ sagði ráðherrann.
„Ég verð að játa að ég er farinn
að fá á honum illan bifur. Svo
sannarlega fékkstu svörun. Hvað
ætlarðu nú að gera?“
„Ég ætla að hringja í Hank
norður við Blue Lake. Hafi Scott
eitthvað á prjónunum, er hann
vís til að senda einhvern noi'ður
til að líta í kringum sig.“
Esther náði sambandi við
Henry Picot, húsvörð og veiði-
félaga forsetans í skálanum i
Maine. „Hank? Þetta er Lyman
Jordan. Er það? Hvað margir?
Nei, nú lýgurðu, Hank. Nei, ég
kemst ekki um þessa helgi, en
ég vil að þú látir eins og von
sé á mér. Alveg rétt. Láttu það
fréttast í búðinni, þegar þú ferð
að sækja póstinn."
„Og heyrðu, ég get búizt við
að menn komi frá einhverjum
vikuritum að lita á staðinn. Kann-
ski á morgun. Sjáirðu einhverja
ókunnuga í kringum eyna, skaltu
vera kurteis við þá en ekki
hleypa þeim inn. Og Hank, taktu
eftir hvernig þeir líta út og
hringdu svo i mig þegar þeir eru
farnir."
Todd kinkaði kolli til Lymans.
„Mér kæmi ekki á óvart þó hús-
vörðurinn þinn yrði var við gesta-
gang.“
Þegar Todd fór, leit Lyman
aftur yfir skýrslu Corwins. Hon-
um var órótt út af Riley. Honum
hafði fallið vel við manninn frá
fyrstu kynnum. Gat það verið að
hann tæki þátt í þessu?
Og hvernig gátu æðstu menn
hersins eins og Scott og Riley
fengið sig til að laumast inn i
vörulyftu eins og innbrotsþjófar
til að hitta augljósan loddara
eins og MacPherson?
Koma Rutkowski batt endi á
heilabrot Lymans. Bernard Rut-
kowski hershöfðingi bar p'^kenn-
isbúning flughersins eins og
hann væri fæddur til þess. Hann
var þrekinn, ljós yfirlitum og
ofuriítið holdugur. Hai'ðgerður,
gáfaður strákur úr fátækra-
hverfi í Chicago, sem hafði troð-
ið sér inn í herskólann með því
að leggja þrjá þingmenn í ein-
elti þangað til einn mælti loks-
ins með honum. Hann hafði lang-
að til að fljúga. Nú langaði
hann til að ráða yfir flugmönn-
um og eldflaugum. Hann hafði
forðast að vera settur til staría
í Pentagon, yfirstjórn loftvarn-
anna var fyrsta skrifborðsstarf-
ið í allri hans herþjónustu, og
i því leið honum illa.
Lyman benti á stól, og Rut-
kowski sökk niður í hann. For-
setinn bauð vindil úr kassanum
sem hann geymdi handa Todd,
og eftir andartak var Rutkowski
hulinn reykskýi.
„Þetta er góður vindill. Jæja,
ég átti skemmtilegar samræður
við Palmer aðmírál," sagði hers-
höfðinginn. Hann blés holu í
reykskýið og virti Lyman fyrir
sér. „Ég er ekkert leikinn i njósn-
um, herra forseti," sagði hann,
„sízt þegar mér er ekki ljóst
hverju þú vildir að ég grennsl-
aðist eftir. Hvað um það, ég
sagði Palmer að ég fyndi á mér
að eitthvað væri að gerast hér
í Washington, og þar sem ég
kæmi utan af landi væri ég for-
vitinn. Ég minntist á upphring-
ingarnar frá Scott, yfirforingja
árásarflotans og Murdock."
„Fyi’st fór Palmer undan í
flæmingi, en sagði loks að hann
væri í jafnmikilli óvissu og ég
um hvað þeir í. yfii’herráðinu
ætluðust fyrir. Strax um síðustu
jól bauð Scott honum í mat í
herklúbbnum og talaði ekki um
annað en stjórnmál."
„Sagði Palmer hvernig hann
tók því?“
„Ég held nú það. Hann er
hreinn og beinn. Hann sagði að
sér hefði ekki getizt að þessu.
Lét Scott vita að sitt verk væi'i
að stjórna flotanum og marka
stefnuna í hermálum í yfirher-
ráðinu, stjórnmál væru ekki í sin-
um verkahring."
„Var látið þar við sitja?“
„1 tvo mánuði. 1 febrúar bauð
svo Scott Palmer aftur í mat
ásamt Riley og Dieffenbach. Þá
tóku þeir ailir þrír sömu afstöðu,
segir Palmer, gagnrýndu þig og
utanríkisstefnu þína. Hann segir
að þeir hafi talað sig upp í æsing.
Palmer hlustaði, og þegar hinir
reyndu að veiða hann lét hann
ekki ánetjast. Svo var allt rólegt
um stund, þangað til Palmer
fordæmdi sáttmálann í vitnis-
burði fyrir hermálanefnd öld-
ungadeildarinnar. Sama kvöldið
hringdi Scott í hann og þakkaði
honum fyrir. Svo fékk Palmer
upphi’ingingu frá Mui’dock um
sama leyti og ég, hann var beð-
inn að koma að ræða um stjórn-
málaástandið og „ábyrgð her-
stjórnarinnar." Palmer var held-
ur stuttur í spuna við hann, eftir
því sem mér skilst. Hann sagðist
vera búinn að segja sína skoðun
á sáttmálanum, nú væri málið
í þinum höndum og þar með
búið."
„Já, og eitt var það enn.
Palmer heldur að hinir herráðs-
foringjarnir hafi haldið einhverja
fundi um þetta mál án þess
hann væri boðaður. Hann gizkar
á að þeir ætli að styðja ein-
hver borgarasamtök sem ætli
sér að fá sáttmálann numinn úr
gildi eða eitthvað í þá áttina.
Hann býst við að hérráðsmenn-
irnir ætli að styðja þessi sam-
tök á laun eins rækilega og þeir
geta, án þess að láta sín eigin
nöfn uppi. Hann segir að sér
geðjist ekki að svoleiðis vinnu-
brögðum."
„Hvað er þitt álit á sáttmálan-
um, Barney?" spurði Lyman.
Rutkowski færði vindilinn út
í munnvikið. „1 hreinskilni sagt,
ég held að Rússarnir ætli sér
að leika á þig. Ég held að þeim
komi ekki til hugar að afvopn-
ast. Nú, það getur svo sem ver-
ið að þeir taki sundur nokkrar
sprengjur fyrsta júlí, en hvað
bæta þeir mörgum við birgðirn-
ar í einhverri nýrri stöð í
Síberiu?"
„Þú treystir þá ekki leyniþjón-
ustu okkar,“ sagði Lyman.
„Ekki i því máli, herra forseti.
Rússland er svo viðáttumikið."
„En þú myndir ekki taka þátt
í samtökum, til dæmis með
Scott hershöfðingja, til að berj-
aðst gegn sátmálanum?"
„Nehei,“ svarði Rukowski. „Þú
ert búinn að taka ákvörðun. Þú
spurðir okkur ráða. Við gáfum
þau. Þú fórst ekki eftir þeim.
Þá það, nú er málið í þínum
höndum. Guð blessi þig, herra
foi’seti. Ég vona að þetta heppn-
ist. Ef ekki, nú þá förum við að
vinna fyrir kaupinu okkar á
erfiðari mátann."
Lyman vonaði að bros hans
væri eins hlýtt og honum var
innanbrjósts. „Barney, ég vildi
að þú hefðir verið hér í Washing-
ton mér til ráðuneytis. Mér iíkar
vel hvernig þú gefur ráð. Ef
ég þarf aftur á þér að halda,
vona ég að þú komir hingað
austur."
„Meðan skattgreiðendur iáta
mig hafa þessa þotu,“ svaraði
hershöfðinginn, „er ég til um-
ráða með tveggja tíma fyrir-
vara, hvenær sem vera skal.“
—v—
Skammt var liðið morguns
þegar Clark kom út úr flugvél-
inni í E1 Paso, en sólskinið var
stei’kara en hann átti að venjast.
Honum fannst hann óhreinn í
framan eins og vant er eftir
næturferðalag og vissi af skegg-
broddum á kinnunum. Hann var
ekki viss um hvort sig langaði
meira í drykk eða morgunmat.
Hann ákvað að láta kylfu ráða
kasti.
Matsöluskáli varð fyrr á vegi
hans. Hann boi’ðaði moi’gunmat
og bað síðan frammistöðustúlk-
una að vísa sér á gott hótel.
Hún mælti með stað sem nefnd-
ist Sand’n’ Saddle.
Clark fitjaði upp á samræð-
um við leigubilstjói’ann, það
reyndist ekki erfitt.
„Ég er að leita að gömlum
kunningja að heiman sem er hér
í hernum. Um hvað herstöð get-
ur verið að ræða?“
„Þær eru ekki margar," svar-
aði bílstjórinn, „en stórar. Gæti
það verið Fort Bliss?“
„Nei, það held ég ekki.“
„Nú þá er það White Sands
yfir í New Mexico. Holloman
flugstöðin er í sömu átt. Eða
Biggs Field hér rétt hjá. Ein-
hver þeirra?"
„Nei,“ sagði Clark, „þessi er
ný. Var víst komið upp fyrir
fáum mánuðum. Fjandans vand-
Framh. á bls. 32.
FALKINN
29