Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 10

RÓMAXTÍSK .MTÍMASAÍ.A
FRÁ HERRAGARÐI 1 DÖLIJM
1 SVÉÞJÓÐ
— Hvers vegna sagðirðu mér
ekki frá þessu? Ég... ég myndi
hafa reynt að tala um fyrir
henni, sagði hann að lokum.
Louise yppti öxlum í uppgjöf.
— Hvernig átti ég að geta það?
Það hefði verið sama og að
bregðast trúnaði hennar. Þar að
auki ert þú alltaf svo önnum
kafinn. Ég vildi ekki íþyngja
þér með fleiri áhyggjum. En ég
kvaldist! Því hún kom mér í
skilning um, að það er talað um
okkur i sveitinni. Og það eru
engin gæluorð, sem það hefur
um ástkonur hérna í Dölunum,
sagði Louise, beizklega.
— Hvernig í fjáranum getur
það vitað, að ...
Augu Louise fylltust tárum.
— Það veit það, hvíslaði hún.
— En hvað getum við gert?
Sagði Ulf og lyfti höndum. —
Það er ekki einu sinni hálft ár
síðan maðurinn þinn dó.
Louise hneigði höfuðið og
þurrkaði varlega af sér tárin.
— Það væri betra, ef við ...
trúlofuðum okkur, sagði hún
hljóðlega. Þá þyrfti mér ekki að
finnast ég vera eins og ómerki-
legur útlánsgripur... Hún komst
ekki lengra fyrir ekka.
Hann gekk til hennar og lagði
handlegginn um herðar henni.
— Ef þér er þannig farið, þá
10 FÁLKINN
tilkynnum við auðvitað trúlof-
un okkar eins og sanngjarnt má
teljast. En Anders, maðurinn
þinn, var nú einu sinni gamall
vinur minn. Mér fyndist í hæsta
máta óviðeigandi af mér að
ganga að eiga konu hans svo
skömmu eftir dauða hans.
Ennþá meira óviðeigandi var
það, að gera eiginkonu hans að
2. HLUTI
frillu sinni, hugsaði hann allt í
einu. Hvernig í herrans nafni
hafði þetta eiginlega atvikast?
Louise hafði vissulega verið að-
framkomin af sorg, þegar hún
kom til Malingfors. Aðframkom-
in... en átakanlega hugrökk og
aðdáunarverð ... Skyndilega los-
aði hann takið um axlir henn-
ar og hraðaði sér út úr herberg-
inu.
Louise neri hendur sínar. Hann
hafði ekki tekið hana í faðm sér.
Ekki kysst hana. Hún neri hend-
urnar. Hve lengi átti minningin
um eiginmann hennar að stía
henni og Ulf í sundur? Hún
hafði leikið þennan litla þátt
sinn til einskis. Ulf hafði frestað
opinberun trúlofuninnar um áó-
kveðinn tima, þrátt fyrir það, að
hún hafði svo að segja höfðað.
til heiðurs hans. En hann skyldi
kvænast henni... hið bráðasta!
Hún varð að finna sig örugga
um hann. En einhvern veginn
gekk hann henni sífellt úr greip-
um — eins og skógarandi. Um
eitt skeið hafði hún haldið að
hann væri að fá áhuga á Britu
Eliasson. Honum hafði fundizt
hún „hressandi" og þá stundum
orðið óþolandi gagnvart Louise.
Bros var að myndast á vörum
Louise Heiner. Það hafði reynzt
auðveldara en hún ætlaði, að
losna við Britu Eliasson. En nú
var Marianne komin í hennar
stað — taugaveikluð, ljót, sérvit-
ur og hrifandi á einhvern undar-
legan hátt. Hættulegri en ef hún
hefði verið falleg. Þessi óbifan-
lega ytri sjálfstjórn hlaut að
vera hverjum karlmanni hvatn-
ing til að rannsaka hvað á bak
við hana leyndist. Það var eins
og mann grunaði einhvern fal-
inn eld...
Louise hristi höfuðið. Það
hefði verið betra að láta Britu
Eliasson vera. Hún var venju-
legri en Marianne. Nú varð hún
að telja Ulf á að tilkynna trú-
lofun þeirra hið fyrsta, hversu
óviðeigandi, sem það kunni að
vera. Louise gretti sig. Fólk
myndi að sjálfsögðu tala — en
það myndi einnig fljótlega
gleyma. Og hverju skipti smá
hneyksli? Þegar hún væri orðin
húsfreyja á Malingfors, yrði það
hún sjálf, sem stjórnaði almenn-
ingsálitinu.
Marianne hljóp yfir húsagarð-
inn og fór inn i vinstri álmuna.
Hún elskaði hina gamaltízku-
legu íbúð sína. Fremra herberg-
ið, sem samsvaraði skrifstof-
unni, þar sem hún og Jansson
sátu i hægri álmunni, var búið
sem dagstofa, með perlugráum
átjándualdar sófa, kringlóttu
borði og fagurlega útskornum
stólum. Gamalt skatthol, með
niðurfelldri skrifplötu og raðir
af litlum skúffum, virtist brosa
með sjálfu sér yfir minningum
um viðkvæm einkamál og rósa-
ilmandi bréf, skrifuðu á hæ-
verzku máli með skrautlegum
bókstöfum. Breið furuborðin í
gólfinu virtust á einhvern hátt
lifandi. Hver brúnleit æð í snjó-
hvítum viðnum hafði frá atburði
að segja úr ævi trésins, sem óx
þarna í skóginum fyrir tvö
hundruð árum síðan.
Þröskuldurinn milli herbergj-
anna var svo hár, að hún hafði
hrasað um hann hvað eftir ann-
að. Innra herbergið var svefn-
staður hennar. Rúmið var eins
og sófi, sem hægt var að draga
út og breikka, búið snúnum stöf-
um með uppmjóum kúlum. Það
vantaði einungis sængurhimin-
með fellingatjöldum. Létt, hvít
gluggatjöld og fallegt snyrti-
borð gerðu herbergið sérlega
kvenlegt og freistandi. Ef til vill
var það þessi bjarta andstæða,
sem gerði það að verkum, að
henni varð oft hugsað til þeirrar
staðreyndar, að í hinni álmunni
var það skrifstofa Uifs, sem
samsvaraði þessu herbergi.
Fallegasti munurinn í herberg-
inu var lítið saumaborð á hörpu-
löguðum fæti, og var í borðplöt-
una innlagt rósamynstur úr
ljósri trjátegund. Marianne hafði
flutt það út að öðrum gluggan-
um til þess að það stæði afsíðis
og yrði siður fyrir skakkaföll-
um.
Vitanlega hefði Louise hæft
þessari yndislegu íbúð betur.
Fallega framúrskarandi Louise!
— Kvenleg! sagði Marianne
upphátt við sjálfa sig. Ég á bezt
heima við ritvélina, ekki meðal
rósa og blúndukraga og gullin-
lokka. En það kemur ekki
mál við mig... ef ég aðeins
get losnað við að vera minnt á
yfirheyrzlur, lögreglurannsókn,
dóm ... Hvers vegna trúði mér
enginn? Heldur rufu allt sam-
band við mig og lögðu á flótta,
eins og Hákon gerði. Hefði Ulf
einnig iitið á mig sem gallharðan
lygara, vegna þess að ég vildi