Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 31

• Ljós í fjarska
Framh. af bls. 13.
Ef þú vilt fá einhvern fram-
færslueyri...
— Nei, þakka þér fyrir. Orð-
in komu eldsnöggt. — Ég sá
fyrir mér sjálf áður en við
giftum okkur og nú hef ég
jafnvel enn hærri laun. Það
kann að vera að ég flytji i
minni íbúð, ég veit það ekki
með vissu. En þú getur gert
nákvæmlega það, sem þú vilt.
Alveg nákvæmlega það, sem þú
vilt.
— Gott og vel. Þá tek ég
eitthvað af fötum með mér í
tösku. Þú gætir ef til vill séð
um, að senda mér það sem eftir
verður, að nokkrum tíma liðn-
um.
Hann fór út úr eldhúsinu og
hún heyrði að hann dró fram
tösku úr hillu í klæðaskápn-
um. Hún saup á kaffinu og
fannst það beiskt og vont á
bragðið. Höfuðverkurinn hafði
heldur ekki batnað við þetta
afdrifaríka samtal. Ég ætti
kannski að vera heima í dag,
hugsaði hún, kveikja upp í arn-
inum, útbúa hitapoka og reyna
að ráða niðurlögum þessarar
inflúenzu með heitum drykk.
í rauninni get ég alls ekki
leyft mér að verða alvarlega
veik.
Hluti af heila hennar velti
fyrir sér þessu vandamáli og
þeirri staðreynd, að John væri
að yfirgefa hana, en það vakti
engar tilfinningar hjá henni.
Það var eins og hún væri orð-
in tilfinningalaus. Það eina,
sem hún varð vör við, var eins
konar léttir yfir því, að upp
frá þessu yrði lífið ef til vill
ekki jafn flókið og áður og hún
myndi losna við hin daglegu
þrætumál og óþægindin. Ég
ætti þó að finna til einhvers,
hugsaði hún. Það er ómögulegt
að hægt sé að leysa upp þriggja
ára hjónaband með nokkrum
orðum og finna ekki til
minnsta saknaðar. En hún fann
ekkert nema dynjandi verkinn
í höfðinu og eymsli um allan
líkamann.
Það ríkti algjör kyrrð í
íbúðinni. Eins og í fjarska
heyrði hún útidyrahurðinni
skellt og skynjaði allt í einu,
að John hafði farið án þess að
kveðja.
Hún hellti köldu kaffinu nið-
ur, kveikti aftur undir katlin-
um og fékk sér heitt kaffi í
bollann. Hún kveikti í vindl-
ingi og kömst að því, að hann
var allt að því bragðverri en
kaffið. Um síðir gat hún náð
svo valdi yfir heilanum, að
hún gæti leitt hugann að
skyldustörfum sínum, reynt að
muna, hve aðkallandi störfin
voru og hversu áhættusamt
það væri, að taka sér eins dags
veikindafrí án þess að þurfa að
skilja við einhver mikils hátt-
ar atriði í höndum annara, en
slíkt er dauðasynd meðal
þeirra, sem starfa hjá auglýs-
ingafyrirtækjum.
Gröm í bragði slökkti hún í
vindlingnum. Hún gat ekki
— Nei, það vil ég ekki. Og
síminn er hérna við hliðina á
rúminu, svo ég get hringt sjálf
ef það reynist nauðsynlegt.
Hún lá kyrr og hugsaði um,
að ef til vill væri líkami henn-
ar að leika á hana, að ef til
vill væri þetta eins konar aftur-
kippur vegna þess að John
hefði farið frá henni. En þessi
tilhugsun var blátt áfram
hlægileg. Henni stóð vissulega
á sama um John. Þetta myndi
allt snúast til betri vegar. Það
gátu allir fengið snert af
inflúenzu af og til.
verið heima. Það átti að vera
viðskiptafundur með skófram-
leiðendunum síðdegis og þar
varð hún að vera viðstödd,
hvað sem það kostaði. Nei,
sennilega gat hún ekki gert
sér vonir um að fá að liggja
einn dag í rúminu. Hún yrði að
sitja þennan fund. Hún gekk
þreytulega inn í svefnherberg-
ið og byrjaði að klæða sig.
Hún komst ekki á fundinn.
Um hádegið var hún orðin svo
veik, að jafnvel herra Sarley
veitti því athygli og skiþaði
henni að fara heim. Hann bað
meira að segja einkaritara sinn
um að ná í leigubíl og fylgja
henni.
Einkaritarinn, sem hét Ela-
ine, hjálpaði henni í rúmið,
hitaði handa henni mjólk og
gaf henni nokkrar aspirín-töfl-
ur. Hún virti hana fyrir sér
með kvíðasvip.
— Ertu viss um, að þú get-
ir séð um þig sjálf, þangað til
maðurinn þinn kemur heim?
— Alveg viss. (Ég verð að
læra að sjá um mig sjálf, það
sem eftir er ævinnar, hugsaði
hún dauflega, því nú get ég
ekki reitt mig á neinn annan.)
— Heldurðu ekki, að það
væri hyggilegra að hringja
eftir lækni?
En um kvöldið var ekki leng-
ur neinum blöðum um það að
fletta, að hún var alvarlega
sjúk. Hún gat ekki leynt því
lengur fyrir sjálfri sér. í ein-
hvers konar óráðsdvala verkj-
andi lima og hitasóttar, tókst
henni að hringja í númer lækn-
isins og gefa honum upp nafn
sitt og heimilisfang áður en
símaáhaldið rann úr greipum
hennar og sveiflaðist fram og
aftur á þræðinum. Hvellt suð-
ið í honum blandaðist á kyn-
legan hátt drununum í höfði
hennar sjálfrar.
Læknirinn kom, en hún
skynjaði aðeins til hálfs, hvern-
ig hún fór að því að opna fyr-
ir honum og hana verkjaði
undan svölum höndunum, sem
rannsökuðu handleggi hennar,
fætur og háls. Hitamæli var
stungið upp í hana, síðan fann
hún hendur aftur — fleiri en
tvær í þetta skipti — sem lyftu
henni úr hlýju rúminu upp á
eitthvað hart.
Þetta varð síðasta, skýra
hugsun hennar um lengri tíma.
Hve lengi gat hún ekki gert
sér grein fyrir, því fíminn virt-
ist teygjast og dragast saman
á víxl. Einstöku sinnum varð
hún vör Við tilviljanakennd
viðbrögð, volgt vatn, sem hún
var þvegin úr, snögg nálar-
stunga, andlit, sem hún sá
bregða fyrir brot úr sekúndu,
— og í þessi lífsmörk greip
hún dauðahaldi. Kvalirnar
voru hræðilegar og oftar en
einu sinni heyrði hún sjálfa
stg hrópa hástöfum, John,
John!
Þegar hún komst aftur til
fullrar meðvitundar, lá hún i
stállunga gat sig hvergi hreyft
og átti erfitt um mál. John sat
við hlið hennar.
Hann sat þarna allan daginn,
dag eftir dag, talaði við hana,
mataði hana með skeið á ein-
hverju, gulleitu glundri. Að
nokkrum tíma liðnum hafði
henni batnað svo, að hægt var
að taka hana úr stállunganu.
Hún gat setið uppi í rúminu,
studd af svæflinum og hjúkr-
unarkonurnar höfðu bundið
grænt band um hár hennar og
roðið ofurlitlum varalit á var-
irnar. En hendur hennar og
fætur voru lömuð og hlýddu
ekki vilja hennar.
— Símaþræðirnir eru úr
sambandi, sagði hún við JoHn
og reyndi að brosa, en brosið
varð að óstyrkri grettu.
— Ég veit það, sagði John,
en viðgerðarmennirnir eru
komnir á staðinn.
Hún gat nú hugsað skýrar
en áður. — Þú hefur ekki tek-
ið starfið fyrir norðan? spurði
hún.
— Ég fæ eflaust annað tæki-
færi seinna.
— Hvernig geturðu verið
hér allan daginn? Hvers vegna
ertu ekki að vinna?
— Ég vinn á nóttunni. Ég
hef fengið vinnu sem nætur-
vörður.
Þetta er engin viðunandi
lausn á málinu, hugsaði hún.
Ég verð að flýta mér að ná
heilsu aftur. Henni fór ört fram
undir handleiðslu læknanna,
og brátt gat hún ekið í hjóla-
stól. Annar fótur hennar var
enn alveg lamaður, en hún
hafði fengið nokkurn mátt í
hinn og hendurnar voru aftur
orðnar hennar hendur enda
þótt þær væru enn nokkuð
stirðar og ankannalegar. John
hvatti hana óspart og dag
nokkurn færði hann henni
ferðaritvél. Hún horfði undr-
andi á hann.
— Hvað á ég að gera við
þetta?
— Þú átt að skrifa á hana.
Hann leit á hana frá hlið,
snöggt, næstum glettnislega. —
Það er kominn timi til að þú
farir að rifja upp eitthvað af
þínum gömlu kúnstum.
Framh. á bls 35.
FALKINN
31