Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 12

ÞAU óku heim úr samkvæminu í þögn, þrúgandi, kæfandi þögn,
sem aðskildi þau eins og tvö andstæð skaut í segulsviðinu og
þrýsti þeim, hvoru út að sinni hlið í framsætinu á bíl Johns. Þögn
sem þessi, var síður en svo nein nýjung á-milli þeirra, en hafði
aldrei verið jafn óheillavænleg og nú,
Þegar þau komu heim í íbúðina, stóð Jane kyrr meðan John
opnaði dyrnar. Varir hennar herptust saman í mjótt strik, meðan
hann fálmaði eftir lyklinum og tók bakföll. Þegar hann var búinn
að opna, gekk hún rakleitt inn í svefnherbergið, fór úr kjólnum
og settist við snyx-tiborðið til að hreinsa farðann af andlitinu. í
speglinum sá hún að John stóð að baki hennar, óstöðugur á fótun-
um sem fyrr og óneitanlega meir en lítið drukkinn, sem fyrr.
FJARSKA
— Jæja, þá! brauzt út úr John, — segðu það! Þú segir eitt-
hvað fyrr eða seinna, svo hvers vegna ekki að byrja strax? Hann
settist á rúmbríkina og kveikti sér í vindlingi.
— Ég hafði ekki hugsað mér að segja neitt, sagði Jane með
kveljandi rósemi.
— Jú, það hafðirðu. Hvenær hefur það svo sem átt sér stað,
að þú hafir ekkert sagt? Komdu nú með það, svo við getum lokið
12
FALKINN