Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 34

þeim. Hvort atburðurinn gerð-
ist á miðvikudegi eða íimmtu-
degi verður þrætuefni þangað
til enginn man lengur frá
hverju átti að segja. Þau verða
bergmál hvort af öðru og alltaf
sammála, kannski til að halda
hvort annað út. ’Já, já, Jón
minn, það er alveg rétt sem þú
segir1, jarmar konan um leið
og maðurinn lýkur upp munni
sínum. Þetta finnst mér hræði-
legt, og ég held, að ég hefði
átt bágt með að lifa í slíku
hjónabandi."
„Ef fólk á vel saman og
hjónabandið er gott er auðvit-
að æskilegra, að konan gifti
sig,“ segir Fjóla, „en það sem
maður sér og heyrir í kringum
sig er ekki alltaf uppörvandi —
mörg hjónaböndin eru þannig,
að maður er feginn að vera
frjáls þegar maður hugsar til
þeirra. Ég myndi ekki öfunda
neina konu bara af því að vera
gift.“
MÉR finnst konan fórna
miklu þegar hún giftir
sig,“ segir Rósa hugsi. „Ég veit
að það eru ýmsar hliðar á þessu
máli, og vel má vera, að það
veiti konunni meiri þroska og
víðsýni að giftast, en alltof
margar konur verða hálfgerð-
ar ambáttir manna sinna og
glata sjálfstæði sínu. Ég hef
aldrei orðið nógu hrifin af
manni til að geta hugsað mér
að fórna honum þeim persónu-
leika sem ég hef barizt við að
halda — ég er ekki að segja,
að hann sé svo merkilegur, en
hann er mín séreign sem ég vil
samt ekki missa. Kannski er
ég of ráðrík eða kannski er það
af því að ég hef aldrei hitt
rétta manninn. Það má ekki
vera fórn sem konan færir
þegar hún gengur í hjónaband,
og ef hún elskar manninn nógu
mikið býst ég við, að hana
langi til að gleyma sjálfri sér
algerlega."
„En það er ótrúlega erfitt að
koma fólki í skilning um, að
maður hafi ekki löngun til að
gifta sig,“ segir Lilja. „Um leið
og stúlka er gift, hvort sem
hún er hamingjusöm eða ekki,
vill hún óð troða öllum vin-
konum sínum inn í hjónaband-
ið líka. Ógift kona kemst ósjálf-
rátt i varnarstöðu gagnvart
þjóðfélaginu. Það er sífellt
verið að spyrja hvort hún ætli
nú ekki að fara að gifta sig,
hvernig standi á því, að svona
falleg eða indæl eða myndar-
leg stúlka sé ekki löngu gift,
og þegar hún segir hreinskilnis-
lega, að hún vilji ekki giftast,
eru það álitin súr vínber. Mað-
34
ur þarf að hafa skratti mikið
sjálfstraust til að fá ekki minni
máttarkennd og jafnvel sektar-
tilfinningu út af þessari eilífu
pressu. Og ef maður segir: ’Það
er ekki af því að ég geti ekki
náð mér í mann, heldur vegna
þess að ég kæri mig ekkert
um hjónaband1, þá er maður
kominn í vörn.“
„Vinkona mín ein sagði:
’Það er andskoti hart að fá ekki
frið til að pipra' “, segir Fjóla.
„Og þetta er alveg rétt. Maður
verður blátt áfram fyrir árás-
um ef maður ekki giftir sig.
’Ekkert skil ég í þér að hafa
ekki vit á að ná þér í mann,‘
segir fólk. ’Hefurðu bara ekk-
ert vit á karlmönnum?1 “
„Ég gæti trúað, að margar
stúlkur giftu sig fyrst og
fremst til að losna við þessa
pressu,“ segir Rósa. „Það þyk-
ir á einhvern hátt fínna að
bera frúartitilinn. Hvers vegna
í ósköpunum er líka verið að
merkja fólk eins og pakka og
skilgreina hvort konur séu gift-
ar eða ógiftar? Þessi titill
fröken finnst mér alveg hroða-
legur og auk þess óíslenzku-
legur, og þá er ungfrú sízt
betra — hvað þætti níræðum
piparkarli um að vera kallaður
yngissveinn eða ungherra fram
til dauðadags, bara af því að
hann gifti sig ekki?“
EN hvað um einlífið? Er
það ekki stundum erfitt?
„Það hefur sín vandamál
alveg eins og hjónabandið hef-
ur sín,“ segir Fjóla. „Hver ein-
stök kona verður að gera upp
við sig hvaða götu hún gengur
í þeim efnum, en mér finnst
það algert einkamál hverrar
fyrir sig og ekki til að rök-
ræða við aðra.“
„Ég hef aldrei hugleitt þetta
neitt sérstaklega — ég meina
með að vera ógift eða pipar-
mey og lífið án karlmanns,“
segir Rósa. „Tíminn hefur lið-
ið án þess að ég tæki mikið
eftir því, ég hef haft nóg fyrir
stafni og eiginlega þótt mjög
gaman að lifa, einkum síðari
hluta ævinnar. Maður er ekki
alltaf að velta fyrir sér hvort
maður sé nú svona eða hins-
egin, allt í einu er maður
orðinn roskinn án þess að hafa
breytzt nein ósköp innan í sér,
og maður heyrir talað í kring-
um sig um aumingja kerling-
una eða karlinn eða gamla
fólkið sem er oft nokkrum ár-
um yngra en maður sjálfur.
’Aha, þá er ég sem sagt orðin
gömul?1 dettur mér í hug, og
svo gleymi ég því aftur. Ein-
lífið hefur ekki verið mér neitt
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ H.F.
SÍMI 24120
COIVSIIL (OIill\A
bílaleiga
inagnúsar
skipliolii 21
síniar: 2IIÍI0-2IIÖ5
Haukur (juiwndAAo*
HEIMASÍMI 21037.
FALKINN