Fálkinn - 14.02.1966, Blaðsíða 30

/
Ef þcr viijjiö vvitu
yötBV oy yvsiunt yöuv
úrvals múliíöir.
fuliÍiantnu þjjúnetsiu
ny hlíleyi utnhverfi
þú vcljjiö þcr
öruyyleytt V i111STIÐ
þá. Chiang sianK pennigunum
í vasann. „Góða nótt Aika,“
sagði hann og hraðaði sér út.
Þegar hann var kominn niður á
neðsta dyraþrepið, heyrði hann
að Aika kallaði til hans. „Chi-
ang.“ Hann sneri sér við og leit
upp.
Aika stóð á veröndinni og hélt
með báðum höndum um tré-
handriðið, eins og hún þyrfti að
styðja sig. 1 daufum bjarman-
um frá götuljóskerinu sýndist
hún lítil og veikbyggð og brjóst-
umkennanleg; nærri gegnsæ. „Ef
þú vilt ennþá hitta mig, Chiang,
þá verð ég í Tókíógarðinum
annað kvöld.“
„Góða nótt, Aika," sagði Chi-
ang aftur og gaf henni högg-
stað á sér. Hann gekk hratt
yfir götuna, fór inn í bílinn og
ók af stað. Hann var nú ekki
lengur í skapi til að leika mahj-
ong við Wei-hjónin og gesti
þeirra, heldur fór hann beint
heim í gistihúsið, hringdi til
herra Wei og afsakaði sig, tók
tvo svefnskammta, sem hann
keypti i lyfjaverzlun á leiðinni
og háttaði.
Þrátt fyrir svefnskammtana
varð honum lítið svefnsamt um
nóttina og morguninn eftir gerði
hugarrót hans það að verkum,
að þeir nemendur, sem lögðu
stund á mandarin-kínversku,
hlutu lélegasta tilsögn i öllum
skólanum. Eftir hádegið tók
hí>nn sér fri frá störfum og ók
30 FÁLKINN
tii Carmel. Þar lá hann í hvit-
um sandinum á ströndinni og
vonaði að gjálfrið í öldunum og
salt sjávarloftið myndu hreinsa
huga hans. Hann horfði á fjar-
lægar þrýstiloftsvélar draga
hvíta hringi á bláan himininn og
einmana gamm, sem renndi sér
hljóðlaust og án takmarks um
loftið, án þess að skeyta hið
minnsta um risamálmfuglana og
gný þeirra fyrir ofan hann.
Chiang leitaði athvarfs í ta-tso
aðferð Búddhatrúarmannanna og
reyndi að tæma hug sinn af allri
hugsun, til þess að geta svo með
auknu innsæi, byggt hugarheim
sinn frá grunni.
Honum til undrunar hvarf
honum nú óróinn smátt og
smátt. Hann fór að reyna að
gera sér grein fyrir, hvers vegna
endurfundurinn við Aiku hafði
fengið svo á hann. Var það
vegna þess, að tilfinningar hans
og rökræn skynsemi áttu í si-
felldri baráttu í undirvit.und
hans. Var hann hræddur?
Já, hann hafði verið hræddur
um að sagan endurtæki sig.
Hann þjáðist af sama óttanum
og Aika, óttanum við að tilfinn-
ingar hans yrðu særðar. Eini
munurinn á þeim var sá, að
Aika óttaðist fleira en hann.
Hún hafði óttast fjárhagslegt
öryggisleysi, óttast ástina, sjálfa
sig, hún hafði jafnvel kosið að
svifta sjálfa sig lífi. Hann vissi
nú, að hún elskaði hann; með
kossinum á St Mary torginu
hafði hún reynt að segja honum
það, en hún hafði verið svo viss
um, að hin þunga framfærslu-
byrði, sem á henni hvildi og
samband hennar við John Lar-
son myndi ávallt verða óyfir-
stíganlegur veggur á milli þeirra.
Hún hafði ekki getað trúað því
að ást hans væri nógu sterk til
að brúa þetta bil.
Hann sá Aiku greinilega fyrir
sér, þar sem hún stóð á verönd-
inni við hús herra Tanaka og
hélt sér i handriðið, þreytt kona,
veikbyggð og einmana, og kall-
aði á eftir honum. Hann skildi
nú orð hennar; vissi að í þeim
var falin hina sama bæn og hún
hafði áður þurft að bera fram
við tvo menn, en í bæði skiptin
verið grimmilega svikin: „Ef þú
vilt eiga mig ennþá, Chiang, ef
þú elskar mig ennþá — komdu
þá aftur innan sólarhrings." Hin
angurværa mynd vakti með hon-
um svo heitar tilfinningar, að
honum vöknaði um augu. Hann
lá kyrr í sandinum þar til sólin
var gengin til viðar og síðustu
geislar hennar bræddu gull um
himin og haf...
Hann kom í Tókíó-garðinn
klukkan níu um kvöldið. Herra
Tanaka, sem sat við peninga-
kassann, stóð upp, hneigði sig
fyrir honum og brosti. Þegar
þeir höfðu skiptst á kveðjum,
gekk Chiang að básnum, sem
hann hafði alltaf setið í áður
fyrr og snætt sukiyaki og drukk-
ið japanskt te, en sukiyaki hafði
hann nú ekki bragðað í heilt ár.
Það var nú ár siðan hann hafði
komið í Tókíó-garðinn; veitinga-
stofan virtist eldri, en ilmurinn
af japönskum réttum, sem lagði
innan úr eldhúsinu og hin hljóm-
þýða, japanska tónlist voru enn
hin sömu. Matsalurinn var að-
eins hálfsetinn.
Eftir dálitla stund birtist Aika
í eldhúsdyrunum í skrautlegum
japönskum slopp og með matar-
bakka í höndunum. Við bjart
Ijósið í matsalnum sýndist hún
hafa elzt um fimm, sex ár.
Göngulag hennar var ekki eins
hvatlegt og mjaðmasveiflur
hennar, sem dregið höfðu marg-
an manninn að þessu litla, jap-
anska veitingahúsi fyrir ári
síðan, voru nú lítt áberandi. Allt
við hana bar vott um sorg og
erfiðleika hins liðna árs, sem
hafði verið langt og miskunnar-
laust. Það hafði breytt henni
mjög.
Þegar hún nálgaðist borð Chi-
angs, kom hún auga á hann.
Það birti yfir andliti hennar
eins og af innra ljósi. Ósjálfrátt
ætlaði hún að ganga til hans
og heilsa honum, en tók sig
fljótlega á. Hún sneri við, nam
staðar við borðið á móti Chiang
og lagði matarbakkann á það.
„Fyrirgefðu," sagði rauðbirkni
Framh. á bls. 33.